Jong belegen, niet oud

Jong zijn wij allemaal of in ieder geval geweest. Oud hopen wij te worden, maar ook weer niet te oud. Fit en vief willen wij blijven tot wij sterven. Meneer Jong-belegen is immers helemaal nog niet oud, pas zevenentachtig en nog vol levenslust. Hij kan niet meer alles zelf, maar woont nog wel zelfstandig en geniet van al wat hij hoort en ziet. Hij leest graag de krant, vooral het sportnieuws en houdt alles bij van sport tot spelletjes op televisie en natuurlijk het journaal elke avond. Hij wil ook nog van alles beleven.

Vanmiddag keek ik even om een hoekje bij hem, met zijn huissleutel maakte ik de deur open. Dagelijks komen daar mensen langs van de thuiszorg, ook ik loop er geregeld binnen, zomaar voor een praatje. Als ik de huiskamer binnenloop, zegt hij: ‘O, ben jij het, het is altijd weer een verrassing wie hier binnenloopt.’

Hij straalt als een warm zonnetje op deze wintermiddag. Ik leg het versgebakken nog warme pepe-brood in de keuken en ga even bij hem zitten. Op televisie glijden de Nederlandse dames over het ijs. Maar nu neemt hij even tijd om mij wat leuks te vertellen.

Afgelopen week is hij uit geweest, zijn gepensioneerde dochter reed hem naar de stad, want er moest een nieuwe bril gekocht worden. Na het bezoek aan de opticien hadden ze allebei wel trek gekregen.

‘Kijk daar heb je zo’n grote gele ‘M’, daar hebben we een paar jaar geleden al eens iets gegeten’, zegt hij tegen zijn dochter, ‘zullen we daar iets eten?’
Dochter stuurt de auto de snelweg af en rijd richting die grote ‘M’.
Omdat het binnen erg druk was zegt hij: ‘Laten we maar niet naar binnen gaan, wij bestellen wel bij de drive-in deze keer. Dat heb ik nog nooit gedaan.’

Als ze bij een praatpaal komen kunnen ze bestellen, meneer Jong-belegen vindt het allemaal geweldig, maar snapt er niet veel van. Hij stoot zijn dochter aan en zegt: ‘ik wil geen grote patat, een kleintje is wel genoeg, hoor.’
Ze rijden naar het eerste loket om te betalen en dan bij het tweede loket krijgen ze wat ze hebben besteld. Hij vindt het allemaal wonderlijk, wie had dat ooit kunnen denken, vroeger ging dat allemaal toch echt anders.
‘Wie had toch ooit kunnen denken, dat ik nog eens met mijn vader van zevenentachtig een patatje zou halen bij een drive-in?’ zegt de dochter.

Met een stralende lach vertelt hij mij dit avontuur, ik zie hem weer genieten als hij mij dit toevertrouwd.