Jeugdzonde

Spoegzat was ik het! Dat hele establishment in de top van ons bedrijf kon me gestolen worden. De uitvreters, de profiteurs. Het enige wat ze bezaten was een scherp verstand en een geslepen retoriek! Aan echt werken hadden ze een broertje dood, tenzij ze hun retorische kunsten weer eens konden opvoeren. Die hobby mocht tot diep in de nacht duren van de heren! Omhooggevallen gajes, dat was het. Ik heb het gehad, een schop onder hun vadsige kont kunnen ze krijgen. Hoe komt een mens tot een woede, die, indien niet op tijd gelucht, tot een explosie zal leiden?
Dat bleek eenvoudig te zijn.
Men neme een productiebedrijf met drie directeuren aan de top, die hun tijd geheel verdoen met het handhaven van zichzelf. Daarna observeert men het gedrag van de heren als er een echte crisis ontstaat. Dat is kennelijk genoeg.

Toen de fabriek in de fik vloog en de meest moderne produktiehal verloren ging, hadden we zo’n crisis. Mensen van wie je het niet verwachtte, stonden op en werkten dag en nacht.
Ze sliepen op veldbedden, wekenlang, improviseerden en ploeterden, gaven leiding en steun en inspireerden weer anderen tot onmogelijke prestaties.
En onze directie? Eentje vertrok er naar het buitenland om daar (nood)productie uit te besteden aan een concurerend bedrijf. Eentje kreeg een acute longonsteking en moest weken rust houden.
Eentje sloot zich op met de heren van het expertisebureaus en de verzekering om ‘de schade in kaart te brengen’.
Kort en goed, je zag niemand.
Weken later konden we op geïmproviseerde wijze weer produceren en was het grootste gevaar om klanten kwijt te raken geweken. Een voor een vielen de directieleden weer op de klep en kraaiden ze hun deuntje weer mee als vanouds.

Het moest een plechtige avond worden in de kantine. We hadden een herdenkingshorloge laten maken met een prachtige inscriptie. Alleen medewerkers die zich bijzonder hadden onderscheiden zouden er een ontvangen die avond.
Ik had 53 horloges besteld, de inkoper vertelde mij echter dat hij er op last van de directie nog 10 extra had moeten aanschaffen. Drie voor elke directeur.
Een grimmig soort voldoening maakte zich van mij meester. De tekst van mijn speech was door de secretaresse van elementen voorzien die een extra cachet gaven aan de wijze waarop wij onze dankbaarheid en erkenning jegens de mensen wilden uitdrukken. Ze had het prachtig gedaan. Die schat had zo schrijfster kunnen worden.
De horloges waren prachtig. Op de wijzerplaat stonden vlammetjes afgebeeld met de datum van de brand er op. Verder met sjieke lettertjes onderaan de tekst; ‘Bij ontstentenis van enige directie, dankzij u binnen veertien dagen weer operationeeel’.
Later, toen ik een echte baas had gevonden, vernam ik dat de horloges waren ingenomen en omgeruild.