Kindstil

Mijn jongeman van elf is deze week op kamp met zijn groep van de naschoolse opvang. Het is meivakantie, elk jaar gaan ze een week naar zee. Nou ja een week, het zijn vier dagen. Afgelopen maandag zijn ze vertrokken en vandaag komen ze terug. Gelukkig. Hier in huis is het stil. Zo stil, dat ik zelfs het geluid van zijn Nintendo DS mis, die eeuwig aanstaat en waar we regelmatig discussies over voeren. Als regelrechte bemoeimoeder vind ik dat hij er te véél mee speelt, terwijl hij natùùrlijk vindt van niet. Ook mis ik zijn vinnig tikkende vingers, waarmee hij op het toetsenbord van zijn computer rammelt, wanneer het spelletje iets anders doet, dan hij had bedacht. De stereo op zijn kamer houdt zich ook angstvallig stil. De schrapende, krassende geluiden van zijn waveboard, zijn nieuwste aanwinst sinds hij elf is geworden, ontbreken op het terras. Trots liet hij vlak voor hij vertrok nog zien, wat voor rare bochten en jumps hij ermee kon maken. Toen was ik blij, dat het breektuig voor ledematen nog voor een kleine week in de kast kon.

Vanaf zijn zesde verjaardag vertrekt hij jaarlijks met de naschoolse op kamp richting Castricum. Daar bivakkeren zij in een houten barak van de plaatselijke scouting. Vier dagen hebben zij geen ouderlijk gezeur om zich heen, geen echte bedtijd en vooral geen douche. Wel hebben ze dag en nacht de beschikking over hun vriendjes en vriendinnetjes en leven ze in een enorme tuin waarin kilometers bos, duinen en natuurlijk zee. Natuurlijk is er de bonte avond met verschillende optredens. Als eten hebben zij de 3 P’s: pizza, pannenkoeken en uiteraard patat. Kortom: vier dagen verblijf in de kinderhemel.

Maar wat is het stil hier in huis. Zelfs onze honden, de grote vriendinnen van mijn zoon, zijn van slag. Ze lopen net iets te vaak naar de achterdeur wanneer ze iets horen en ze springen net even wat vaker op de bank, in de hoop dat hij voor het raam staat. Als mijn moeder, ook onze buurvrouw, aan haar kant van het huis de trap op gaat, spurten de dames ook naar boven in de hoop daar hun vriend aan te treffen. Het breekt mijn hart, wanneer ze me eenmaal weer beneden, met vragende ogen blijven aankijken.

Het blijft stil, ook op papier. In deze vier dagen had ik me voorgenomen, om eindelijk eens de bezem door mijn website te halen. Misschien kon ik wat stukken eens flink herschrijven en heel misschien zou ik ook nog iets nieuws op papier kunnen zetten.
De werkelijkheid is anders. Er komt geen woord, geen letter op papier. Het lijkt, alsof de stilte in huis zich heeft vertaald naar een stilte die zich als ongenode gast in mijn hoofd heeft genesteld. Het dove gevoel in mijn hoofd wordt vergezeld van prangende stemmen in mijn hoofd, die zich bezorgd blijven afvragen of het allemaal wel goed gaat, daar in Castricum.

Gelukkig duurt het nog maar even. Over een kleine vier uur komt mijn bosjesman weer terug naar huis. Ongetwijfeld gewapend met een zak vol wasgoed en een hoofd vol verhalen. Morgenochtend, wanneer hij de meeste verhalen heeft verteld en ik de stilte van deze week al weer ben vergeten, zit dat dove gevoel waarschijnlijk weer in een ander, logischer, lichaamsdeel.