Klean

Nee, de titel boven dit stukje is niet verkeerd geschreven. Het staat voor – klagen loont echt absoluut niet! De man achter Klean is Peter Smith. Ik heb een afspraak met hem. We gaan praten over de grote zwerfvuilproblematiek. 

Voor zijn woning staat de fiets die ik herken uit zijn filmpjes. Voor –en achterop een sticker met de tekst – ik erger me niet aan zwerfvuil, ik ruim het op!

We begroeten elkaar en we lopen naar boven, naar een rustige zolderkamer. We praten over mijn plannen voor de maak van bedankende prullenbakken. Ik vind zijn visie en tips zeer bruikbaar. Hij is tenslotte al een jaar of vier bezig met de aanpak van de plastic soep. Waarom een wiel opnieuw uitvinden? We kunnen elkaar juist versterken. Daarom hierbij alvast een oproep: wie weet er een nieuwe locatie voor zijn grote wereldbol van plastic flessen?

Hij laat me een filmpje zien – Lead India, The Tree. Er is een verkeersopstopping vanwege een omgevallen boom. Niemand doet iets. Symbolisch voor het vertrouwen van de mensheid in de overheid? Een klein jongetje gaat op weg naar de reusachtige boom. En begint te duwen. Langzaam helpen andere kinderen mee. Volwassenen stappen uit hun auto’s. Tenslotte doet iedereen mee. De boom wordt opgeruimd. Het belangrijkste is dat iedereen blij is met deze samenwerking! De boodschap van Peter is natuurlijk dat het wél zin heeft om afval op te ruimen. Eén persoon kan wél het verschil maken!

Het aantal vrijwillige opruimers in Nederland wordt geschat op zo’n tienduizend. Ik weet niet goed of ik blijdschap of teleurstelling voel bij het horen van dit getal. Peter benoemt enthousiast een aantal mooie initiatieven – Weg met de bende van Oss, Vreedzaam Protest Antwerpen en Opruimen in zijn eendje door Henk Prins in Harlingen. Allemaal mensen die eenvoudigweg gewoon zijn begonnen.

We praten over schaamte die je kunt voelen wanneer je zwerfafval opraapt. Hoe bizar dat is. Je doet toch juist iets goeds? Peter gaat nog een stap verder. ‘Durf je iemand anders te vragen om iets op te rapen?’ Dit experiment is uitgevoerd op 20 maart van dit jaar. Ik zie beelden van deze ‘zwerfie film.’ Ik schrik van de puinhoop aan de oevers van ’t IJ waar het is opgenomen. Wonder boven wonder is alle troep veel sneller opgeruimd dan iedereen dacht. Het heeft gewerkt.

Ik krijg een mooi raadsel voorgelegd. Wanneer je iets opraapt en je vraagt twee anderen ditzelfde te doen en deze twee personen vragen vervolgens een uur later weer twee personen, hoeveel is er dan na 24 uur opgeruimd? Mijn schatting is veel te laag. Het antwoord is: meer dan zestien miljoen stuks! De grap is, zoveel ligt er niet eens in Nederland. Je hebt een kwart van de bevolking nodig om Nederland in één dag helemaal schoon te krijgen!

Mijn gedachten dwalen af naar een scène in de docu die ik gisteren zag. Een bioloog snijdt een dode albatros open en vindt een maaginhoud vol plastic. Mocht je nog twijfelen aan de grootte van de milieuramp waar we allemaal in zitten, kijk dan vooral naar Plastic Paradise.

Ik bedank Peter voor de inspirerende ochtend en ik krijg een heuse Dopper mee naar huis. Bij toekomstige wandeltochten kan ik zo iedereen laten zien dat je niet steeds plastic flesjes hoeft te kopen.

Ik neem mij voor om de ‘zwerfie film’ naar de redacties van televisieprogramma’s te sturen. Deze film moet gewoon de ether in. Gelukkig ben ik steeds vaker zoals het Indiase jongetje.

Bij de bushalte ruim ik met een grote glimlach zwerfvuil op. Ik sta er toch. Uit een rijdende auto wordt een blikje op straat gegooid. Er is nog veel te doen.