Kennedy

Ongenadig klettert regen tegen het keukenraam, ritme van een Iers afscheid. In mijn mailbox komt de Terminbestätigung van het Standesamt binnen. Vorige week heb ik een Mietvertrag ondertekend. Afgelopen zaterdag vloog ik terug naar Dublin, waar mij niets anders rest dan inpakken en wegwezen. Per volgende week ben ik een inwoner van de hoofdstad van Pruisen.
Alles verliep voorspoedig. In Nederland had ik nooit zo snel en zo goedkoop een huis gevonden. Just as well: wie wil er nou in Nederland wonen, als je in Pruisen terechtkan? Het was hoog tijd om de kuierlatten te nemen. Het gaat hier slecht en dat wordt de komende tien jaar alleen maar erger. Opgelucht zou ik moeten zijn, bevrijd, himmelhoch jauchzend. Stattdessen val ik ten prooi aan een melancholie om alles wat ik zal missen.

Word je elders zo met natuur om de oren geslagen als in Ierland? Boven de recente stadsuitbreiding kondigt zich de winter aan met zwermen roeken, kauwen en kraaien, die bij zonsop- en ondergang de hemel verduisteren onder een hels kabaal, en voor een moment waan je je Tippi Hedren. Dit spektakel duurt tot in de lente. Alsof ze willen zeggen dat dit gebied nog niet zo lang geleden van hen was. De afgelopen drie winters begeleidde mij dit tafereel op mijn dagelijkse wandeling van en naar het werk. Nooit scheet er een op mijn hoofd. Tot ziens, vogels. En wees gerust: al die verkruimelende leegstaande suburbs, die nooit meer verkocht of verhuurd zullen worden, zijn weldra weer van jullie.

De geesten in Dublins tochtige straten bevestigen dat er gedurende de afgelopen 100 jaar zeer weinig veranderd is. De Ieren zijn nog altijd even passief, werkschuw en spraakzaam als toen Joyce besloot, het eiland voorgoed achter zich te laten. Nooit zit je om een praatje verlegen in de pubs, die zonder uitzondering trots kunnen zijn op hun inrichting met zwaar verchroomde tapinstallaties, gewreven lambrizeringen en passend overtrokken zitmeubilair. Naar een Ierse pub ga je voor de sfeer, en nooit kom je er bekaaid af. De mensen zitten er dan ook veel te vaak. De pub is een verlenging van de huiskamer.

Mijn karige vriendenkring beloof ik, dat ik ze zal bezoeken, zodra ik weer in de Republiek ben: Niall, de op Nanny McPhee lijkende tarotdocent, mediamiek en warhoofd; Aidan, bij wie ik bijna 5 jaar lang regelmatig een wijnbeschonken zaterdagmiddag doorbracht, en Rudi, mijn Vlaamse, vrouwenhatende ex-collega, met wie ik middagenlang onophoudelijk, ongegeneerd en hardop alles wat Iers of vrouwelijk (of allebei) was, zat te beschimpen onder genot van een copieuze maaltijd of een kop koffie. Dit drietal dekte voor mij een tamelijk complete gezelschapslading van respectievelijk filosofie, sex en humor.

Na een moeizame, maar geslaagde duiveluitdrijving anderhalf jaar geleden (i.e. het vertrek van een schizofrene huisgenoot) bleef ik in deze burcht achter met mijn Pruisische huisgenoot Ulrich. Tot in augustus van dit jaar voerden wij een afstandelijk, maar overigens uiterst correct, geruisloos en naadloos op elkaar afgestemd huishouden. Hardnekkig bleef hij Engels tegen mij praten. En had hij wel Duits gesproken, hätte er mich zweifellos gesiezt. Hij vertrok, omdat hij elders werk vond. Ik had het rijk voor mij alleen in deze maisonette, die ik in weerwil van een reeks persoonlijke en professionele mislukkingen als thuis was gaan beschouwen. Dankbaar en weemoedig neem ik met bloemen, wierook en kaarsen afscheid.

Ik zal het goed doen in de onverschillige en onafzienbare Bundeshauptstadt met zijn botte, weinig sentimentele inwoners, die je bij voorkeur met de achternaam aanspreken, en je afgemeten “einen schönen Tag” wensen alsof ze willen zeggen: en nou opgerot. Mijn Ierse krakkemikkige, slecht geschilderde woonpaleis met zijn foute bedrading wissel ik zonder talmen in voor een eenkamerhokje aan een Hinterhof in Prenzlauer Berg. En nou maar hopen dat ik die hardnekkige Weltschmerz hier ook achterlaat.