Koorddansen

Met een buik die de omvang heeft van een kleine skippy-bal en een dosis onverwerkte emoties, aangewakkerd door een stormloop aan hormonen, valt het soms niet mee om mijn evenwicht te behouden in tijden van onzekerheid en angst. Als een echte koorddanseres balanceer ik op mijn geluk, bang om naar beneden te kijken, bang om het gevaar te zien en bang om mijn evenwicht te verliezen. Zolang ik vooruit kijk, zie ik mijn toekomst vol mooie dingen. Zolang ik vooruit kijk en niet naar beneden, mezelf niet confronteer met mijn angsten, kan ik dansen op mijn koord en sta ik stevig maar als ik deze week geconfronteerd word met twee emotionele uitersten wankel ik op mijn koord van geluk en stop ik even met dansen uit angst om te vallen.

De vreugde die het aangezicht van mijn kleine wondertje op het beeldscherm van de echografiste mij deze week bied staat lijnrecht tegenover de angst die ik voel als ik in dezelfde week voor een controle bij de chirurg op bezoek ga. De afdeling mammografie in het ziekenhuis draagt veel van mijn veelal slechte herinneringen en het wachten in de wachtkamer is een opgave die mij zwaar valt. Tussen de vrouwen – in angst, net als ik- voel ik mij een beetje een vreemde met mijn dikke buik. Het bezorgt mij zelfs een beetje een schuldgevoel want wat zou ik zelf twee jaar geleden hebben gedacht als ik in deze wachtkamer geconfronteerd zou zijn met dit prille geluk? Ik besluit niet meer te kijken, ook deze emotie doet mij zwaaien op mijn koord en ik wankel gevaarlijk als ik mijn naam hoor roepen en naar binnen mag. Als de chirurg zijn controles uitvoert, volge ik ze met mijn ogen dicht, meekijken durf ik niet, de afgrond naast mijn koord lijkt te diepmaar uiteindelijk kan ik mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Voorzichtig open ik mijn ogen en zoek mijn balans in de hoop niet te vallen.
Het enige wat valt, blijkt de last van mijn schouders te zijn als goed nieuws volgt en sneller dan ik verwacht vind ik mijn evenwicht weer terug en sta ik weer stabiel zonder te zwaaien of wankelen; mijn balans weer terug gevonden.

Het einde van het koord lijkt ver, maar het is een dans op het koord van geluk en als ik dat nu eens niet vergeet en gewoon niet naar beneden kijk, niet kijk naar mijn angsten maar mijn blik vooruitwerp naar dat kleine wonder in mijn buik, zal het mij vast wel lukken om mijn dans te vervolgen en de eindstreep te halen zonder mijn evenwicht te verliezen, gracieus en zonder te vallen. Als ik mij niet door angsten en onzekerheden laat afleiden bereik ik het einde van deze dans en sta ik straks alleen maar nog steviger met mijn wonder in mijn armen, zonder dikke buik en met de kracht om te genieten van alles wat mij gegund is na deze wankele dans over mijn koord van geluk.