Kinderspel

Ik tel de etages terwijl de lift mij in een vliegende vaart naar de zeventiende verdieping brengt. Nog een beetje versuft stap ik uit. Eerst loop ik langs de koffieautomaat en dan naar mijn werkplek vlakbij het raam. Ik nestel mij in mijn bureaustoel en meld me aan bij het netwerk. Met een opgewekt ‘goedemorgen Frans’ word ik door mijn beeldscherm uitgenodigd mijn werkzaamheden aan te vangen. Terloops werp ik een blik naar buiten en zie een ontwakend Amsterdam aan mijn voeten liggen. Een niet aflatende stroom auto’s rijdt in de diepte langs mij heen in beide richtingen. De A10 doorklieft de stad als een levensader en laat haar hart kloppen. In de verte rangeren eigele treinen die elk hun richting kiezen langs havens en door weilanden. Langzaam kruipt er een naderbij en verdwijnt in een tunnel om even verderop weer tevoorschijn te komen. Enorme havenkranen zwaaien traag van links naar rechts om de afgemeerde zeeschepen te lossen. En vlak aan de horizon zie ik een Airbus naar hoogte zoeken nadat hij net van Schiphol is opgestegen.

In gedachten sta ik op en open het raam. Ik reik met mijn hand naar buiten en op de tast zoek ik net zo lang tot ik de contouren van een vrachtwagen onder mijn handpalm voel. Tussen duim en wijsvinger pak ik hem van de rijbaan en til hem, een halve slag draaiend, over de vangrail om hem aan de andere kant zijn weg te laten vervolgen. Ik zie een schip met zeecontainers liggen, pluk een autootje van de snelweg en rijd er via het spoorwegviaduct naartoe. Vervolgens gebruik ik de havenkraan om de containers met een flinke zwaai op de lege treinwagons te plaatsen die op de kade staan te wachten.
In een andere richting zie ik midden in het weiland een boerderijtje staan, half verscholen achter een windsingel van fiere populieren. Van een opgestapelde voorraad hout maak ik een omheining en één voor één pak ik de koeien op die even verderop staan te grazen en plaats ze tussen het hek. Ik koppel de balenpers achter een donkerblauwe tractor type Ford 5000 en rij mijn baantjes over het platliggende stro. Met de andere hand geleid ik een tweede tractor met aanhanger langszij om de plastic strobalen op te laden en af te voeren.

Naast mij ligt uitgespreid over de vloer een hele berg Monti-bouwsteentjes. Ik neem een vloerplaat en als een echte metselaar bouw ik een glimmend wit huis met een deur en echte raampjes waar je doorheen kunt kijken. In het vuurrode dak laat ik een uitsparing vrij voor de schoorsteen, want die hoort er natuurlijk ook bij. Het wordt een huis met een zwembad en ook met een glijbaan. Het huis staat op de hoek van het karpet. De brede baan langs de rand van het kleed is de weg en het parket, vanaf het kleed tot het wandmeubel, is het water waar nu mijn bootjes varen.

Plotseling word ik opgeschrikt door een dichtslaande deur. Oh, mama is thuis!
“Kijk mama, ik heb een echt zwembad gebouwd, en in de garage staat een auto!”
“Mooi hoor Fransje, wat kun jij toch lief spelen, ik heb de hele dag geen kind aan je gehad!”