Just visiting

Ze heeft een statige, trotse uitstraling en haar blauwe ogen staan fel. Als ze met de rollator over de afdeling loopt, spuwen haar ogen zelfs vuur. ‘Wat doen al die mensen in mijn huis?’ Vraagt ze zich kwaad af. Ze staat op het punt een medepatiënt eens flink ter verantwoording te roepen. Een jonge collega snelt op haar af en probeert haar terug te brengen naar de kamer. Dat gaat niet vanzelf. Pas vanaf het moment dat haar een kopje koffie wordt beloofd, gaat de patiënte namopperend met haar mee.
Je zal maar 96 jaar zijn, lijden aan de ziekte van Alzheimer en weggerukt worden uit je veilige leefomgeving vanwege een huidaandoening! Terecht komen in een totaal vreemde omgeving waarin je iedereen verdenkt van slechte bedoelingen.
Voor ons als verpleegkundigen valt het niet mee om haar de zorg te bieden die zij nodig heeft.
Als ik haar kamer binnenkom is ze direct op haar hoede en vraagt me wat ik kom doen.
Ik weet inmiddels dat ik, indien ik gewapend ben met een bloeddrukmeter of thermometer, per omgaande haar kamer uitgebonjourd word.
Die ervaring heeft me geleerd om haar eerst te paaien met een kopje koffie en haar te vertellen dat ik op visite kom. Dan is de kans aanzienlijk groter dat ze iets toeschietelijker wordt.

Naast boosheid en achterdocht zie ik ook veel angst in haar ogen. Haar nieuwe omgeving, maar vooral de reden van opname valt haar niet uit te leggen. ’s Nachts spookt ze door haar kamer, omdat ze het toilet niet kan vinden. Sloffend op haar sokken, zonder rollator, wordt het valgevaar steeds groter. Af en toe tref ik haar huilend aan, wanhopig op zoek naar haar kanarie. Ze mist haar eigen spulletjes en is op zo’n moment slecht af te leiden. Het personeel wordt door haar verdacht van diefstal. Woede en verdriet wisselen elkaar in een rap tempo af.
Van de psychiater heeft ze, naast haar eigen medicatie, een snufje anti psychotica gekregen om de scherpe randjes van haar door angst veroorzaakte onrust weg te nemen.

Of het nu die medicijnen zijn of de geleidelijke gewenning bij ons, ik weet het niet. Het zal de combinatie zijn. Feit is wel dat ze, na ruim een week opname, langzaamaan verandert in een lieve, oude dame die me bij het ontwaken een vriendelijke goedemorgen wenst.
Als ik even bij haar op bed kom zitten en haar wat herinneringen aan vroeger laat ophalen, mag ik zelfs haar wonden verbinden en bloed afnemen. Ik geef stiekem een koekje bij een extra kopje koffie en loop samen met haar rondjes over de afdeling. Arm in arm keuvelen we wat en ze groet zelfs de andere patiënten. Ze is dol op Lucas, de mannelijke voedingsassistent, die haar plaagt en haar tante Betje noemt. Ook al heet ze niet zo.

Samen met een collega maakt ze van papier een mooie slinger die we aan haar kamerdeur hangen. Zo kan ze zelf haar onderkomen terug vinden als ze alleen ‘op stap‘ gaat. Ze vertelt mij bij herhaling vol trots dat ze die slinger zelf gemaakt heeft. ‘Mooi, hè!’ Het is geen vraag, maar een constatering. Eentje die ik graag bij haar bevestig.
Gelukkig behoudt ze wel wat van haar temperament en moet je van goede huize komen om uit te leggen waarom je een bloedsuiker wil prikken. En waarom je wéér bloed af wil komen nemen.
Maar ze ondergaat het wel, met een blik alsof ze ons daarmee een plezier doet.

Na drie weken mag ze weer terug naar haar eigen huis, naar haar eigen vogeltje. Heerlijk vindt ze dat. Bij het afscheid belooft ze plechtig snel weer eens op bezoek te komen. Met een ondeugende knipoog naar Lucas verdwijnt ze langzaam naar de uitgang. Als ze even stilstaat om een laatste keer te zwaaien, schijnt de gangverlichting op haar grijze permanent. Op haar rollator wappert de slinger een beetje onwennig heen en weer.