Jullie zijn allemaal sukkels

Ik vond het zwaar ironisch. Gister in het NOS-journaal en vandaag (dat wil zeggen dertien juli) in de Volkskrant wordt bericht over wat te doen om een agent te beledigen. Zeg geen ‘fuck you’ tegen hem of haar en zorg dat je je middelvinger in een andere windrichting stuurt. Maar er werd niet gesproken over lul of sukkel. Terwijl dat toch echt de woorden waren waarom mijn vriend een nacht in de cel heeft gezeten. Vorige week vrijdag was ik in het kader van het afstuderen van een vriend aan het stappen in Arnhem. Toen het afstudeerfeest beëindigd was, begaf ik mij naar buiten om nog dieper de stad in te trekken. Eenmaal op straat aanbeland, bleek dat mijn vriend er al een tijdje stond, met zijn armen achter de rug, metaal om zijn polsen en tegen de muur gedrukt in afwachting van de auto die hem naar het bureau zou kunnen brengen.
Eigenlijk was het niet mijn vriend. Het was het broertje van de afstuderende vriend. Maar omdat hij zich op dat moment in de vriendengroep bevond waar ik ook deel van uitmaakte, was het mijn vriend en maakte ik mij hard voor hem. Ik vroeg de agent wat er aan de hand was. “Ik laat mij niet beledigen”, was antwoordde de hoofdagent. Ik dacht, dan heb je het verkeerde beroep gekozen.

Ik had het idee dat de agent in het bezit was van zeer lange tenen. Het leek erop dat iets of iemand hem eerder die avond op de zenuwen had werkt en dat het broertje als zondebok gebruikt werd om zijn frustratie op te botvieren. Zonder hem te beledigen, probeerde ik het hem te vertellen. “Ik heb idee dat u snel op uw tenen bent getrapt. Ik kan mij zo voorstellen dat er elders in de stad ernstigere misdrijven worden gepleegd, waar uw inzet harder nodig is dan hier.” Uiteindelijk stond ook op het procesverbaal dat het om een zogenaamde lichte belediging ging. Hoe de hoofdagent erop reageerde, leek dat niet het geval.

Toen de alcohol van die avond mijn bloed verlaten had, ben ik er over na gaan denken. De woorden van de hoofdagent bleven namelijk hangen in mijn hoofd. “Ik laat mij niet beledigen” –In een film te horen met echo. Met elke weerklank werd mij de onwaarheid van zijn argument duidelijker. Hij heeft zich juist wel láten beledigen. Als hij zich daadwerkelijk niet had laten beledigen, had hij het broertje niet opgepakt. Het sterkte mijn in de opvatting die ik heb over beledigingen in het algemeen. Deze opvatting heb ik nooit goed aan mensen over weten te brengen, maar de hoofdagent gaf mij de woorden en deze anekdote een sprekend voorbeeld. En om de spanningsboog te eindigen: Je kunt mensen niet beledigen, mensen laten zich beledigen.
Het ligt in de lijn van mijn opvatting dat miscommunicatie ontstaat bij de ontvanger van informatie. Dit in de veronderstelling dat de zender op een juiste manier de informatie heeft gezonden. Het broertje verwees niet naar het geslacht van de hoofdagent. De belediging ontstond pas in de oren van de hoofdagent, de ontvanger. De gedachte dat een columnist altijd autobiografisch schrijft is er ook een voorbeeld van.
Voor degenen die het nog niet begrijpen hebben of het er niet mee eens zijn (wat feitelijk hetzelfde is), zou ik nu een zeer theoretisch en (semi-)wetenschappelijk betoog kunnen houden over mijn gelijk, maar dat laat ik bij deze impliciet. In plaats daarvan zal ik de anekdote afronden.

De betreffende ambtenaar heb ik steeds benoemd met hoofdagent, want er was namelijk nog tweede agent. Ook zijn gedrag is ondersteund mijn stelling. Omdat ik veel praatte, kwam hij naast zijn collega staan. De dialoog die ik aan probeerde te gaan, zou bijdehand genoemd kunnen worden, maar daardoor niet minder doordacht. Al mijn uitingen deed ik in de ik-vind en volgens-mij vorm. Toch leek de agent zich door mijn woorden te laten beledigen. Eerst zij hij voornamelijk niets en probeerde gezag uit te stralen. Het enige dat hem daarbij hielp was zijn uniform. Misschien deden zijn grijze haren wijsheid vermoeden, maar daar deed ik met mijn diepe inhammen niet voor onder. Tevens was hij klein waardoor ik op hem neer keek, of hij naar mij op. Waarschijnlijk het laatste, wat blijkbaar vond hij dat hij voor mij onder deed en deed een beroep op de macht voortkomend uit zijn functie. Hij sprak: “Ik vind je vervelend. Als je zo doorgaat dan mag je ook mee.”
“Op welke grond zou u mij dan oppakken?”, vroeg ik, bijdehand als ik was. Zijn exacte woorden weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat ik hem belemmerde in het uitvoeren van zijn functie. Natuurlijk parafraseerde ik hem. “Dus u bent bereid mij op te pakken om het feit dat u mij vervelend vindt?”
Het raakte duidelijk een verkeerde snaar. Hij liet zich beledigen. Hij haalde zelfs diep adem waardoor zijn borstpas leek op te zwellen. “Nu moet je echt ophouden.”
Ik pareerde. “Sorry meneer, maar ik herhaal slechts uw woorden. Ik leg u niets in de mond. U noemde mij vervelend. Is dat een reden om mij op te pakken?” Hij zweeg.
Verder was er geen gelegenheid deze conversatie af te ronden, want de auto die het broertje mee zou nemen naar het bureau, was gearriveerd.

De ironie bevindt zich in het feit dat de uitspraak over de middelvinger en fuck you gedaan is door het gerechtshof in Arnhem. Blijkbaar laat de politie in Arnhem zich sneller beledigen dan elders. Dat vind ik dom. Zat het broertje er toch niet ver naast. Sukkels.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]