Op sommige basisscholen is het KIES project (Kinderen In Echtscheiding Situaties) onlangs weer van start gegaan. In acht bijeenkomsten kunnen de kinderen hun verhaal kwijt en krijgen ze handvatten geboden om te leren omgaan met de situatie waarin zij zich bevinden. Ruzies tussen hun ouders maakt dat ze zich erg ongelukkig voelen en met hun onmacht en verdriet soms geen raad weten. Sommige kinderen staan na de scheiding erg onder invloed van hun moeder en veertig procent van de kinderen zien hun vader niet of nauwelijks meer. Het project is succesvol gebleken inmiddels.
Er zijn veel vaders die graag gebruik willen maken van het omgangsrecht na een scheiding. Terecht ook, het lijkt me een gezonde zaak dat kinderen hun beiden ouders zien, zonder dat ze het kind van de echtelijke rekening worden. Maar wat moet je nou, wanneer een vader zich gewoonweg niet interesseert voor zijn kinderen? Een vader die vrij en blij zijn eigen leventje leeft na de scheiding, zonder zich verder te bekommeren over zijn nageslacht? Die, ondanks het feit dat zijn naaste omgeving, waaronder de moeder van de kinderen, een appél doet op zijn verantwoordelijkheid als vader, het gewoon laat afweten in alle opzichten? Je staat machteloos, als moeder en als kind. Er bestaat in Nederland namelijk niet zoiets als een [i]omgangsplicht[/i].
Nu kun je je natuurlijk afvragen wat voor meerwaarde het zou hebben om iemand te verplichten zijn kinderen geregeld te zien. Ik denk niet dat het werkt. Maar hem ongestraft weg laten komen met het ontduiken van zijn vaderlijke ‘plicht’ vind ik ook ontoelaatbaar.De gevolgen voor een kind zijn immers niet gering! Gevolgen waar de vader in kwestie nooit iets van merkt omdat er simpelweg geen contact is. Hoe kan een kind voldoende eigenwaarde opbouwen wanneer zelfs zijn bloedeigen vader niet geïnteresseerd is in zijn persoontje?
Als je zó onbelangrijk bent, zelfs voor je vader, dan moet er toch wel iets goed mis met je zijn?! Kinderen zoeken de oorzaak altijd bij zichzelf en ze blijven loyaal, iets wat je van ouders niet altijd kunt zeggen.
Ik zou dan ook willen pleiten voor een verplichte cursus voor afvallige vaders.
Een soort leerstraf. Een cursus voor vaders die niet persoonlijk investeren in hun kind. Een cursus waarin ze de gevolgen van hun afwezigheid -in woord en daad – onder ogen leren zien.
Kortom: een cursus voor KUT vaders: Kwalitatief Uitermate Teleurstellend!
25 reacties
Domicela · 27 juni 2005 op 18:41
[quote]Hoe kan een kind voldoende eigenwaarde opbouwen wanneer zelfs zijn bloedeigen vader niet geïnteresseerd is in zijn persoontje? [/quote]
Zolang andere mensen wèl interesse hebben in een kind, komt het met die eigenwaarde meestal ook wel in orde. Ik denk dat het voor kinderen ook niet leuk is als pa en ma bij elkaar blijven maar steeds ruzie maken.
Helaas zijn er veel KUT vaders op deze wereld, maar m.i. net zoveel moeders die welwillende vadere dwarsbomen.
Ik vond het een goed stuk!
Bakema_NL · 27 juni 2005 op 18:44
Ik kan het me niet voorstellen dat je als vader (en moeder, die zijn er ook) je kind niet wil zien. Maar ik zie het genoeg in mijn omgeving.
bert · 27 juni 2005 op 20:57
Volgens mij is een KUV cursus het meest op zijn plaats voor mensen die nadenken over hun eerste (of volgende) gewenste kind.
