Kinderen

Trouwen, kinderen, het lijkt wel alsof het er allemaal moet, als je een dertiger bent.
Ik behoor ook tot de dertigers en ik krijg steeds vaker te horen dat het wel eens tijd word dat ik aan kinderen begin. Al lullen ze als brugman, ik wil helemaal geen kinderen punt uit!
Elke dag je baby verschonen, al die vieze smerige gele poepluiers.
Van je eigen kind is dat natuurlijk anders, yeah sure! Nou babypoep of volwassenenpoep het maakt geen drol uit, het is smerig!

Na het melkflesje, wat op temperatuur moet zijn, zie ik een grote blurp omhoog komen en de melk verdwijnt op de schone trui bij de moeder, wat een melkverspilling!
Je kunt niet meer uitslapen, je moet er ’s nachts uit als het tegenzit en zo kan ik nog wel honderd andere vervelende dingen opnoemen.
Ik heb dit gevoel al jaren en geen hond die mijn gevoel kan veranderen, al zijn de baby’s nog zo leuk en lief. Gelukkig denkt mijn partner er precies hetzelfde over als ik, happy me!
Je leven lang de verantwoordelijkheid hebben voor je kind dat is nogal een opgave, aangezien ik zelf nog een kind ben lijkt mij dat niet verstandig.
Sommige mensen zullen zich hierin kunnen vinden en sommige mensen niet, die hebben vast een kindje of zijn zwanger.

Wat dus ook al een probleem word is je vriendengroep, het kindervirus slaat op een gegeven moment toe en op een feestje word er al snel gepraat over zijn eerste poepje en plasje en zijn uitgekotste macaroni. Daar zit je dan als kinderloos figuur de verhalen aan te horen van een groep mensen die nergens anders meer over kunnen praten dan hun kinderen.
Kraamvisites vind ik nog het ergste, je krijgt al snel een baby in je handen gedrukt en eigenlijk weet ik nooit zo goed wat ik ermee aan moet.
Het hoofdje zwabbert alle kanten op en ze kijken je met grote ogen aan, als je dan een poging doet tot babybrabbeltaal en gekke bekken trekt, dan barsten ze vaak in huilen uit en weet jij je geen houding meer te geven.

Zelfs in de supermarkt kom je ze tegen, de krijsende stampvoetende kinderen.
Ze pakken alles uit het rek, ze luisteren niet, ze gooien snoep in het wagentje en moeders ziet dat natuurlijk en stopt alles weer terug in het verkeerde vak.
En daar begint de sirene, stampvoeten, krijsen, brullen, snikken met lange halen tussendoor, het rood aangelopen bekkie is doordrenkt met grote krokodillentranen en het begint steeds harder te gillen.
Ik irriteer me er vreselijk aan en op het moment dat ik langs het kind loopt, laat ik het kind schrikken door een enge bek te trekken. Om vervolgens een beteuterd gezichtje achter te laten met een pruillip, gemeen he!
In de verte hoor ik nog een laatste snik en een kinderstemmetje dat mamma niet lief is en die mevrouw die net langs liep ook niet!

Een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft, soms is dat waar als ik weer eens in een gekke bui in een groot pretpark loop, ja dan verschijnt er best wel eens een glimlach op mijn gezicht als ik weer zo’n klein hummeltje bij doornroosje ziet staan met zijn opa en oma, dat levert best schattige plaatjes op.
Op dat soort momenten bedenk ik me dat ik kinderen toch echt WEL leuk vind, alleen als ze lief en rustig zijn en van een ander en niet janken of zeuren.