Kleine…

‘Hee Viking, hoe is het met je kleine?’
Godverdegodver, weer zo’n teef die over mijn kleine begint. Mijn hand schiet in mijn broek en ik pak het hele zaakje eens keurend in mijn jatten. Ik besluit ‘het zaakje’ – mocht je man nu ’s avonds bellen en zeggen dat hij nog even op de zaak blijft, denk dan rustig even over dit fenomeen na beste dames – eens aan een nauwkeurige inspectie c.q. beoordeling te onderwerpen. Mijn ballen in de ene en mijn leuter in de andere hand. Valt toch best mee!?! Toegegeven, het is geen John Holmes-piemel maar die is er dan ook aan gecrepeerd. Ik kijk nog eens naar mijn handen en concludeer dat deze enorm zijn. Voor wie het niet weet; als we tieten op maat beoordelen (even mannen onder elkaar), en we hebben het over een handje vol èn we nemen [i]mijn[/i] klauwen als maateenheid, dan praten we meteen over joekels.
Dus, in verhouding tot [i]mijn[/i] handen…

‘Pop… kun je even komen?’
‘Watisser?’
‘Laat me je handen eens zien.’
‘Hoezo?’
‘Schatteke, hou ’s effe vast…’
‘Wat? nu…?’
‘Hier, vastpakken… ja hela, howowowowowooo niet zóhooo…’

Ik zie haar handen kleiner worden.

‘…zó kan ik toch geen objectieve meting verrichten!’

Pop kijkt als een botsauto en laat los, ‘nou, dan niet he…’ en loopt weg.

Kleine, wat nou kleine. Waarom vraagt iedereen toch hoe het met mijn kleine is? De meesten van de belangstellenden hebben het genoegen niet eens gehad om mijn ‘kleine’ te leren kennen.
Ik pieker mezelf een slag in de rondte over de vraag wie dit soort praatjes de wereld in helpt als Poppeduifje me uit mijn gepeins haalt;

‘Schaaahat, verschoon jij de kleine effe en geef je’m dan ook gelijk even z’n flesje?’

‘(!)’