Je bent er even helemaal uit

Van mijn vriend Theodorus had ik de sleutels gekregen van zijn vakantiehuisje in Friesland. “Je bent er even helemaal uit” had Theodorus mij verzekerd. Samen met mijn vriendin Desiree vertrok ik met de motor voor een weekend naar het Friese.

En gelijk had hij, Theodorus. Het huisje lag er prachtig bij, aan een meertje en in een verder geheel verlaten omgeving. De eerste dag ging ik al meteen zeilen met Desiree in Theodorus bootje maar helaas begon het na enige tijd te regenen. We maakten rechtsomkeert en waren nog net op tijd bij ons huisje toen het dreigende onweer in volle hevigheid losbarstte. Het bleef maar spoken die avond totdat het onderhand tijd was om te gaan slapen.

‘s Nachts hoorde ik Desiree in mijn oor fluisteren: “Thomas… Het lijkt wel of er iemand langs het huis loopt.” Ik stond op en meteen werd er op de deur geklopt. “Help, we hebben een gewonde” hoorde ik iemand roepen. Op het moment dat ik de deur wilde openmaken werd deze met geweld ingetrapt. Ik werd de kamer in geslingerd en meteen kwam er een man binnen met in zijn ene hand een vuurwapen en in de andere een zwarte tas. Twee mannen volgden hem, de een ondersteunde de ander, die gewond leek te zijn. De gewonde werd verbonden en op de bank gelegd. Hij was er beroerd aan toe. Uit hun gesprekken kon ik opmaken dat ze ergens een ramkraak hadden gepleegd en nu op de vlucht waren. Ze hadden de politie op een dwaalspoor weten te brengen maar daarna was hun wagen van de weg geraakt en vast komen zitten in de modder. De derde boef was met zijn hoofd tegen de voorruit geramd en gewond geraakt. Ze besloten in ons huisje het einde van de onweersbui af te wachten en te proberen om weer wat op krachten te komen.

Desiree en ik moesten een maaltijd voor het tweetal verzorgen. Toen ze klaar waren met eten werd de gewonde opnieuw verbonden. Desiree en ik echter werden vastgebonden. De twee bandieten hielden om beurten de wacht maar toch lukte het mij om mezelf te verlossen van de boeien. Zo stil als ik kon sloop ik naar de wakende boef toe om hem te verrassen. Maar helaas, vlak voordat ik hem met de koekenpan op het hoofd wilde slaan draaide zich om, sloeg mij op mijn bek en trapte mij gericht in het kruis. Ik had het even helemaal gehad. Desiree werd nu opgesloten in de slaapkamer en mij lieten ze voor Pampus op de vloer liggen. “Godverdomme” hoorde ik na enige tijd de ene gast roepen: “Freddy is dood.” Een gevloek en getier volgde waar de honden geen brood van lustten. De ploert die mij had geschopt liep geheel buiten zinnen naar buiten. Daar was het inmiddels opgehouden met regenen en het begon al wat lichter te worden. Met een “Hé die gast heeft een motor” kwam hij weer naar binnen gehold. Ze liepen allebei naar buiten maar even later kwam er eentje terug voor de sleutels. Ik had me inmiddels weer een beetje hersteld, en sloeg met een stoel de binnenkomer naar de ander kant van de kamer. Op het moment dat hij zich oprichtte en mij wilde beschieten kwam zijn kompaan binnengerend. Hij werd vol in de buik getroffen. Met mijn stoel maakte ik het werk af en bevrijdde Desiree.

Volkomen murw gebeukt wachtten wij tweetjes op de veranda op de komst van de politie. Er kwam een berichtje binnen op mijn mobieltje. Theodorus: “En heb ik gelijk gekregen of niet? Je bent er even helemaal uit!”