Knuffelen met Bella15

Ietwat onhandig klim ik met mijn lenige lichaam over het ijzeren hek. Aan de andere kant spring ik soepel naar beneden. Middenin een hoop stront. Gatver. Als ik weg wil lopen, zuigt mijn gebloemde kaplaars zich vast in de bruine drek. Verdomme. Terwijl ik ondersteund word door de cursus begeleidster trek ik met al mijn kracht de laars los. Ja hoor, jongens. We kunnen weer. Rustig vervolgen we onze weg door het weiland. Het weer is heerlijk. De begeleidster geeft nog enkele tips. De do’s en don’ts van het koe knuffelen. Want dat is wat wij vandaag gaan doen. Cadeautje van vriendlief. Ooit heb ik eens laten doorschemeren dat ik dat wilde doen. Samen. Uiteindelijk ben ik hier alleen.

Nu sta ik in het weiland, als hippe stadsmeid in mijn spijkerbroek en trenchcoat. Wist ik veel. De overige deelnemers zien er veelal stoffig uit. Wilde haarbossen, make-up loze gezichten, vale spijkerbroeken en bergschoenen. Hier en daar iemand met een overal. De koe waar ik mee mag knuffelen heet Bella15. De echte dame van de groep. Net als ik.

Ze ligt helemaal aan de andere kant van het weiland. Als ik haar richting op wandel en haar naam roep, gebeurt er weinig. Voorzichtig maken wij kennis. Van te voren scheet ik bruine regenbogen om de gedachten dat mijn knuffelvriendin opeens wild kon worden en mij zou vertrappen. Tot moes. Een gevlekte killer. Nu ik eenmaal bij Bella15 ben, is dat gevoel verdwenen. Ze is rustig. Voorzichtig plant ik mijn billen in het gras en leun met mijn rug tegen het lichaam van Bella15 aan. Haar zwarte vlekken zijn verwarmd door de zon. De koeienbuik beweegt constant. Een soort waterbed, en daar ben ik dol op.

Ik brabbel wat tegen Bella15 aan. Over mij werk, relatieperikelen, wat te koken vanavond, de lelijke tas van mijn beste vriendin… Ik sluit mijn ogen terwijl de zon zacht op mijn gezicht schijnt. Even niets, behalve rust. Langzaam voel ik dat ik in slaap val. En ik doe niets om dat te voorkomen. Mijn hoofd wordt zwaar en rolt opzij. Kwijl loopt uit mijn mondhoek, ik snurk. Erg charmant, maar het interesseert mij niet. Ik relax.

Na een uurtje schrik ik op omdat de begeleidster in mijn zonnetje staat. Vluchtig veeg ik het sliertje kwijl van mijn kin. Het is tijd om afscheid te nemen. Ik kriebel de koe over haar roze neus. Ze is leuk. Tevreden eet ze de appel die ik voor haar heb meegenomen. Een meelbal. Bella15 zit er niet mee. Ze briest met consumptie, de snotspetters zitten op mijn broek. In een uur tijd hebben we echt een band gekregen. ‘Dag Bella’ zeg ik tegen de koe, terwijl ik haar voor de laatste keer over haar neus aai. Bella15 draait zich om een tilt haar staart op. Ongegeneerd gaat ze een potje staan schijten. Ik grinnik. Wel ja. Een echte dame.