Je bent moe en hongerig

Wat was het daar een oorlog binnen. Overal bloed en dat hele kleine streepje licht. Als je eindelijk buiten bent schreeuw je het uit. Maar dan. Dan begint de ellende pas echt. Je bent nog niet op adem gekomen of je wordt op je kop gehangen en op je rug geslagen. Puur en alleen om je te laten janken. Daarna worden zonder pardon je benen uit elkaar getrokken om eens even goed naar je te kijken. En alsof je van dit alles nog geen hoofdpijn hebt gekregen, begint iedereen om je heen te schreeuwen: “het is een meisje, een meisje!” Nog niet al je zintuigen doen het, maar een ding is je al duidelijk. Het stinkt hier.
Laat me je voorstellen aan de wereld. Het stinkende en plakkerige wezen naast je is je moeder. Zij gaat je de komende tijd eten geven en later brengt ze je (als ze tenminste haar bed uit kan komen en niet dronken is) achter op de scooter naar school. Normaal gesproken is er ook een vader bij de bevalling aanwezig, maar die is in jouw geval niet bekend. Degene die zo hysterisch staat te lachen en te schreeuwen dat is je oma. Wen daar nog maar niet te veel aan. Over een paar maanden worden de antidepressiva uit de basisverzekering gehaald. Dan is ze weer heel anders. Als laatste is er nog die mevrouw met die zachte handen, die zo lekker ruikt. Dat is de zuster. Maar maak je daar geen zorgen over. Met jouw sociale status heb je daar met ons nieuwe zorgsysteem gegarandeerd geen last meer van. Welkom!