Keelorakel

Een estafette is een snelheidswedstrijd waarbij leden van een team achtereenvolgens een deel van de totaalafstand afleggen. Dit gebeurd doorgaans met behulp van een stok. Het doorgeven van de stok kan op twee wijzen gebeuren: de aangever kan de stok via een neerwaartse beweging in de hand van de aannemer plaatsen, dit is de zogenaamde Amerikaanse greep, of de aangever kan de stok via een opgaande beweging in de hand van de aannemer leggen, dit heet de Franse greep. De Franse greep wordt als risicovoller aangemerkt.

Toen ik de hierboven beschreven omschrijving las op Wikipedia was mijn keuze snel gemaakt. Als ik het goed wilde doen, deed ik het op zijn Frans. Oké dan maar risicovoller. Voordat ik toehapte heb ik me er wel van vergewist dat de stok schoon was. Stel je voor dat ik de stok van Chris rücksichtslos in een opgaande beweging genomen had. Dan waren de gevolgen misschien wel desastreus geweest. Wie weet waren mond- en klauwzeer, bultjes op het gehemelte en weet ik welke andere kwaaltjes mij dan ten deel gevallen. Niet zo maar op te lossen met mondspoeling, uierzalf, lippenbalsem of andere orale pleistermiddelen.

Nee, gelukkig was de stok van Chris schoon. Ik ging er eens goed voor zitten. Ik besloot mezelf er eens lekker in vast te bijten. Maar hoe zou ik het een en ander eens gaan beschrijven? Een opsomming van activiteiten wilde ik de lezer absoluut besparen. Dat zou maar saai zijn. Hoewel er natuurlijk altijd iets sappigs te vertellen valt. Nee, ik besloot het op een alternatieve wijze aan te pakken. Ik besloot eerst het orakel van ColumnX te raadplegen.

Het orakel van ColumnX? Dat vraagt om toelichting. Het is niet zomaar een orakel. Nee, nee. Het zit diep verstopt achter in de keel. Het wordt ook wel het keelorakel genoemd. Of afgekort, de orakeel. Klinkt vies, ik weet het. U moet er als lezer even doorheen. Het keelorakel is een ingenieus kliertje dat in de keelgang hangt en in verbinding staat met de oorpijp. Via de oorpijp dringen geluiden door die buiten het lichaam worden opgevangen door de oren. Niet alleen letterlijke geluiden maar ook de figuurlijke. Wat je hoort is namelijk lang niet altijd wat je ziet en hoort. De geluiden die door de oorpijp naar de keelgang vloeien worden door het keelorakel, of zoals u wilt de orakeel, opgeslurpt en omgezet in spuug. Zodra er voldoende geluiden zijn omgezet en de spuugbal een behoorlijk formaat heeft aangenomen wordt ie uitgestoten. Dat kan op een drietal manieren.

De eerste manier is quasinonchalant. Gewoon achteloos door de columns lopen en dan zo hier en daar een beetje sproeien. Niks aan de hand. De tweede manier is met veel kabaal. Flink over de columns heen rochelen zo gezegd. Niet ingehouden maar vol overtuiging je bagger groen en geel uitstorten. De derde manier dat is de subtiele, diplomatieke maar toch ook wel direct zichtbare manier. De spuugbal wordt dan eerst weloverwogen door de mond gespoeld, zachtjes door de lippen geperst en daarmee gekneed tot een hanteerbaar formaat. De spuugbal is dan in de juiste proporties klaargestoomd om vervolgens zijn werk te doen. Hij komt aanvankelijk aan als lauwwarme kritiek, maar werkt stiekem door tot in de kleinste poriën.

Terug naar de stok. De rode draad in dit verhaal. Want u heeft nog te goed wat de uitkomst was van de raadpleging van het orakel van ColumnX. Nog niet zo eenvoudig. In welke uiterlijke vorm de spuugbal dan ook zijn werk mag doen, de hoofdsubstantie, het vocht blijft bij alle drie hetzelfde. De spuugbal goed lezen dat is een ander verhaal. Een andere discipline. Daar zit de clou. Gerijpt door ervaring weet ik inmiddels waar ik bij het lezen van de spuugbal naar moet kijken. Hij moet glad zijn, transparant, onbehaard, en het belangrijkste, hij mag geen strafblad hebben. Met dat laatste bedoel ik  dat ding dat Adam zichzelf ooit voorbond. Juist ja, een vijgenblad. Heel irritant als dat in de spuugbal verweven zit.

De spuugbal die ik uiteindelijk voorgeschoteld kreeg bleek gelukkig onberispelijk te zijn. Het keelorakel had  mij overtuigd. De spuugbal was oké en was goed te lezen. Ik besloot uiteindelijk dan toch maar een sappig stuk te schrijven. Spuuglelijk misschien, maar ja, u was gewaarschuwd. Tot slot wil ik graag Chris  bedanken voor het in mij gestelde vertrouwen. Zijn stok te mogen nemen is niet niks. En lieve lezer, ben gerust, mijn stok gaat ook weer schoon door naar de volgende Vaste Estafette Columnist.