Kerst zonder kind

Ja, het gebeurt opnieuw. Het voelt of mijn hart er weer eens is uitgerukt. Ouders van overleden kinderen moeten elke dag overleven om verder te gaan zonder hen. Mensen in hun omgeving vinden het moeilijk om er mee om te gaan. Vaak gaan ze de ouders uit de weg, of er wordt niet over gepraat. Omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen of bang dat ze je kwetsen als ze er over beginnen. Terwijl praten over je kind geen moeite kost, – men hoeft helemaal niet veel te doen. Er voor me zijn, een arm om me heen en luisteren is vaak al genoeg. Vragen hoe het is en verwacht niet dat er gezegd wordt dat het goed gaat. Vaak is er een schreeuw voor aandacht,- om mijn verhaal kwijt te kunnen. En ook trots over mijn mannetje te willen praten, ook al is het vaak voor andere onzichtbaar.
Ik ben en blijf ouder, daar kan niemand om heen, maar zou zo graag dankbaar willen zijn voor het feit dat er mensen achter mij zouden staan om als vangnet te fungeren. Er zou naar mij geluisterd kunnen worden als het over hem en mijn verdriet gaat. Dit heeft iemand vaak nodig met het verlies van hun kind.

Als ik geen vangnet heb van mijn omgeving, blijven de klappen heel hard als ik weer val. Met het vangnet sta ik weer op en probeer ik verder te gaan. Daarom is steun zo belangrijk van de omgeving. Ik voel me vaak alleen in m’n verdriet, – mensen kunnen niet begrijpen hoe het is om een kind te verliezen, tenzij men het helaas zelf heeft meegemaakt.
Ga geen tijd verbinden aan hoe lang het verdriet mag duren. Dit verdriet is levenslang en op den duur leer ik om deze pijn heen te leven.

Op speciale dagen zoals verjaardagen, Kerst en andere feestdagen is het gewoon fijn dat er extra stil worden gestaan bij mijn engel en mij.
Zonder mijn kind op deze dagen, maakt het nog eens zo zwaar. Ik moet sowieso elke fase missen van hem. Een groot gemis, dat niet kan worden opgevuld. Daarom maakt ieder nieuwe gebeurtenis zonder hem een hele impact op me. De film wordt opnieuw gedraaid en staat stil bij het feit dat hij nooit meer terug komt en wat we samen moeten missen.
De klappen blijven komen, het kost veel energie en vergt zowel lichamelijk en geestelijk heel veel van me. Ik ben vaak zo moe gevochten, maar hoe hard het ook is, het leven gaat gewoon door, – en hier moet ik de weg weer in terug vinden. Maak voor mij de weg vrij, door er te zijn voor mij.

Denk je dat het voor mij gemakkelijk is om iemand te feliciteren of fijne feestdagen te wensen. Natuurlijk zijn fijne dingen in het leven gemakkelijker om mee om te gaan, maar waarom
blijft het moeilijk om ook in donkere tijden er voor elkaar te zijn? In deze zwaardere tijden heb ik iemand vaak harder nodig. Keer niet de moeilijke weg de rug toe.
Dit maakt het eens zo zwaar om zonder verder te moeten gaan.