Kinderspel

De afspraak met België is als volgt: De Belgen mogen Nederland militair binnenvallen, maar moeten er voor zorgen dat er geen Nederlandse militair gedood wordt. Aanbevolen wordt om de Belgische wapens in de lucht te richten. Een vreemde afspraak? Niet in het licht van het Afghanistan verhaal. Als een gebied te gevaarlijk is voor militairen die getraind zijn om te vechten en goed zijn uitgerust, wie moet je dan sturen? De hele discussie neemt de vorm van een klucht aan. De regering heeft een beslissing genomen om het Nederlandse leger uit te zenden naar het al tientallen jaren onderdrukte Afghanistan. Mee eens of niet, ze nemen wel de verantwoordelijkheid voor het feit dat er doden gaan vallen onder mannen in den vreemde. Balkenende en Kamp hebben al ruimte in hun agenda gecreëerd voor diverse begrafenissen met militaire eer. Want dat er mensen gaan sneuvelen is praktisch een feit. Inmiddels is genoegzaam bekend dat het gebied onveilig is en voor de Taliban maakt het niet uit of een ongelovige van Amerikaanse of Nederlandse afkomst is. Nogmaals: Je kunt voor of tegen zijn, een dappere beslissing blijft het.

Maar nu is de Tweede Kamer aan zet, en pas dan begint het spelletje. Dat GroenLinks en SP tegen zijn vanuit hun partijachtergrond is niet meer dan logisch. Maar diverse andere partijen willen veiligheidsgaranties. In een oorlogssituatie welteverstaan! Anders gezegd: deze partijen willen niet de verantwoordelijkheid nemen voor de aanstaande gesneuvelden. Wie het lef heeft om door de poppenkast heen te kijken ziet een veel groter vraagstuk. Want de discussie gaat namelijk over totaal iets anders wat de heren en dames kamerleden niet durven uitspreken. Iedereen wil een succes in Afghanistan, maar niet ten koste van alles. Dus is het probleem simpel samen te vatten: Wat heb je aan een leger als je het niet wilt gebruiken? Alleen dat is de uiteindelijke discussie die de parlementariërs eens op tafel zouden moeten gooien in plaats van het spelen van dit kinderspelletje.

Goede sier maken met een duur leger is wat het parlement eigenlijk wil. Kijk eens hoe goed we zijn, wat we allemaal durven. Maar wel veilig graag. We schaffen de Tomahawk kruisraket aan en worden het derde land dat dit aanvalswapen heeft. We willen dus wel doden. Dat blijkt ook vandaag (25 januari) uit de krant. Geschat honderd woorden, wel op de voorpagina maar in het kolommetje klein nieuws: ‘Nederlanders doden Afghaan in vuurgevecht.’ Hoe groot was de kop geweest als het woordje Afghaan vervangen was door Nederlander. Iedereen kan zich dat voorstellen na de recente gebeurtenissen in Irak. Een simpele conclusie zegt dat het Nederlandse leger wel mag doden, maar niet gedood mag worden!

Een leger zet je in omdat het voor andere hulpverleners te gevaarlijk is. Als de militairen het niet aankunnen, wie wel dan. We beschikken in ons land over een beroepsleger dat vrijwillig hun klauw onder een contract heeft gezet. Met die handtekening teken je dus in principe je eigen doodsvonnis, mocht het tegen zitten. Maar daar kies je voor. Overigens is het leger klaar om te vertrekken, uit die hoek hoor je geen klachten. Nee, de verantwoordelijken laten het afweten en spelen een kinderspelletje in het huis van de democratie. Neem dan als Tweede Kamer een besluit om het leger en al zijn facetten af te schaffen, de politiemacht uit te breiden en het resterende geld te steken in de toekomst van ons land: de jeugd. Al meer dan zestig jaar hebben we het leger niet nodig gehad voor de verdediging van onze landsgrenzen. Laten we daarom kiezen voor vrede en laten zien dat wij het afkunnen zonder wapens.