Kaviaar

Om kwart voor zeven in de ochtend vertrokken, dus alle tijd. Wel verdomde mistig. Door een wereld van gesponnen suiker rijden en de richtingborden niet kunnen lezen is lastig. Maar overmoedig heb ik het idee van echtgenoot, gisteravond, om de ‘Tom’ mee te nemen weggezwaaid. ‘Ach, niet nodig, joh : gewoon richting Amsterdam nemen en dan Zaanstad volgen. Helemaal rechtdoor rijden en je komt vanzelf op de afsluitdijk’. Zelfs voor een notoire dwaler als ik, moet dat peanuts zijn. Jammer, dat de klassieke zender op de A2 zo kraakt. Maar ik laat hem aan staan. Ik heb besloten van de Schrijfmidweek op Terschelling, optimaal te genieten van begin tot eind. Dan moet je streng zijn. De zon breekt door. Onverwacht een splitsing van wegen. Neem ik de A8 of de A7? Meteen kiezen om geen ongelukken te krijgen. Oh, Jezus, ik zie het al, dit wordt een provinciale weg, vol stoplichten en auto’s. Klop niet, klopt helemaal niet. Kaart pakken, uitvouwen met één hand, onder het rijden. Rijbril af, leesbril pakken. Oh, weer een stoplicht op rood, kan ik even kijken. Dit is niet de goeie route, verkeerd gekozen, stomme trut, had toch de A7 moeten zijn. Toeeeeeet, achter me, licht op groen. Doorrijden. Heet krijg ik het. Kachel uit.
Ik scheur het stukje kaart met het traject waar ik rij, ruw van de grote kaart af. De rest stamp ik verfrommeld naast de passagiersplaats op de vloer. Ik mòet snel een plek vinden om even te stoppen en rustig te kijken. Nou ja, rustig? Ik zweet alsof ik hard gelopen heb.

Op de kaart heb ik al globaal gezien dat ik wel richting noorden ga, maar te veel aan de kustkant, via allerlei bochtige wegen door kleine dorpen met irritante namen. Waarom zijn die wegen hier zo vol? De weidsheid van de Noord-Hollandse polders en zelfs de braaf grazende koeien maken mij nerveus. Een timide stemmetje, dat zegt dat ik hiervan ook moet genieten, het ziet er toch erg landelijk uit? vervloek ik woedend.
Leesbril af, rijbril op. Blijf geconcentreerd, kijk uit: je rijdt zowat over de grasrand.
Ik heb nog een soort aanspraak aan mezelf, tegenwoordig.

Ha, eindelijk kan ik rechtsaf, op een kruising naar een boerenweggetje. Langs de kant parkeren, even stoppen. Rijbril af, leesbril op.
Op het stukje kaart zie ik nu duidelijk dat ik vreselijk aan het omrijden ben. Op deze manier mis ik vast de pont naar Terschelling van kwart voor tien. Daar had ik mij nou juist zo op verheugd. Om daar alvast onbekende medeschrijvers te spotten, die ook om die tijd zullen vertrekken uit Harlingen met deze ‘langzame’ veerboot, die er twee uur over doet. Ik bepaal de route die ik van hier af het beste kan nemen. Vlakbij de afsluitdijk kan ik dan weer op de goede weg komen. Maar het is nog ver, te ver. Leesbril af, rijbril op. Doorgaan. Ik moet plassen. Nee, doorgaan.

Na ontelbare stoplichten, eenzame boerderijen, dunne bomen en bruggetjes kom ik eindelijk weer op de A7. Ha, de afsluitdijk!
Als ik tijd had, zou ik die dijk zoenen. Maar ik moet door. 130 km is hier toegestaan. Ik geef mijn kleine Japannertje fel de sporen. Nog vijfentwintig minuten, zie ik.
Harlingen haven. Parkeren, betalen. Het is zeven over half tien. Nog acht minuten!
Hijgend hijs ik me met koffer en rugzak de pendelbus in.’ Haal ik de boot nog, meneer?’
‘Makkelijk, mevrouwtje, makkelijk’. Hij glimlacht wetend.
Even later ren ik als laatste passagier de loopbrug op, het schip in. Het schorre vertreksein klinkt. Ik laat mijn bagage achteloos op de grond vallen.
Ren bijna struikelend een toilet binnen.

Het saucijzenbroodje in de salon smaakt als kaviaar.