Koprol

Een Brit onthoofd, een Afrikaanse vrouw krijgt de Nobelprijs voor de vrede. De fans van GTST kunnen bieden op een lunch met hun favoriet. Huilbabies raken beschadigd door radeloze ouders die gek worden van het gevolg van die keer dat ze besloten toch maar eens zonder aan de slag te gaan. JPB herstelt flink en kan binnenkort weer verwacht worden met een degelijke gerefo wandelstok, om ons land nog iets verder christelijk te zalven. Maanden heb ik het zonder gedaan, het nieuws. Soms is alles gewoon even teveel en is daar de verleidelijke neiging om, gelijk een struisvogel, de kop onder te brengen, daar waar het hart er niet door geraakt zal worden. Laf is dat wel, die wat niet weet, wat niet deert attitude. Vandaar dus maar even een rondje langs de koppen.

De onthoofding is natuurlijk op video vastgelegd. De sensatiebeluste sites zullen er van zinderen, mirror hier, mirror daar, terwijl de respondenten zullen klagen over het gebrek aan spektakel. Dat hebben we verdomme nu wel gezien, tijd voor iets stevigers, beelden van een heuze genocide ofzo. Een massaverkrachting. De wereld is niet meer te bevatten, door een te grote informatiestroom die alle zintuigen teistert. Wat moet een mens ermee? Wat kán je er nou eigenlijk mee? Moord als entertainment, of moord als iets dat je liever maar negeert. Een stille tocht, een nieuwe commissie, vragen van de Nederlandse regering, of gewoon maar weer eens een bom, op een of ander plekje dat ook de publiciteit niet uit de anonimiteit zal weten te halen? Weer een kind, een vrouw, een oude man, een ledemaatje hier en daar. Ach, een uurtje later is het etenstijd.

Een geteisterd mens on display, gefilmd voor gretige fans van overal, op een moment dat eenieder recht zou moeten hebben op tenminste een klein stukje privacy en een laatste gram gemoedsrust.

Als ik op [i]meer[/i] klik, bij de schreeuwerige kop van de overigens blijkens de foto reeds in life and being afgestorven Brit, krijg ik een knipperende melding over het GPRS systeem Tom Tom, het eerste dat je gemakkelijk van auto naar auto over kunt zetten. Een collega noemt haar wegbereider Bram. Bram heeft volgens haar een geile stem, met een zachte g. Ben benieuwd of de Brit ooit geil klonk, in de oren van een jonge vrouw. En wat zal ervan over zijn gebleven op het moment dat hij smeekte om zijn leven, vlak voor zijn kop eraf ging?

De echte Bram zal wellicht hooguit in de lokale kroeg te vrezen hebben van het mes van een puber, met de vallende blaadjes in zijn kop.

Misschien blijft Bram ook wel gewoon thuis, kijkt hij tijdens het poepen naar de wandtegel, die hij [i]georven[/i] heeft van moeders, met “Oost, West, thuis best” in propere blauwe letters erop geëmailleerd en verzucht hij dat het leven goed is, terwijl zijn hand richting de Brise Continu dwaalt om zijn stanken te maskeren. En het leven ís immers ook goed. Tenminste, als je mazzel hebt en je zeventig cent smsgeld goed besteed blijkt aan een lunch met die ene lekkere blonde, uit GTST. Hopelijk smakt hij niet te hard.