Koopje

Soms, als ik imagoveranderingsdrang heb, of gewoon lekker in de mood ben voor een staaltje destructieve zelfmarteling, bezoek ik het voor mij nabijgelegen Hoog Catharijne. Zij en ik zijn omstreeks dezelfde tijd geboren, dat schept toch een band. Het is ook handig hoor, zo’n complex met voor ieder iets wils. Warm, droog en goed gevuld met prijzige zelfverbeteringswaren. Een uur in de rij, een half uur in de paskamer, een halve seconde voor de spiegel en een routinematig afgeslacht ‘staat-je-éééééééénig’-winkelmutsje later vervloek ik echter steevast beide geboortedagen, om weg te vluchten, op zoek naar een laatste adem.

In heel Hoog Catharijne valt geen enkel plaatsje te vinden om gedegen genadig vanaf te springen. Een waar gat in de markt, vermoed ik. Een euro per doorgang naar open grote hoogtes en let maar eens op hoe geld kan rollen. Nu dien je levensmoe en wel te struikelen over kinderwagens, in de weg staande buggy’s en vervelende mensen die het simpelweg vertikken om aan de kant te gaan.

Als ik eindelijk de grootste hindernissen achter me gelaten denk te hebben en eindelijk die roltrap in zicht heb, is de felbegeerde vrijheid om mezelf van kant te maken bijna tastbaar.

Helaas is er een hele horde mensen met mij zat van de door beklemmende consumptie veroorzaakte ontworteling? Al die mensen worden gedwongen om stevig samengeperst van de roltrap af te denderen.

Steevast sta ik dan tegen twee druk kletsende vrouwen aangedrukt, om onwillekeurig mee te luisteren naar semi-interessante discussies over welke kleur te dragen bij verdrinking of bij de ultieme wurgsex. Fascinérend voor de levensvermoeide kletskous, dat snap ik ook wel. Wat ik echter niet begrijp en ook nooit zal begrijpen is dat die twee klessebessende wijven al net zo steevast onderaan de roltrap wegblokkerend stil gaan staan om rond te kijken welke kant ze op moeten. Ongehinderd door het feit dat vooralsnog alleen recht vooruit lopen een optie is.

De hele karavaan achter hen struikelt, valt om en komt klem te zitten. Pas bij het eerste gevalletje dood kind kijken de vrouwen om en beginnen rimpelig te giechelen onder de vermelding van een “OOOOW sorry hoor! Weet iemand misschien waar apotheek Rigor Mortis te vinden is?”

Ik heb dit nog nooit zien gebeuren bij een duo mannen. Ook de vrouwelijkste oestrogenenmannen lopen eerst door, alvorens irritant te gaan doen. Prima! Lang leve de vrijheid van irritantuiting, mits er maar ruimte is om er langs te kunnen.

Eensgezind vermoeid wijst de massa de vrouwen op de levensgrote lichtkrant aan de linkerkant, die op de gevel de waren van desbetreffende apotheek aanprijst. Ze zuchten erbij, dat wordt weer een lange rij, straks.

Zeker nu de Drion in de aanbieding is.