Katworstelen

Arme Zefke. Hij had zo’n last van zijn lange nagels…

De laatste tijd viel het me op dat mijn kat zich wat minder makkelijk bewoog. Een elegant bedoelde afsprong van de bank mislukte jammerlijk, omdat hij met zijn nagels bleef haken en halverwege de grond bleef hangen. Dit is voor een kat moeilijk op te lossen. Dat komt omdat katten toegerust zijn met het haaksysteem. In bomen klimmen gaat hierdoor fantastisch, eruit gaat veel moeilijker omdat de haaknagels gewoon de verkeerde kant uit staan.

Dit fijne haaksysteem zorgde ervoor dat ik mijn tussen hemel en aarde bungelende kat een paar maal letterlijk van het haakje moest tillen. En geloof me, voor een beetje kat is dat een vernedering.

Na mijn Zefke achtereenvolgens van de bank, de gordijnen en mijn trui te hebben moeten ontkoppelen, had ik het gehad. Zuchtend pakte ik de nagelknipper, om te beginnen aan één van mijn minder favoriete klusjes: katworstelen.

Geruststellend babbelend liep ik op mijn kat aan, die zich niets vermoedend tegen mij aan schurkte. Grmbl, ik voelde me meteen al schuldig. Zo liefdevol mogelijk pakte ik katlief bij de kladden en legde hem op zijn rug op mijn schoot. Ik ontvouwde het nagelknippertje en des kats ogen werden groot van afschuw.

Hij probeerde te ontkomen maar ik had hem stevig in de greep en omdat hij nou eenmaal redelijk goed is opgevoed, gaat het tegen zijn principes in om mij werkelijk schade toe te brengen bij zijn ontsnappingspogingen. Een kat is namelijk eigenlijk veel sterker dan een mens.

Ik pakte een voorpootje en drukte op het kussentje, zodat het nageltje tevoorschijn kwam. Terwijl mijn kat op mijn schoot het vernuft van nagels die in volautomatisch verband staan met voetkussentjes lag te vervloeken op mijn schoot, knipte ik een stukje van het nageltje. Net iets te vroeg kromp hij ineen.
De kat lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
Sussend sprak ik hem toe. Ik heb zelfs met nog steeds verkouden keel “In de maneschijn” voor hem gezongen. Niet dat een kat daar in trapt of zo…

Toen de tien voorpootnageltjes (hallo Galgje!) waren getrimd, controleerde ik nog even de achterpootjes. Weet je, een kat haat het als je zijn achterpoten vastpakt (zeg nou zelf, wat zou jij doen als iemand je ineens bij je benen pakt en op je nagels begint te kluiven?). Wat ik al vreesde werd bewaarheid: ook hier waren de nagels schrikbarend lang en scherp. En van die haakjes die eraan zaten kon Captain Hook vast alleen maar dromen.

De nagels van de achterpoten van Zefke waren zeer lastig te knippen. Een kat in bedwang houden en achterpootmanicure toepassen, is immers een hoofdstuk apart.

Na een paar pogingen (en krassen op rechterarm door wanhopige kat), heb ik hem maar in mijn fleurige badjas gewikkeld.
Goed, op mijn schoot lag een grommend, wriemelend propje rood met witte bloemetjes, met aan het uiteinde 2 zwartwitte achterpootjes en een woest zwaaiende staart.
Terwijl ik me met 1 schouder op de badjas wierp, goed oplettend dat ik mijn arme geplaagde kat de adem niet ontnam, draaide ik mezelf in een kronkel om de achterpootmanicure toe te passen. Hoezo dierenmishandeling?

Toch nog vrij snel was het leed geleden en zette ik de kat met badjas en al op de grond. Uiteraard wist hij niet hoe snel hij weg moest komen en heeft de verdere avond op de vensterbank dorgebracht.

Tot zo ver deze aflevering van “Wild Life Today”.
Ik ga hem maar eens vragen of hij het me al heeft vergeven…