Kwalitatief Uitermate Voorbereid
Goeie column. 🙂
WritersBlocq · 27 juni 2005 op 21:05
[quote]Sommige kinderen staan na de scheiding erg onder invloed van hun moeder en veertig procent van de kinderen zien hun vader niet of nauwelijks meer.[/quote]
VEERTIG procent??? Mijn God, het is nóg erger dan ik al dacht. Ik ken 2 ‘gevallen’ waar de vaders machteloos staan en een jarenlange weg moeten gaan om via ons rechtsysteem hun kinderen te mogen zien. KUT-moeders hebben die kids: Kankerende Uitgerangeerde Tyfuswijven. En geloof me: ik druk me nog maar zachtjes uit.
Goed verhaal Champagne, hoewel je wat mij betreft ook dieper op die KUT-wijven had in mogen gaan. Groetje van mij.
sally · 27 juni 2005 op 21:40
KUT vaders
erg leuk bedacht.
Maar ik denk niet dat je vaders kunt dwingen tot aandacht geven.
Voor zover ik weet hebben de meeste gescheiden mensen in mijn omgeving alles keurig samen onder controle.
Het is intriest als vaders zich helemaal afkeren van de kinderen en ik denk inderdaad dat een kind daar nu en later behoorlijk last van kan hebben.
mooie column.
Groet Sally
KawaSutra · 27 juni 2005 op 22:10
Inderdaad is het funest voor een kind om te weten dat één van de ouders geen contact meer wil met hem of haar. Dat lijkt me verschrikkelijk. 😕
In een aantal gevallen zal het wellicht ook zo zijn dat de niet-verzorgende ouder absoluut geen contact meer wil met de ex. Om contact te hebben met je kind heb je toch meestal met die ouder te maken. Echter daar zijn natuurlijk wel oplossingen voor in het leven geroepen zoals bepaalde lokaties waar de ouder het kind kan brengen en waar de ander het kind een aantal uren kan bezoeken. Uiteraard geen ideale situatie. Maar als het kind wat ouder is kan het zelfstandig het contact met de andere ouder voortzetten.
Een verplichte cursus als voorgesteld kan dan inderdaad best wonderen doen.
Ook al is het een KUT-cursus. 🙂
Prima column Champagne.
Dees · 27 juni 2005 op 22:32
Hoe KUT het ook is dat er KUT vaders bestaan, het is wel KIES dat er KIES programma’s bestaan. Leuke column, interessant om te lezen. Bijna een thema-issue hier de laatste tijd 🙂
Wright · 27 juni 2005 op 22:46
Prima project, dat KIES! Wat je al zei, kinderen zoeken vaak de schuld bij henzelf.
Juist door gesprekken met andere kinderen zien en horen zij, dat ze niet de enigen zijn en kun je de schade nog enigszins binnen de perken houden.
Helder en betrokken geschreven, Champ.
Raindog · 27 juni 2005 op 23:04
Quite impressive. Net als Dees – tenminste, ik denk dat Dees dat ook bedoelde met thema – vroeg ik me af of deze column misschien ingegeven is door het stuk (of de stukken) van Dieperik onlangs. Als dat zo is vind ik dit een zeer geslaagd andere-zijde-van-de-medaille-achtig iets.
Li · 27 juni 2005 op 23:18
[quote]Helaas zijn er veel KUT vaders op deze wereld, maar m.i. net zoveel moeders die welwillende vadere dwarsbomen.[/quote]
KUT-ouders dus.
Volgens mij put je uit ervaring.
Anders is zoiets moeilijk te schrijven.
Li
champagne · 28 juni 2005 op 00:13
[quote]deze column misschien ingegeven is door het stuk (of de stukken) van Dieperik onlangs. Als dat zo is vind ik dit een zeer geslaagd ande
re-zijde-van-de-medaille-achtig iets.[/quote]
Goed gezien Raindog…ik wilde de andere kant ook belichten…vanuit ervaring.
