Koningin van Voorburg

Er was een tijd dat ik me geen voorstelling kon maken dat ik ergens anders zou wonen dan Voorburg. Voorburg was mijn stad, mijn thuishaven. Alles in Voorburg was me even lief. Ik kan zeggen dat het echte liefde was wat ik voelde voor de oudste stad van Nederland. De oudste stad? Ja, ze kreeg in het jaar 70 al “markt” rechten, beter bekend als stadsrechten. Nijmegen wil heel graag deze titel op eisen, maar de échte Voorburgers weten dat dat onterecht zou zijn.
Mijn stadje heeft veel belangrijke inwoners gekend: Corbulo, een veldheer uit de Romeinse tijd, Constatijn Huygens, Lodewijk Napoleon Bonaparte, Prinses Marianne en deze laatste brengt mij naar de koningin van Voorburg.

Koningin van Voorburg was in de jaren 60 en70 een bijzondere verschijning. Iedereen kende haar. Regelmatig zag je haar op haar hallelujafiets rijden, haar twee hondjes achterop in een mandje. Of de zon nou scheen of dat de regen met bakken uit de hemel kwam, zij had altijd hetzelfde tempo. Rustig, behoedzaam, je zou het bijna schrijden noemen, maar dan op een hoge grote opoefiets.

De koningin was uitermate excentriek gekleed. Zij droeg een doorzichtige roze hoofddoek, daar bovenop een zwarte muts, een donkere broek, een poncho en dit alles versierd met roze en paarse sjaals. Haar gezicht was bedekt met een zeer dikke laag roze poeder, op haar wangen sierde donker roze koontjes en haar felrode lippen completeerden het geheel.
Door haar make-up gebruik, kreeg zij de bijnaam “Poederdot”. De koningin hield van bloemen, veel bloemen. Regelmatig zag je haar in andermans tuinen bloemen plukken. Niemand haalde het in zijn of haar hoofd, om de koningin te verbieden de bloemen te plukken. Dat deed je nou eenmaal niet bij de koningin.

Ik was als kind altijd een beetje bang voor haar. Ze kon je zo doordringend aankijken met die koolzwarte priemoogjes. Ze stootte me af, maar tegelijkertijd trok ze me aan. De wildste verhalen gingen over haar door Voorburg heen. Ze was van adel, ze is getrouwd geweest met een piloot en die zou zijn gesneuveld in de Tweede Wereldoorlog, ook had ze een aantal kinderen verloren en daardoor ook haar verstand. Kortom iedereen wist wel iets over haar te vertellen.

Als je haar op de juiste wijze begroette, kreeg je geld van haar. Er was natuurlijk maar één goede manier en dat was haar bij haar titel noemen. “Koningin van Voorburg, wat ziet u er weer adembenemend uit.”
Met haar raspende stem vertelde zij je dan dat ze je een lief en welopgevoed kind vond. Menig kind heeft op deze manier zijn of haar zakgeld aangevuld.

Eén keer heb ik gezien dat ze werd opgehaald door de GG en GD. Het was tijd voor haar maandelijkse schoonmaakbeurt. Krijsend en gillend werd ze uit haar villa gehaald, om een dag later schijnbaar onveranderd weer door Voorburg heen te fietsen.

De koningin is in 1985 overleden en het vreemde is dat in dezelfde periode Voorburg is veranderd. De Vliegermolen, het grote buitenzwembad verdween. De speel-in het jaarlijkse zomer festijn voor kinderen werd niet meer georganiseerd, de Haak-in stopte met de wekelijkse soosavonden, mijn school werd afgebroken en daarvoor in de plaats werden lelijke nieuwbouwwoningen neergezet.

Toen ik me bedacht dat ik over onze koningin wilde schrijven, heb ik eerst Google geraadpleegd. En tot mijn grote verrassing wist Google haar te vinden, met foto. Niets van alle verhalen die ik als kind had gehoord waren waar. Ze was een dochter van een zeer rijk zakenman en de koningin was in haar gloriejaren een operazangeres geweest.

Er is niet veel meer over van mijn oude stadje. Voorburg is geen zelfstandige gemeente meer en is samengegaan met Leidschendam. Den Haag heeft stukken Voorburg ingenomen.Veel gebouwen zijn gesloopt of gerenoveerd. Zelfs de oude vliegermolen is verplaatst. Gelukkig staat Corbulo nog op zijn eigen vertrouwde plek, alhoewel zijn uitzicht flink is veranderd.

Maar toch, als ik in de Herenstraat ben en langs Vreugd en Rust rij, dan heel af en toe, denk ik haar te zien. Dan staat zij naast haar fiets, met haar handen dramatisch omhoog gestoken, haar hondjes blaffend achterop, en hoor ik haar met haar vertrouwde raspende stem zich verbolgen afvragen wat er met “haar” Voorburg is gebeurd…. onze eigen Koningin van Voorburg.