Jenny & John (5)

Het is al donker als Jenny bij het kasteel uit de taxi stapt. Ze loopt over de ophaalbrug naar de poort. Op het moment dat ze de intercom wil inspreken om te vragen of ze binnen mag komen, ziet ze dat de poort op een kier staat. Ze duwt de poort verder open en loopt door. Op het binnenplein ziet ze een wagen staan. Door een raam van een van de aan de zijkant gelegen stallen schijnt een fel licht. Jenny loopt naar de stal toe en trekt de deur open. Wat ze daar ziet doet haar ogen uitpuilen, haar hart overslaan en het klamme zweet uitbreken! Ontzet slaat ze haar hand voor de mond.

Vastgebonden op een stoel zit daar haar broer John. Hij is zwaar toegetakeld, en lijkt meer dood dan levend. Twee kale, getatoeëerde dikzakken staan naast de stoel en kijken Jenny verstoord aan. John’s hoofd en lijf zitten onder het bloed. Overal zit bloed. John’s rechteroog bungelt uit zijn oogkas. Een oor lijkt wel compleet afgescheurd. De vloer onder de stoel ligt bezaaid met bloedvlekken en afgebroken tanden. John kijkt op en met zijn ene overgebleven oog lijkt hij zijn zus te herkennen. Hij wil iets zeggen, maar het gereutel is onverstaanbaar. Dat is meteen het laatste wat hij uitbrengt. Hij zakt in elkaar, en blaast zijn laatste adem uit. Jenny is verbijsterd. De twee dikzakken verroeren zich niet, totdat Jenny een gerucht achter zich hoort. Ze draait zich om en staat prompt oog in oog met Maurice Trespa. Blijkbaar is hij zich wezen verschonen, want hij droogt zijn handen aan een handdoek af.

Maurice is des duivels en slaat Jenny meteen met de vlakke hand FLATS! recht in het gezicht “Wat doe jij hier?“ schreeuwt hij. Jenny is sprakeloos. Maurice ontploft. “Godverdomme trut. Zeg iets!” “Wat heb jij met John gedaan?” stamelt Jenny. “Die lamstraal heeft Paco Estanaco verraden, en toen heeft de politie hem voor rot geschoten” brult Trespa. “Ik had nog tonnen van Estanaco tegoed. Daar kan ik naar fluiten. En daar heb ik hém voor laten boeten, dat broertje van jou! Die eikel daar!” Trillend en schuimbekkend wijst hij naar het levenloze lichaam op de stoel. “Hoe wist je dan waar hij was?” huilt Jenny, volslagen murw gebeukt door het verbale en fysieke geweld van Trespa. “Dat telefoontje gisteren. Ik heb stiekem meegeluisterd. Ja, wat dacht jij? Ik had meteen in de gaten dat die John van jou dezelfde was als de strontzak die ik zocht. Ik heb Karst en Nol hier, jou laten volgen, en vanaf het ziekenhuis zijn ze achter die kwibus aan gegaan, die gisteren hier op het kasteel was. Die Thomas, of hoe heet die flapdrol. Maakt trouwens niet uit, die is inmiddels ook voer voor de vissen. Ha! En voor jou bedenken we ook nog wel iets.” Jenny stort in.

Trespa overlegt met zijn handlangers. De twee rollen John’s lichaam in een zeil en dragen hem naar buiten. Het regent inmiddels pijpenstelen. Ze leggen het ingepakte lijk in de koffer van de Ascona. “Kom mee, jij mag je broer gezelschap houden” snauwt Trespa en sleurt Jenny mee naar de wagen. Hij duwt haar op de achterbank, en kruipt er vervolgens zelf ook bij. Karst stapt voor in, start de Ascona en rijdt het kasteelterrein af. Nol blijft achter om de sporen uit te wissen.