Geertje · 28 juni 2005 op 00:32
Hallo Champagne,
Ik heb je column met veel belangstelling gelezen. Van mij mag het morgen nog, en ook nog verplicht worden ingevoerd. Het vreemde is in dit soort van situaties, dat het gewoon wordt gevonden. En de vaders komen er mee weg, geen kruid tegen gewassen. En inderdaad emotioneel los van hun kinderen, doen als of ze kompleet mens zijn. Velen van ons weten, dat als je een deel van jezelf verdringt, op een dag het tij zich zal keren. Dan loopt de emmer over. Alleen aan de kinderen is het niet uit te leggen en geeft een onmachtig gevoel. De angst die zij kennen, de angst in hun ogen om nog een ouder kwijt te raken, gaat zielsdiep. Om ‘vaderdag’ niet zo beladen te laten zijn, heb ik er ‘mannendag’ van gemaakt. Mijn zoon wordt sinds de scheiding dan verwend met ontbijt op bed en een dag invulling, die hij leuk vind. Laat het los en het is een bevrijding te bedenken, dat vaders zelf verantwoordelijk zijn voor de relatie die ze met hun kinderen opbouwen. Het leven regelt veel zelf, wat je weggeeft krijg je terug, dat geldt ook voor de vader.
Ma3anne · 28 juni 2005 op 00:38
Knap, dat je in een column dit probleem kunt verwoorden en de oplossing versimpelt in een cursus.
Ik vrees dat ik minstens een trilogie zou moeten schrijven om mijn gevoelens en ervaringen over dit probleem te kunnen verwoorden. Soms zijn keuzes van mensen ondoorgrondelijk.
Het is de grootste puzzeltocht in mijn leven: waarom heeft de vader van mijn kinderen hen verstoten? Ik heb echt geen idee…………..
Ik wacht op de dag dat hij inzicht en wijsheid krijgt. Ik heb diep medelijden met die man, dat hij het mooiste in zijn leven nu 13 jaar aan zijn neus voorbij heeft laten gaan, terwijl het niet nodig was.
En de pijn om wat mijn kinderen allemaal hebben moeten missen door zijn keuze begint te slijten, nu ik zie, dat ze goed terecht zijn gekomen en zijn uitgegroeid tot twee prachtmensen, die nog wel eens worstelen met het prbleem ‘vader’, maar er uiteindelijk niet aan onderdoor zijn gegaan.
J.en L., prachtkinderen van me. Ik hou van jullie. We hebben het gered. Jullie zijn kanjers!
Jullie hadden geen KIES en jullie vader is geen KUTvader, anders was ik niet met hem getrouwd en had ik jullie niet gehad.
Soms zijn keuzes van vaders ondoorgrondelijk. En daar hebben we maar mee te leven. Ik hoop dat jullie het hem uiteindelijk toch kunnen vergeven. Voor jullie eigen gemoedsrust.
pepe · 28 juni 2005 op 06:51
Kan deze column niet gewoon bij de aanvraag van de scheidingspapieren worden toegevoegd? Dan weten de beide ouders hoe ze geen KUT ouder kunnen worden.
Dat KIES-programma, ik wist niet eens dat dat bestond een zeer leerzame column. Hoewel ik hoop nooit in die situatie te komen.
Echt een knap stuk schrijven!
Louise · 28 juni 2005 op 07:06
En toch denk ik dat een kind niet blijer wordt van een onwillige vader. Precies wat je zegt; dat gesol, aangetrokken worden en weer weggezet. Daar krijgt een kind niet een klap van, maar velen. Daarom denk ik dat een keer een rouwproces doorgaan, minder schadelijk is dan velen.
Het blijft kiezen tussen twee kwade natuurlijk.
Knap dat je erover geschreven hebt.
Kees Schilder · 28 juni 2005 op 07:52
Omgekeerd kan ook, kan ik je uit eigen ervaring melden. Dat het je onmogelijk wordt gemaakt, omgang met je kind te hebben.
klungel · 28 juni 2005 op 08:30
KIES programma’s, KUT vaders, KUT moeders. ‘k Weet niet zo goed waar ik moet beginnen met reageren op dit stukje. Als eerste, goed geschreven Champagne! Echter, alle goed bedoelde oplossingen ten spijt, het leed is dan al geschied. De schade al gemaakt. Ik moet mij dus aansluiten bij bertmesman.
Wat ga je doen met een kind dat zijn ouders niet meer wil zien?
(ik snap dat deze vraag er een beetje verloren bij staat maar beter kon ik het niet verwoorden)
viking · 28 juni 2005 op 08:53
Als je kerels dan toch al als varkens wil afschilderen, doe het dan goed, smijt met modder maar niet met een handjevol zand.
Los daarvan slaat deze column nergens op. Meer dan de helft in mijn omgeving is gescheiden. Je mag wel stellen dat het aantal kutten aan beide kanten van het huwelijk gelijk zijn.
champagne · 28 juni 2005 op 09:05
[quote]Als je kerels dan toch al als varkens wil afschilderen, doe het dan goed, smijt met modder maar niet met een handjevol zand. [/quote]
Je hebt het duidelijk niet begrepen, Viking.
Mosje · 28 juni 2005 op 11:27
Vind het wel een goed stukje, maar wel in samenhang met de eerder hier op Columnx gepubliceerde stukjes over dit onderwerp.
Als “stand alone” column vind ik hem wat te eenzijdig. Maar goed, je hebt het ook geschreven als reactie of aanvulling op die van Kawa en Dieperik.
Toch?
champagne · 28 juni 2005 op 11:58
Ja, inderdaad…
Kees Schilder · 28 juni 2005 op 12:28
Ik denk dat Viking het juist heel goed begrepen heeft,maar dat telt niet want dan spreek ik voor hem.
Bakema_NL · 28 juni 2005 op 15:51
[quote]Omgekeerd kan ook, kan ik je uit eigen ervaring melden. Dat het je onmogelijk wordt gemaakt, omgang met je kind te hebben.[/quote]
En inderdaad, ook dat klopt van geen kant en gebeurt veel te vaak. Hoe wanhopig moet je zijn om als een volgevreten Batman of Spiderman op een dak te klimmen?
Kees Schilder · 29 juni 2005 op 11:49
[quote]Ik zou dan ook willen pleiten voor een verplichte cursus voor afvallige vaders. [/quote]
Persoonlijk denk ik dat DAT juist geen zin heeft, als vaders er geen zin in heben dan lukt zoiets nooit. Beter nog, wie zegt dat het contact voor een kind echt leuk is??
Uit eigen ervaring weet ik dat mijn ex er ook weinig zin in had, maar ja dan nam hij ze maar mee om het weekend met gevolg………. dat ze zijn huis mochten schoonmaken!!!! Als het niet goed was kreeg je nog een knal toe, nou geweldig hoor zo’n bezoekregeling. Die heb ik dus stopgezet,dan maar een KUTmoeder maar ik sta wel voor mijn kinderen. Zo erg vond hij het niet hoor, heeft nooit actie ondernomen.
Inmiddels is hij verhuisd naar Zuid Amerika, zonder afscheid te nemen van zijn kinderen. Met verjaardagen hangen ze al weken voor de brievenbus voor een kaartje maar zelfs dat is te veel. In triest voor mijn kinderen maar voor mij een hoop rust want je kinderen meegeven met de wetenschap dat ze toch niet welkom zijn knaagt erg van binnen.
Maar in je column hoor ik je niet over het betalen van alimentatie, of wordt dat je volgende column?
Begrijp me goed er zijn heel veel gevallen waar de vader heel graag zijn kind wil en deze niet te zien krijgt om welke reden ook, dat blijft,voor beide partijen,diep triest.
Ook ik had het graag anders gezien.
Dinah
champagne · 29 juni 2005 op 15:54
Mijn column was een tegenhanger van de column van Dieperik, waarin hij de kant van vaders laat zien, die het onmogelijk worden gemaakt hun kinderen te zien. Triest ook. Hoe de situatie ook is, het is een complex probleem met vele kanten.
Ik weet ook dat het geen zin heeft de omgang te forceren, voelen dat je niet gewenst bent als kind, keer op keer, is erg pijnlijk. Soms kan een breuk dan meer rust geven inderdaad. Maar waar ik wel voor pleit is dat iemand die zijn verantwoordelijkheid zo slecht neemt, eens geconfronteerd wordt met de gevolgen van het lakse gedrag (het was maar een idee met een knipoog) b.v. door het volgen van een verplichte curcus.
In ieder geval brengt mijn column iets teweeg bij velen, en daar ging het mij o.a. om 😉