Iedereen gun ik een hond, het heerlijk wandelen met het dier en vanzelfsprekend het onderweg lozen van verteerde eet-en drinkresten. Van die hond bedoel ik dan. Al kan een dringend gevoel te moeten plassen van een meestal manmens ook best tegen een boom gebeuren, prima, als het maar niet vlak voor mijn gezicht gebeurt. Ik kan zelfs begrijpen dat het optillen van zo’n hondenpoot inspirerend werkt en een toilet is per slot ook maar kunstmatige uitvinding. Dat honden die overweging niet kunnen maken en daarom op elke willekeurige plek hun dampend bruine product trots neerleggen, is ook nog logisch.
Maar als je in een dijkhuis woont zoals ondergetekende en die dijk zo’n beetje net tussen neus en lippen ligt als je door het voorraam naar buiten kijkt, dan is zo’n bruine jongen letterlijk voor je neus niet bepaald eetlustopwekkend en behoorlijk irritant. Het gebeurt op het ogenblik regelmatig: een grote zwarte hond – het merk mij onbekend – vindt het blijkbaar precies het uitgelezen plekje om zijn product los te laten.
En altijd constateer ik het pas als man en hond alweer verdwenen zijn, ik kijk ze soms nog net op de rug ter hoogte van ons buurhuis, vijftig meter verderop. Het is allemaal niet zo erg, maar ik zou het toch wel waarderen, als hondenbazen en bazinnen, de gewrochte kunstwerken van hun lieveling even in een zakje stoppen en mee naar huis nemen. Ik denk er weleens over, ze zelf te gaan verzamelen en ze dan aan te bieden aan de hondeneigenaar, even opgewarmd in de magnetron voor het invoeleffect.
Het spijt mij als u nu net van plan was een kroketje met mosterd te eten op uw lunchboterham, maar ik moest dit hier in de krant toch even kwijt, in de bruine hoop dat het helpt…
( ingezonden lezersstukje in nieuwsblad Geldermalsen)
13 reacties
Meralixe · 8 maart 2015 op 09:10
Beste Pally
Erg fijn dat u mijn zondagmorgengevoel (krentenbollen met koffie) voor een groot deel naar de knoppen geholpen hebt met deze in zeer tekenende in geuren en kleuren vertelde ongemakheden… 🙁
Dus, schrijf technisch en zo uiteraard geen probleem. Alleen, ik denk dat ook u een beetje worstelt met de schrijfopdracht. Wat u hier op een uitstekende manier neer tokkelt leunt perfect aan bij één van de eerste opdrachten die Hella ons heeft toegeschoven, dit terwijl het nu ‘Schrijf een (fictief) artikel voor een krant/tijdschrift/suffertje/…’ is, wat me meer doet denken aan een soort reclame voor ’t een of ’t ander of het onder de aandacht brengen van iets dat nog moet gebeuren.
Ik denk er nog eventjes over na… 🙂
arta · 8 maart 2015 op 09:39
Haha, ook ik wacht nog even met mijn ontbijt!
Ze zeggen weleens ‘shit happens’, maar deze hondeigenaar wrijft dat jullie wel erg onsmakelijk (en onbeschoft) in.
Zeer beeldend beschreven, Pally!
pally · 8 maart 2015 op 13:18
Meralixe, je hebt helemaal gelijk wat betreft de opdracht, bedacht ik te laat…
Ik ga er nog een proberen die wel aan dat criterium voldoet. 😯
Mien · 8 maart 2015 op 21:36
Leuk om te lezen hoe alledaagse drollenproblematiek op zijn pallies wordt uitgelicht. Herkenbaar. Dapper om dit alledaagse in een schrijfopdracht te vertalen.
KingArthur · 9 maart 2015 op 04:56
Tjonge, wat een lullig onderwerp om over te schrijven en niet eens op een orginele manier. Ik kan het inhoudelijk misschien wel met je eens zijn maar om dit dan naar de krant EN CX in te zenden? Daar heb ik wat bedenkingen bij. Ga op een flat wonen en je zult geen last meer hebben van dit ‘probleem’ en om dan ‘wild’plassen erbij te halen wat m.i. hier compleet los van staat? Nee, wat mij betreft had je deze inzending achterwege kunnen laten.
pally · 9 maart 2015 op 09:57
Ha, ha, dacht je echt dat dit naar een krant was gestuurd, King? Daar ben je dan wel ingetrapt, al was t niet in een drol.
Dit was een inzending voor de uitdaging v d maand in 300 woorden.
Verder je persoonlijke mening natuurlijk. Prima.
KingArthur · 10 maart 2015 op 05:18
Dat maakt het nog eens zo dubieus en verandert niks aan dit schrijven.
Ferrara · 9 maart 2015 op 17:19
Ram een paal met plastic zakjes in de dijk, wie weet begrijpt de hondeneigenaar de bedoeling. Ik kan me je ergernis heel goed voorstellen.
Pierken · 9 maart 2015 op 19:35
Afgelopen weekend vierden Nachtzuster en ik een door Yfs aangeboden weekendje Rotterdam. Allebei zwaar onder de indruk van de ambiance qua appartement. Enige probleem was dat ik de eerste vijf dagen op een andere locatie, niet ‘afga’. Dan baar ik, om wat voor reden dan ook, geen bruine biels, zeg maar. In het zicht van de thuishaven plaatste jij deze column. Eentje over vrij- en blijheid van poneren. De terugweg was een hel! In de bruine hoop :yes: , dat ik thuis zou halen!
Dank, Pally, is het gebaseerd op een praktijk-ervarinkje? 😀
pally · 10 maart 2015 op 00:07
Absoluut, Pierken
trawant · 10 maart 2015 op 10:02
De meeste baasjes zijn watjes die door hun Keesje worden uitgelaten. Dus één keer flink uithalen!
En zelf hou je je toch aan de wet van Dorrestijn?
‘Nooit, nooit,nooit, neem ik een hond?’
pally · 10 maart 2015 op 10:11
Ik heb geen hond, Trawant. Maar zou er eigenlijk best een willen…
En dat uithalen naar die watjes, dat ga ik doen, prima advies! :rotfl:
Dees · 11 maart 2015 op 10:36
Inderdaad meer een ingezonden brief. Misschien moet je de bruine jongens oprapen en achter de daderbaas aan gaan met de buit, liefst niet zichtbaar. “Jullie hebben iets laten vallen”, zeg je dan. En dan snel de poepzak in de daderbaashand duwen, beetje aanduwen.
En dan snel naar huis, handen wassen 😀