Kind weet wat je eet!

De kinderen waren nog erg klein, toen ze al goed wisten dat ze bepaald eten niet lusten. Hier thuis ging dus ook vaak op “wat de boer niet kent eet hij niet”. En dus lag het aan het creatieve denken van moeder, om toch het eten naar binnen te werken, wat goed voor hen was. Zo had de oudste dochter al vroeg iets tegen groentes als witlof, andijvie, en spinazie, dus verzon de moeder andere namen. Andijvie werd heel simpel veranderd in Andevie en als je dat heel snel uitsprak dan klonk dat heel lekker. Rode kool vond dochter wel lekker en dus werd witlof gewoon witte rode kool, spinazie groene rode kool. Deze dochter is in leeftijd gemeten volwassen en inmiddels veranderd in een heel ander eetmonster, ze eet bijna alles wel en is beslist bereidt iets nieuws te proeven. Maar ze heeft de rare eigenschap gevormd, om nooit haar bord helemaal leeg te eten of haar glas/beker leeg te drinken. Dat laatste is vooral ergerlijk als je de boel opruimt in zo’n afwasmachine en even niet in de gaten hebt dat er nog iets in de beker of het glas zit. Het bezorgd me vaak natte sokken en extra gesop.

Dit alles is natuurlijk geen voorbeeld voor haar net beginnende puberbroertjes. Waarvan die van twaalf de kroon spant, die heeft alleen de eerste twee jaar van zijn leven groenten en fruit gegeten en is daarna alles gaan uitspugen wat geen suiker bevat. Als peuter en kleuter kon ik nog wel aardig spelen met de woorden en was penotti op brood een geliefd beleg soort. Dus hadden wij verschillende soorten penotti, die in een pot met twee kleuren chocopasta, maar ook de heel speciaal penotti van de slager die kon je net zo smeren als chocopasta. Nooit heeft hij door gehad dat hij smeerworst kreeg tot hij bij vriendjes ging eten.
Voor hem gelden de drie P’s als lekker eten, Patat, Pannenkoeken, Pizza (maar dan wel alles eraf geschoven). Sinds zijn zesde jaar eet hij wel Lasagne, dat maakte ik dan klaar in twee verschillende ovenschalen. De een was dan Lasagne met Kaas, wat hij absoluut niet lustte, de ander was Lasagne met Cheese, daarvan zat hij werkelijk te smullen. Dat heeft hij al die jaren gepikt. Wel moesten we als we eters kregen, ons geheim van te voren even influisteren, zodat zij het spel mee konden spelen.
De jongste is een uitzondering en eet bijna alles lekker mee, van hete saus, chilli con carne tot vreemde groentes uit verre landen. Niet dat hij nu alles even lekker vindt, maar hij lust veel gewoon wel.

Nu was er van de week een programma op tv van kinderen in Nepal, de twaalf jarige heeft gekeken. Hij vond het jongetje van een jaar of zeven/acht, dat maar zeven kilo woog heel erg zielig. Dit jongetje had namelijk zijn hele leven nog niet normaal te eten gehad, zijn ouders keken niet eens naar hem om.
Gelukkig is dit kind gered door een organisatie die heeft gezorgd er een pleegvader en moeder voor dit kind gingen zorgen.
Ik zag in de ogen van mijn zoon dat hij dit toch wel heel erg naar vond, en misschien beseft hij nu pas goed dat hij gelukkig hier geboren is en niet daar. Hij heeft hier de kans op drie keer een goede maaltijd per dag. Dan nog eens de lekkere tussendoortjes, als koek, snoep en in de weekenden chips.
Zou het helpen in zijn eetgedrag?