Binnen de huidige communicatie heeft de knipoog een belangrijke plek verworven.
Zowel op internet als via de mobiele telefoon kunnen we door de knipogende emoticon elke pijnlijke, scherpe, kritische, cynische of sarcastische opmerking een vleug ‘verzachting’ meegeven. Te pas en te onpas mikken we overal het olijke emoticonnetje achter en afhankelijk van de status van ‘de ontvanger’ zelfs één met getuite kuslipjes.

Door de ‘knipoog’ kunnen we in principe alles spuien en ontneem je de ontvanger bij voorbaat de mogelijkheid om ‘op zijn pik getrapt’ te zijn.
‘Jee, het was een grapje! Kijk maar, er stond een knipoog achter. Niet zo serieus hoor…’ is het antwoord als ‘de op zijn pik’ getrapte toch in de vlekken schiet.

Dat neemt niet weg dat ik gek ben op emoticons. Met deze vriendelijke gele snuiters kun je zonder enige inspanning reageren op berichten, geliefden laten weten dat je aan ze denkt, blijdschap, verdriet, verbazing en angst uiten. Whatsapp en messenger zijn prima tools om informatie mee uit te wisselen maar voor een écht gesprek ongeschikt. Door het ontbreken van mimiek én intonatie ontstaan er vaak misverstanden. Emoticons hebben mimiek maar geen intonatie. Het blijft dus tobben want tijdens het telefoneren mis je de mimiek. Met face to face communicatie is de kans op misverstanden of slinkse onderhuidse speldenprikken aanzienlijk kleiner. De meeste mensen kunnen namelijk niet knipogen.


Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

15 reacties

Yfs · 15 juni 2016 op 21:59

Leuk toegelicht hoe iets heel kleins zo veel kan betekenen, veroorzaken, goedmaken of verklaren.
Ik zeg : lang leve de knipoog! 😉

Nachtzuster · 15 juni 2016 op 22:44

Nu ik er, na het lezen van jouw column, eens serieus over nadenk bemerk ik dat ik heel vaak knipoog in real life. Ben ik best goed in 😉 Bij patiënten waar ik even een kort, maar leuk contact mee heb, zo vlak voor een operatie. Bij vrienden en bij collega’s. Het maakt het geheel allemaal wat vriendelijker en luchtiger. Mijn guilty pleasure is echter ook het gebruik van emoticons tijdens een chat via social media. Juist omdat er daar geen intonatie/ gezichtsuitdrukking waarneembaar is en ik nog wel eens zwartgallig (das dan mijn humor, maar niet door iedereen begrepen) uit de hoek kan komen. Goeie column, niet te kort en niet te lang. Kort, krachtig en tot he point. Fijn!

Meralixe · 16 juni 2016 op 06:50

Nu ga ik hier via MIJN apparatuur een ‘knipoog’ trachten te plaatsen. Lukt dit niet dan staan er enkel maar enkele onnozele nietszeggende tekens lettertjes en tekens.:-S
Graag gelezen maar je merkt toch dat het een ‘schrijfopdracht’ is. Bij momenten voelt de lezer u denken; wat kan ik daar nog over vertellen.:?

Spencer · 16 juni 2016 op 11:02

😉

van Gellekom · 16 juni 2016 op 12:48

“De meeste mensen kunnen namelijk niet knipogen.” Behalve de Saksische tenor René Froger. Die doet niet anders.

NicoleS · 16 juni 2016 op 12:52

Mooi, en knap geschreven. Van zoiets kleins, iets groots maken.

J.oost · 16 juni 2016 op 23:18

Lekker vlot geschreven, ik gebruik zelf best vaak van die emoticons 🙂

Bruun · 17 juni 2016 op 11:45

De emoticon als ultieme vrijbrief. Een column met een knipoog. Met veel plezier gelezen!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder