Woensdag morgen, 16 maart 2010. Een man loopt met het lood in zijn schoenen naar zijn werk. Hij stapt onzeker met het zweet in zijn handen naar binnen en vraagt met een angstige stem om een gesprek met zijn werkgever. Het is geen gemakkelijk gesprek. Daar waar hij bang voor was gebeurde, hij werd gearresteerd. Vlak nadat hij gearresteerd is begint de wereld om hem heen heel snel te draaien, vingerafdrukken en DNA materiaal worden afgenomen. Terwijl hij opnieuw ondervraagd wordt ziet hij vanuit het getraliede raam dat er mannetjes in witte pakken in auto’s stappen. Materialen om te graven worden ingeladen en korte tijd later ziet hij de rijksrecherche ook vertrekken.
Niet lang nadat de man gearresteerd is wordt door een woordvoerder van de politie bekend gemaakt dat er een man is aangehouden die meer weet over de verdwijning van een meisje. Een verdwijning waar heel Nederland al een week van in de ban is.
Niet alleen de molen van politie, rijksrecherche en justitie begint te draaien. Ook het mediacircus komt opgang. Websites melden dat de straat van de aangehouden persoon wordt afgesloten, dichte hekken worden geplaatst, een huis wordt doorzocht en een tuin wordt omgespit.
Ondertussen wordt niet alleen een huis van de verdachte doorzocht, of zijn tuin omgeploegd. De media is op jacht naar de dader. Iemand die ze zonder het echte verhaal te weten al helemaal kunnen verguizen. Heel het internet wordt doorzocht naar foto’s, smeuïge details en wilde verhalen. Al snel verschijnen de eerste foto’s van de vermoedelijke dader op internet. Zonder het zwarte balkje op ooghoogte worden privé foto’s geplaatst op nieuwssites. De man die is aangehouden wordt aan de schandpaal genageld.
Niet alleen hij, maar ook zijn ex-vriendin, zijn moeder en andere familieleden worden openlijk genoemd door een website. Linken naar persoonlijke websites als Hyves en foto’s van familieleden worden zonder enig overleg op druk bezochte websites geknald. Zonder dat deze (ex)familieleden ook maar iets weten worden ook zei voor een groot publiek ten toon gesteld. Dat is toch geen stijl?
Je zal maar familie zijn van iemand die verdacht wordt van een ernstig misdrijf. In 2010 loop je dan het risico dat ook jij te kijk wordt gezet. Alsof het al niet erg genoeg is dat jij de moeder bent van de man die verdacht wordt van een moord. Je moet leren leven met het verdriet dat jouw zoon jou, je familie en de familie van het meisje heeft aangedaan.
10 reacties
SIMBA · 20 maart 2010 op 08:29
Jeetje….wat vreselijk.
Wat goed dat je hier over schrijft!
Ontwikkeling · 20 maart 2010 op 08:50
Goed geschreven, gedurfd!
vanlidt · 20 maart 2010 op 09:38
Nederland is de rest van de wereld aan het inhalen. Hier in Ierland is de snelste manier om beroemd te worden een misdaad plegen. Je wordt meteen met naam, toenaam en adres op het tv-journaal vernoemd en je staat met je hele hebben en houwen in de krant. Niks zwarte balkjes of afgekorte achternamen. We leven in een entertainmentverslaafde maatschappij. Heel goed, dat je rol van de nieuwe media hierin belicht.
Prlwytskovsky · 20 maart 2010 op 10:38
Goed om het op deze manier onder de aandacht te brengen.
Onderstaande quote vind ik errrrrug scherp:
[quote]Dat is toch geen stijl?[/quote]
Fem · 20 maart 2010 op 11:11
Het veroordelen van de familie van een dader is niet iets van deze tijd. Het publiek bekend maken van deze personen helaas wel…
Goed neergezet!
Dees · 20 maart 2010 op 12:36
[quote]Dat is toch geen stijl?[/quote].nl
Inderdaad. Treurig.
pally · 20 maart 2010 op 15:15
Goed beschreven, vanuit een ander perspectief dan veel media hebben gedaan.
Die deden mij denken aan middeleeuwse volksgerichten met een galg op de markt en veel geschreeuw van het volk.
groet van Pally
HKVH · 20 maart 2010 op 21:48
Gedurfd, daar ben ik achter gekomen! Deze column is ook in een lokaal suffertje gepubliceerd, mijn mailbox liep over van de reacties met daarin de mededeling dat ik te veel sympathie voor de dader zou hebben.
HKVH · 20 maart 2010 op 21:49
Dat is dan ook de reden dat ik dit zo geschreven heb. De hetze van de media maakt meer kapot dan me lief is. 🙁
SIMBA · 21 maart 2010 op 08:23
[quote]dat ik te veel sympathie voor de dader zou hebben.[/quote]
Ik vind dat je in deze column meeleeft met de familie van de dader, dat is toch echt iets heel anders dan sympathie voor de dader hebben.