Ze onthouden wat je ze belooft, maar om een beker vast te houden, glijdt langs ze heen.
Een complexe wereld en tegelijk zo simpel dat ik mij erin thuis voel. Hier is geen ruimte voor verwachtingen; denk maar niet dat je morgen weer net zo ontroerend begroet wordt als vandaag en wat nou helpen…deze dame doet het zelf wel. Dan kijkt ze je nog net niet weg. Het lijken geen kinderen hoor, ze begrijpen in het klein, zo anders dan wij doen.
Hij werd daar in die stoel eigenlijk te kijk gezet. Moest dat nou echt, er zo’n machtsstrijd van maken? Snap je dan niet dat dit kleine breekbare vogeltje nooit uit jouw scherpe klauw zal willen eten? Zijn ogen mogen dan weinig focussen, hij ziet wat zijn geest aan kan.

Dus nam ik de tijd bij zijn arm om hem aan mij te laten wennen. Ik en mijn babbels en het ging nergens over. Geen antwoord. Hij lachte nooit echt, zijn handen friemelen maar wat met zijn kleding en soms kijkt hij me even aan. Voor mij leek het net of ik al mijn geduld, die ik anders zo snel verlies in de gewone wereld, had opgespaard voor het juiste moment, voor hem; omdat hij dat het meest nodig heeft.

Weet je nog van de zomer…jij aan de ene kant en zij aan de andere. Moest zo hard lachen om het gezicht wat je trok en zij maar zingen en die schommelbank alle kanten opzwiepen…of die keer dat ik mocht helpen in bad, waste zijn rug, heel voorzichtig. Zo mager, één en al botten. Er is geen vluchtig vertrouwen, het is volledig. En ik denk maar zo dat hij vaak genoeg over het hoofd is gezien…oh hij zit wel graag zo, stilletjes in alle drukte. Maar hij kan zich niet goed uiten, soms is het moeilijk om meer dan wat flarden aandacht te geven; er komt nauwelijks response, mensen zijn dan al gauw geneigd om naar voren te buigen en luidkeels vragen of hij iets wil. Ruimte, want er mankeert niets aan zijn oren.

Met kleine stapjes en hoog water, ik voel trots wanneer hij met heel minieme gebaren laat weten dat hij nodig moet, als hij meer moeite had met slikken van zijn eten en vorige week verraste hij me door zelf aan zijn pap te beginnen. Niet alles lukte; hij heeft geen enkele klik met dieren en meer dan een grimas kreeg ik er niet uit. Soms fluisterend een hallo of gedag. Maar als ik het hem vraag, krijg ik een schattig kusje in de lucht, nog net niet tegen mijn wang.
Ik zal nooit weten wat hij onthoudt, misschien ben ik in zijn krappe wereld binnen de minuut vergeten…ze zeggen wel dat je nooit teveel moet hechten aan deze bewoners, dit is de afdeling dementie, je moet het los laten zodra je naar huis fietst. Yeah right. Hoe kan ik nou afscheid nemen van iemand die niet naar me uitkijkt, maar wel op het puntje van zijn stoel gaat zitten als ik er weer ben? Ik had nog zoveel meer moeite willen doen en het enige wat overblijft zijn de wandelingen. Dat is iets tussen hem en mij, ik heb het beloofd. Hij wordt hier goed verzorgd, samen met elf anderen. En daar sta je dan…omdat houden van iemand geen functie heeft.

 

 

Categorieën: Maatschappij

16 reacties

pally · 22 maart 2014 op 12:07

De inhoud van dit stukje is goed ingeleefd in de wereld van de demente en ontroerend in de zorg en het begrip daarvoor.
Het raakt mij.
Wat betreft de vorm; het zou wel veel prettiger lezen als je het in alinea’s indeelt.

    roodgrapje · 22 maart 2014 op 12:16

    Dank voor je reactie! Heb het wel geprobeerd met die alinea’s maar zodra ik de column instuurde, werd het weer zo. Weet niet goed wat ik hier aan moet doen, zal een mailtje naar redactie sturen.
    Het gaat over de wereld van verstandelijk gehandicapten, ik mocht een half jaar op de afdeling dementie werken, soort snuffelstage. Het is de mooiste baan die ik ooit had, ik had geen idee. Dat klikte onverwachts goed, maar ik heb de diploma’s er niet voor.

