Kinderarbeid

Ze lacht met de vanzelfsprekendheid van haar jeugd. Haar verhaal strookt niet met haar stralende gezicht. Ja, ze heeft hard gewerkt en ze is heel moe. Na het praatje lijkt haar gezicht te versomberen. Ze is negen. Haar ouders zijn arm en trekken van pluk naar oogst. Hier een maand noten en dan verder voor aubergines of wat er maar te plukken valt.
Ze doen hun verhaal op de monotone toon van de arme die zich schikt in zijn lot. Ze zijn de woede en zelfs de wanhoop al lang voorbij.
Ze verdienen zes euro per persoon per dag. Daar kun je geen gezin van voeden, weet moeder. Vader verbijt de schaamte en zwijgt.

De beelden zijn zonovergoten en kleurrijk. Pa pakt de auto in. Het lijkt op een gezin dat bepakt en bezakt op vakantie gaat. Ze kamperen met andere seizoensarbeiders aan de rand van de plantage. Kinderen lachen, spelen en wassen zich in de beek.
De beelden staan in schril contrast met het verhaal. De kinderen werken mee om het schamele gezinsinkomen wat aan te vullen.

Het verhaal is helder. Helder als de ogen van de negenjarige notenplukster. Ze loopt maanden onderwijs mis en ongeschoold is zij gedoemd om ook later met haar gezin rond te trekken.

Ze wil verpleegkundige worden, meldt de ondertiteling. Of dat lukt als ze zoveel school mist. Misschien, wie weet, twinkelen haar ogen onversaagd en straalt haar lach onvermoeibaar.