Koffie, kerstgedachte

Kleumend en half bevroren fiets ik door de kou. In gedachten trakteer ik mezelf alvast op een kop koffie, dat geeft de burger moed en ik trap stug door. Aangekomen ga ik mijn visioen inwisselen voor iets tastbaars, heb het verdiend. Hunkerend open ik de cafédeur en sluit de vrieskou buiten. Warmte en koffiegeur komen me tegemoet. Versgezette koffie geeft een sfeer van gezelligheid en huislijkheid, voel me één met de anderen. Koffie, waar geld al niet goed voor is. Mijn hand gaat automatisch naar de jaszak zoekt en… blijft zoeken. Ik verstar, als door de bliksem getroffen. Omstanders kijken op, zien me bleek wegtrekken. In een reflex tast ik in andere zakken. Hoop doet leven maar al gauw voel ik alle hoop wegvloeien. Geen geld… Eerst ongeloof tegen beter weten in, ik laat me meedeinen op golven van ontgoocheling. Geen geld, geen pinpas, geen koffie…, het klinkt als een echo om me heen. De golven vervlakken, ik laat alles op me inwerken. Het visioen zakt weg achter de horizon van de naakte waarheid. Wat ‘geen geld’ al niet kapot maakt …

De etende en drinkende mensen zien me niet meer, het ‘wijgevoel’ is verdwenen. Ineens ben ik buitengesloten, wat is een mens zonder een enkele euro. Daar sta je dan, voel me op mezelf teruggeworpen, u kunt wel gaan… De waarheid dringt zich aan me op, ik móet wel gaan. Geen menselijkheid of mededogen, niet eens de zo bejubelde Kerstgedachte omgezet in een enkele euro, niets. Dag mensen, dag koffie. Vol zelfmedelijden begin ik aan de terugtocht. De straffe ijzige oostenwind laat mijn tranen stromen. Het werkt ontnuchterend, voel me niet langer verslagen en de oude wilskracht is weer terug. Thuisgekomen steek ik geld en pinpas met een onbeschrijfelijk gevoel bij me.

Ik voel me weer mens. Dat geld vergeten was natuurlijk stom, gewoon een luxeprobleempje, een dipje van voorbijgaande aard. Gelukkig maar, stel je voor. Stel je voor dat het geen luxeprobleempje is… Ik moet er niet aan denken, maar ik kan het me nu wel voorstellen…