Jong, blond en blauwe ogen (deel 3)

Uitgeleverd aan de wolven heb ik hem. Zo voelt het. En zo voelt hij het. Met vier man hebben ze hem in bedwang moeten houden.
“Je bent een sterke vent”, had zijn psychiater een keer tegen hem gezegd. “Eenvoudige arbeid kun je best verrichten, sjouwen, in de bollen, of magazijnwerk. Als je straks weer aan het werk gaat en een zekere structuur in acht neemt, dan kun je best nog wat van je leven maken.” Op de open afdeling van het GGZ, waar hij was opgenomen, kwamen ze er niet uit. Was hij nu psychotisch, schizofreen misschien? Wat was de oorzaak van zijn anarchistische gedrag, zijn beïnvloedbaarheid, zijn verwarring? Hij werd verwezen naar de beste specialisten van het land, de adolescentenkliniek van het AMC. Een verblijf van zes weken ter observatie. Uitgebreid getest voor de zoveelste keer, om gek van te worden. In de weekends naar huis en iedere maandagochtend weer die innerlijke strijd tussen niet terug willen en toch moeten.

Soms belde hij me binnen het uur wel vier keer op. “Ik wil hier weg, ik hoor hier niet. Wat willen ze toch van me!” Na drie weken was de maat wat hem betreft vol. Hij heeft al zijn spullen gepakt en is in de metro gestapt. ’s Avonds na wat omzwervingen stond hij weer voor mijn deur.
“Ik ga echt niet meer terug, ik ga werk zoeken. Met die medicijnen proberen ze me alleen maar te vergiftigen. Dat zeggen die anderen ook.”

Ik besloot om hem thuis even tot rust te laten komen. Dan zou ik hem zondagavond weer terug brengen naar zijn vorige afdeling in het GGZ. Maar dan begon zijn ongedurig gedrag weer van voor af aan. Naar binnen, naar buiten. En altijd de voordeur open laten staan. Roken en roken, van die sprietjes die hij dan na drie halen weer weg wierp op de grond. Binnen of buiten. Ik vond ze ook op kastplanken, brandend neergelegd en vergeten. Dit was niet vol te houden. Praten en praten. Kreeg hij maar inzicht. Waarom snapte hij nou niet dat hij hulp nodig had.

Regelmatig sprong hij op de fiets voor een rondje dorp. Angstig en bezweet kwam hij na tien minuten weer terug. Op iedere hoek van elke straat had hij bekenden gezien die naar hem keken, hem belachelijk maakten, hem bedreigden. Vooral daar, bij de brug. Hij durfde er niet overheen en is snel terug naar huis gefietst. Maar de volgende dag stonden ze er weer. En de daarop volgende ook. Eigenlijk stonden ze er altijd. Ze stonden hem gewoon op te wachten! Zijn fietstochtjes werden daarom steeds korter maar wel steeds frequenter.

“Wat wil je nou? Naar binnen of naar buiten! En er wordt boven niet gerookt, dat weet je, hè. Laat ik het niet merken. Levensgevaarlijk met die houten vloeren. Er liggen hier kinderen te slapen. Dat begrijp je toch wel?”
En als ik dan even later om de hoek van de deur van zijn zolderkamer keek stond het blauw van de rook. Peuken nog nasmeulend in de vloerbedekking.
“Ja pap, maar ik ga toch morgen werk zoeken?“, was zijn verwonderde antwoord nadat ik hem met alle krachttermen die ik maar kon bedenken de huid had vol gescholden.

Zondagavond. Ik heb hem met een smoes de auto ingekregen. Op naar het GGZ. Ik hoop dat hij rustig blijft, dat hij het niet direct door heeft. Maar na verloop van tijd komen toch de vragen.
“Je brengt me toch niet weer naar die afdeling, hè? Ik wil niet meer, ik wil gewoon thuis blijven, bij jou. Morgen ga ik aan het werk.”
“Het is veel beter joh. Als je regelmatig je medicijnen inneemt en het gaat beter met je, dan gaan we samen werk zoeken.”
Ik zie die angstige blik in zijn ogen, zoekend naar een manier om het onheil te doen keren. Als ik de ambulancebrug oprijd bij het complex zie ik hem verstijven. Hij drukt zich in zijn stoel, vastberaden en onvermurwbaar. Bij de ingang besluit ik de verpleging te waarschuwen die met vier man sterk positie neemt.
Ik weet hem toch uit de auto te praten en loop samen met hem naar de ingang. Een verpleger legt een hand op zijn schouder. Maar dan slaat de paniek toe. De worsteling die volgt wil ik niet zien en beschaamd loop ik naar mijn auto terug. Het geroep en geschreeuw verdringend.