Yfs · 22 maart 2014 op 12:15

Deze column komt op mij over als een prachtige jurk die niet lekker zit.

Sommige zinnen steken taaltechnisch een beetje vreemd in elkaar. Het begin leest een beetje vaag. Om me in het verhaal te kunnen verdiepen had iets meer informatie/inleiding welkom geweest.
Wat je met de laatste zin bedoelt is me niet helemaal duidelijk? Dat je potentie hebt om te schrijven is wel duidelijk! 😉

Van harte welkom op CX!

    roodgrapje · 22 maart 2014 op 12:19

    Zie reactie op de vorige.
    Heb hier ooit een column geplaatst, maar soms verdwaal ik zelf teveel in woordspelingen, ik was benieuwd hoe er op deze zou gereageerd worden, dan weet ik een beetje hoe ik verder moet.
    Dank je wel!

troubadour · 22 maart 2014 op 15:11

Eens met Yfs, meer informatie aan het begin voorkomt dat er tekst
niet op waarde wordt geschat. Al las ik deze column graag twee keer omdat hij de moeite waard was. Houden van.., mag dan geen functie hebben, van de andere kant geloof ik dat het je weinig moeite zou kosten.. Jammer van dat diploma.

    roodgrapje · 23 maart 2014 op 12:20

    Dank je wel! Jullie hebben gelijk, lees em nu anders. Ga het druk krijgen, schrappen en herschrijven 😀

Meralixe · 22 maart 2014 op 16:12

Welkom op column x.
Inderdaad, ook ik had enige moeite met sommige zinnen. Ik dacht eerder dat het aan het dialect en het (echte) Nederlands lag waar ik als Vlaming wel eens meer last mee heb.
Er is wel een mooi beeld geschetst van de dementerenden. Even dacht ik zelfs dat de column ook onder de noemer ‘liefde’ thuis hoorde. Mooi dus.

    roodgrapje · 23 maart 2014 op 12:24

    Blij met jullie reacties, bedankt voor compliment.

Spencer · 22 maart 2014 op 20:30

:yes: 🙂

Mup · 23 maart 2014 op 09:08

In welke vorm dan ook geplaatst, hij komt binnen,

Groet Mup

arta · 23 maart 2014 op 11:38

Ook bij mij kwam de zorg en liefde voor deze groep mensen luid en duidelijk binnen.

Schrijftechnisch ontbreekt wat structuur. Kromme zinnen haal je er vaak uit, door het hardop voor jezelf (of een ander) voor te lezen. Op het moment dat je, al voorlezende, struikelt, gaat de lezer dubbelhard struikelen.
Probeer het maar eens.

Welkom op CX, Roodgrapje.

    roodgrapje · 23 maart 2014 op 12:29

    Ja dat klopt. Mijn Nederlands is niet zoals het moet, altijd al. Ben nu met een column bezig en dan verval ik toch weer in oude foutjes en woordgrappen, maar nu schrap ik. Ik neem alle kritiek mee ipv aan te trekken zoals ik eerder altijd deed.
    Fijne site deze, dank jullie wel.
    Ik ga zeker nog reageren bij anderen, ik las hier en daar al mooie inzendingen.

      arta · 23 maart 2014 op 12:45

      Ik hoop toch echt dat je ook blijft schrijven hier!

      De meeste lezers/schrijvers proberen op CX om positieve feedback te geven, leerpuntjes aan te stippen, zodat een schrijver/schrijfster kans krijgt om, in een warm bad, groei door te maken, net zoals vele schrijvers voor en na jou.
      Mocht je vóór plaatsing op CX alvast wat feedback willen, dan vraag je gewoon een andere schrijver eens mee te kijken.
      Mij mag je altijd stukken toesturen, al moet ik wel zeggen, dat antwoord soms een paar dagen op zich kan laten wachten, omdat ik altijd vergeet dat ik een inbox heb op CX 🙂

Mien · 23 maart 2014 op 13:29

Een warrig geschreven column, zo lijkt het. Of het door gebrek aan techniek komt, geen idee. Het heeft ongetwijfeld zo moeten zijn. Gezien het onderwerp en de gedachtengang vond ik de warrigheid juist wel passen binnen de column. Grasg gelezen dan ook. Een beetje moeite doen bij het lezen kan nooit kwaad. Ben wel benieuwd welke andere column je hier eerder bij CX hebt ingediend.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder