Klootjesvolk

Het leven is een opéénvolging van af te werken fases. Wanneer je een fase hoort voorbij te zijn dan bekijkt de klootjesmaatschappij je als ongezond, gestoord, freak en nog meer van dat fraais. Als foetus, peuter, kleuter, puistenduwende puber en jonge adolescent ben je je echter niet bewust van die fases maar op een bepaald ogenblik in je leven doorzie je, als niet klootjesmens, de verschillende cyclusjes die leiden naar je laatste rustplaats. Je weet als het ware wat er gaat komen en dat is beangstigend, voor mij althans, precies een film met een kuttig einde die je voor de derde keer bekijkt. Heb je alle fases perfect doorlopen dan mag verondersteld worden dat je een prachtig gevuld kloteleven achter de rug hebt. De commercie is er als de kippen bij, en gelijk heeft ze, om deze voorgeprogrammeerde cyclusjes aan te wenden om hun producten beter te kunnen slijten aan het klootjesvolk. En het klootjesvolk, de grijze massa, de nietsvermoedende lullen en kutten zijn daardoor vermoedelijk gelukkig, onbeschaamd gelukkig.
Stap eens in een moment van totale zinsverbijstering op een zondagvoormiddag binnen in de eerste de beste winkelketen à la Euroshop, ik zweer het, je vindt ze er met hopen, het klootjesvolk met bijhorende krijsende klootjeskinderen. Als ik dan al eens iets nodig heb uit zo’n mega winkelmagazijn, het kan altijd gebeuren niet waar, dan wil ik daar zo snel mogelijk terug buiten zijn omdat ik er constant afgeleid word door dat kakelende klootjesvolk en bijhorend gebroed. Ongewild vang ik dan op waarover het allemaal gaat in hun conversaties en dan wil je echt wel snel afrekenen en wegwezen. “Allé kleine, zet u eens op de grond zodat papa rondom jou kan meten om te zien welk zwembadje we precies moeten kopen”. En dan zie je dat gebeuren, dan sta je daar op te kijken met enig ongeloof. De ondernemende vader haalt zijn rolmeter tevoorschijn en begint een denkbeeldige cirkel te meten rond het op de vieze vloer zittende, enigszins geconcentreerde kleutertje, dit terwijl de moeder de metingen met trots bekijkt en alvast een aantal schattingen naar haar eega roept die op zijn beurt zegt dat ze haar muil moet houden omdat hij anders zijn tel verliest en waarop het geschrokken kleutertje begint te bleiten dat het een lieve lust is. Na zoiets weet ik meestal de eerste vijf volgende minuten niet meer waarom ik nu eigenlijk naar hier gekomen was en neig ik al instinctief richting uitgang. Zou ik dan ooit het geluk mogen hebben in die fase terecht te komen waarop ik met mijn metertje in de Euroshop zal staan, gade geslagen door een arrogante, omhooggevallen lul van een paar levensfases eerder? Als ik dan uiteindelijk opnieuw weet waarom ik ter plaatse ben valt mijn oog alweer op een ander tafereeltje. Vader, moeder hun kind met haar kind en de schoonzoon in de maak op zoek naar een uitlaatstuk in de chroom voor op zijn Opel Cadet Car. En maar kijken, vergelijken en zagen over het al dan niet passen van het stukje kleinood op de bestaande autoanus van zijn Cadet. Hun getater vermengt zich tenslotte met het geleuter van tientallen andere kooplustige organismen die net op dat moment allemaal in dezelfde rayon moeten zijn. Op dat soort momenten voel ik mij oplossen in die grijze massa, dat klootjesvolk, en ik moet zeggen dat ik daar geen goed gevoel aan overhoud. Meestal hebben dergelijke winkelketens ook een cafetaria alwaar het klootjesvolk na een ontspannende winkelnamiddag een koffietje kan drinken met een stukje cake of oude taart. Ik ben er zelf nog niet binnengeweest maar ik herken de geluiden als ik mij een weg naar buiten baan. Het geluid van een grote, vol tabaksrook gevulde reftertoestand met tierende kinderen, lachende pubers, goedkope sletjes in spé, klootjesmoeders tevens ex-sletten met hun bijhorende partner van die maand en tenslotte oude zakken die met de fiets gekomen zijn en het enkel om de centen doen. Een koffie in de Euroshop is nu éénmaal goedkoper dan op het terrasje van de Markt nabij het stadhuis. Ik vraag me soms af of dat soort klootjesvolk deftige gesprekken kan aangaan met de mensen uit hun intieme kring, als ze dat al heeft natuurlijk. Klootjesvolk voelt zich nogal snel overal thuis en spreekt nogal snel over ‘mijnen maat’ of ‘mijn vriendinne’. Tja, ze hebben niet veel nodig om zoiets te zeggen, blijkbaar. Zouden dergelijke mensen ooit aan introspectie doen, zich ooit vragen stellen bij het doel van het leven, waar ze naartoe gaan, of ze ‘goed bezig zijn’. Ik kan natuurlijk verkeerd zijn maar naar mijn bescheiden mening is het klootjesvolk vrij gelukkig, wat niet weet, niet deert is hier een waarheid als een koe. Zo lang dat hun lopende band blijft draaien, zolang dat ze mogen roken in de cafetaria en op het schijthuis van het werk alwaar ze de pissende vrouwelijke medewerkmieren afluisteren, zolang dat hun loon perfect iedere maand op hun roodstaande rekening bij de Post wordt gestort, zolang dat ze zich in het weekend laveloos kunnen zuipen, zolang dat moeder de vrouw ten gepaste tijde en zeker op uur en stond een diepe voorwaartse buiging maakt met haar onderbroek en netkousen aan haar enkels, zolang dat de kinderen geen luizen hebben, zolang die Turken niet meer binnen mogen en de rest ook niet, zolang dat hun huisbaas hun huur niet indexeert, zolang dat de buurvrouw niet te luidruchtig ligt klaar te komen midden in de nacht, zolang dat een reis naar Benidorm betaalbaar blijft, zolang dat de hond zindelijk blijft, zolang dat er geen algen in hun nieuwe vijver van één vierkante meter komen en de vis geen tumor krijgt, zolang hun konijnen willen kweken zijn die mensen gelukkig, perfect gelukkig misschien, wie zal het zeggen? Zou het dan werkelijk zalig zijn om klootjesmens te worden? Is de stap niet gigantisch, het contrast niet te groot, moet je eerst nog door een paar fases? Ik ga er alvast, voorlopig toch nog, eventjes voor passen. Desalniettemin, leve het klootjesvolk!