Koekoek

Het boekje “Regelmaat” is een grote rol in mijn leven gaan spelen. We hebben het vorige week van de consultatie-arts gekregen. Papa en mama lezen daarin allemaal dingen, waar vooral mama in gelooft en erg aan hecht. Papa is nog niet overtuigd en vindt vooralsnog dat ze op 9/11 dit soort boekjes moeten verbranden in plaats van Korans. Alles, aangaande mij, moet nu in een bepaalde volgorde en op steeds dezelfde wijze. Daar heeft papa geen talent voor. Hij lijkt op zijn moeder. Hij gaat met mij om zoals oma het recept van havermout hanteert. Met een welgemeend “hoppeka”, mikt ze havermout rechtstreeks ongewogen uit het pak, met een scheut zout in pakweg een liter kokende melk. Ze kiept er vervolgens suiker bij tot ze denkt, zo kan het wel weer, en laat het geheel dan ongeveer een paar minuten doorkoken. Het resultaat wordt na het hoofdgerecht opgediend en de, al dan niet aangebrande, uitkomst ervan ligt ergens tussen waterig mierzoet en bitter stijfsel waar je huizen van kunt bouwen.

Tja, zo ga je dus niet om met een kind, blijkt nu. Een kind grootbrengen, lijkt op het berekenende Italiaans voetbal en het resultaat is dus heilig. Ik moet nu wakker in bed met mijn wriemelgrage handen opgesloten onder de dekens. Ik moet dan een kwartier huilen, mag ook minder maar dat doe ik zeker niet, en dan maar slapen. Minimaal drie uur diep tot de volgende voeding. En dan weer; schone luier, de fles, tien minuten rechtop boeren en overlopen, vier minuut dertig knuffelen, tien minuten spelen in de box, vijf minuten rondkijken in de wipstoel en dan weer hup, wakker in mijn bed. Zo hebben mijn ouders steeds drie uur de tijd aan zichzelf. Nou ja, twee uur en drie kwartier, als ze tenminste het fatsoen hebben om mijn gehuil even af te wachten.

Tot zover de theorie van dit boekje. Ik kan niet lezen en al helemaal geen klok kijken en ben daarbij wars van een stramien. Om de boel in de war te schoppen, produceer ik bijvoorbeeld vier poepluiers in twee uur tijd. Vanuit de wieg schreeuw ik dan om verschoning. Ik zou best gewoon mijn vinger op willen steken, maar ja, die zit onder de dekens. Al doende dwing ik ze om het schema los te laten. Als dat gebeurt, moet uitgezocht worden waar het fout ging, en dat kan soms verrassend ver teruggrijpen. ‘Als jij haar gisterenmorgen niet na vijf minuten huilen uit de wieg had geplukt en in de hangzak had gedaan, dan had ze vanavond wellicht normaal gaan slapen’, sprak mama vanavond tegen papa.
‘Ja dank je de “titel”.’