Koerswisseling

Ondanks de nodige kortingsbonnen moest ik toch nog tweeënvijftig euro betalen om met z’n vieren het dolfinarium binnen te komen. Hoeveel was dat ook alweer in oud Hollandse guldens? Wat maakt het eigenlijk uit?, dacht ik direct er achteraan. De tijd gaat met rasse schreden vooruit waardoor ik de verjaardag van de kleine ontdekkingsreiziger helemaal vergeten was. Als goedmaker had ik daarom beloofd het hele gezin een dagje mee uit te nemen. Omdat belofte schuld maakt, werd die deze dag ingelost. De shows van dolfijnen, walrussen en zeeleeuwen waren bijzaak. Er was ook zoveel te zien op deze locatie voor een kleine peuter in de grote, onbekende wereld. Uren wist hij met verwondering nieuwe dingen te ontdekken in de speeltuin met houten schepen. Vanzelfsprekende zaken voor trotse ouders en een zelfbewuste vriend maar een openbaring voor hem.

Het hoogtepunt van de dag was toch wel de grote regenplas waar Ruben, met zijn nieuwe laarsjes, heerlijk in kon rennen. Dat was pas echt leuk! Verschrikt keken voorbijgangers op toen hij, natuurlijk in het diepste deel van de plas, struikelde zodat hij languit in het water lag. Schrik die net zo snel verdween als hij verschenen was op het moment dat Ruben zijn gezicht weer ophief en de harten van de toeschouwers veroverde met een intense glimlach op zijn gezicht. Alsof er niets gebeurd was krabbelde hij weer op om daarna gewoon weer door te gaan met de belangrijke zaken waarmee hij bezig was. Die weet zijn hoofd wel boven water te houden. Hoe weinig heeft een mens eigenlijk werkelijk nodig om gelukkig te zijn?

Een gevaarlijke ‘what if’-gedachte doemde op, als een spookschip in de nevelen van mijn grijze massa, bij het aanschouwen van deze onbevangenheid en de vraag die daarop volgde. Welke baken zou ik nu zijn gepasseerd als ik de kans had gehad mijn eigen ontdekkingsreis, die toch een duidelijke koers kende, voort te zetten? Had ik mijn eigen emoties opnieuw mogen leren kennen door een product van liefde? Had ik mijn genen de wijsheid mee mogen geven om ze uiteindelijk hun eigen koers te kunnen laten bepalen? En hoeveel wijsheid zou ik daar wel niet voor terug hebben gekregen?

Vragen, zoveel betekenend maar tegelijkertijd zo irrelevant. Op mijn eigen ontdekkingsreis, is het schip tijdelijk gestrand. Onverwekt is een droom een dood gestorven. Er waren kapers op de kust en mijn reisgezel is gevlucht zonder, naar mijn gevoel, een poging te ondernemen ons schip vlot te trekken. Opnieuw heb ik mijn koers bepaald maar kan deze nog niet inzetten. Het vlot trekken lukt mij namelijk niet alleen. Niet iets om mij veel zorgen over te maken overigens. Want ik weet dat er eens iemand zal komen die het tij kan keren zodat ik als vanzelf vrij zal komen om het onbekende weer te mogen uitdagen. In de tussentijd mag ik meeliften op de koers van anderen en wil ik enkel denken: “Vaarwel lief en vaar wel Ruben…vaar wel!”