Kauwgom

Ze zijn zich andermaal in nesten aan het werken. Ze; de overheid. Mijn frustratie, de zogenaamde auto zonder rijbewijs die meer en meer in het straatbeeld verschijnt. Het strijkijzertje op de openbare weg, de meestal in een blits kleurtje gestoken kruimeldief, het dieseltje die stoere vrachtwagenchauffeurs van uit de hoge cabine nog nauwelijks kunnen waarnemen.
Waarom laat de overheid dergelijke vehikeltjes toch toe in het straatbeeld tussen de steeds haastige vierwieler, de om den brode gebruiker van de weg, tot meerdere eer en glorie van het vaderland, de zenuwpees die ALTIJD haastig is. Waarom wordt de kostwinner van een kroostrijk gezin steeds gehinderd door;.. door,.. door;.. die dekselse wagentjes zonder nummerplaat. Of toch, Aixam of nog beter, Dolfje, of Elene, verwijzend naar de eigenaar van zo ’n karretje.

Breek me de bek niet open. De bestuurder van zo ’n onding, de naam auto nauwelijks waardig..? Ik probeer kalm te blijven, en beleefd, iedereen zijn (haar) recht op.. Maar..

Gisteren is me het volgende overkomen:

Ik rij kilometers lang op een openbare weg waar de 70 km per uur van toepassing is aan.. 45 km per uur. Moet ik er de reden nog bij vertellen? Nee toch!
Goed, we komen aan een druk kruispunt voorzien van verkeerslichten waar ons vriendje nog net het rood erkent als STOPPEN! Ik moet eventjes remmen en kom tot stilstand, gelukkig nog een vijftal centimeters van het keurig geplooide ijzertje nauwelijks de naam ‘barre shock’ waardig. In gedachten verplicht ik mezelf kalm te blijven al zal het tikken op mijn stuur en de luide zucht wel het tegendeel aantonen aan de wederhelft die? me kennende, de bui al voelt hangen. We zullen de afspraak met de tandarts nog wel halen. Nee, er is nog geen scheldtirade richting klotewereld rondom mij maar ’t scheelt niet veel.

Groen! Een kikker! Ik denk aan het grapje met die twee agenten die voor het verkeerslicht staan waarbij die ene zegt “’t Is groen!” Maar he, ik zie het wagentje voor mij helemaal niet weg rijden! De auto achter mij trompt reeds ongeduldig, vergeefse moeite, iedereen moet wachten tot, ja, weet ik veel, tot dat ding de goede versnelling gevonden heeft? Versnelling. vooruit – achteruit, meer zal daar wel niet aan zijn.. denk ik. Terug rood doet iedereen andermaal verplicht wachten.

Tweede keer groen, andermaal totale stilstand. Hier is er iets niet normaal. Ik spring uit de auto. Een mengeling van ‘helpende hand’ en ‘moe getergde woede’ stijgt me naar het hoofd. Moe getergde woede wint. Mijn geduld is op, totaal op.. Zal ik!

Langzaam gaat het zijraampje van het wagentje open. Een keurig dametje met grijze haren die enkel maar eerbied kunnen afdwingen vraagt beleeft, “ Meneer, zou je me eens kunnen helpen? Ik sta waarschijnlijk met een wiel in een kauwgom geplakt”