Krokodillentranen en kattengespin…

Half zes in de morgen. Ik, de wereldkampioen diepslapen van minimaal 8 uur, heb weer eens een slapeloze nacht achter de rug. Strompel mijn bed uit, mijn lijf protesteert heftig, mijn ogen blijven dicht, alsof ze de hele nacht dicht hebben gezeten in plaats van wagen wijd open. Het is gemeen, binnensmonds vloek ik alle duivels uit de hel en bedenk dat een nacht ontzettend lang duurt. Dat heb je niet in de gaten als je slaapt, als je slaapt zijn die 8 uren nog geen 8 minuten in je gevoel. Heel vals dus eigenlijk. Wat zou het heerlijk zijn als de uren die je snachts murmelend, kwijlend, snurkend doorbrengt even lang zouden duren als dat je niet slaapt.

Met mijn voet gooi ik de pc aan, begeef me naar het ohh zo vernuftige senseo apparaat. Gooi een pad in dat ding, kwak de deksel dicht, kopje eronder en druk op het knopje. Er gebeurd niets, ik druk nog een keer, nog steeds niets. Ik heb een korte maar heftige discussie met een van mijn ogen, als die weigert open te gaan om te kijken wat er aan de hand is. Nog steeds niet overtuigd maar toch enigszins bangig besluit mijn oog om zijn werk te gaan doen en geeft door aan mijn ene wakkere hersencel, dat het knopje knippert, wat zoveel betekent als dat er ergens water bijgevuld zou moeten worden. Emotioneel scheldend, waarom ik nou altijd degene ben die dat ding moet bijvullen, vul ik het reservoir en na een minuutje het geluid te moeten aanhoren van een boeing 747 die opstijgt, vult mijn kopje zich uiteindelijk met het zwarte goedje.

Zuchtend en steunend kruip ik met koffie en al achter mijn pctje, gooi msn aan en zie dat nog steeds dezelfde mensen online zijn die er een uurtje of 3 geleden ook al zaten. Triest, ik wilde namelijk iemand belasten met mijn stemming en die van vannacht heb ik allemaal al een keer gehad. Beleefd en sociaal hebben zij mij aangehoord hoe rot ik me wel niet voel en geheel overbodig vertelde ik erbij dat ik echt niet tegen niet slapen kan, dat ik daar chaggie en vreselijk onredelijk van wordt. Een paar bedankten me spontaan na een half uurtje en vertelden me dat ik erg rustgevend was en dat zij er van overtuigd waren dat het hun nu wel zou lukken om te slapen, om vervolgens offline te verdwijnen.

Terwijl ik een beetje surf en hier en daar wat aanklik, hoor ik de eerste tekenen van leven in mijn flatje. Manlief werpt 1 blik op me en ik werp als antwoord een dodelijke blik terug. Zonder een woord te zeggen, zet hij nog een bakkie koffie neer en verdwijnt richting auto. Mij verdrietig achterlatend, want hij heeft me geen kus gegeven en heeft me niet eens *goedemorgen* gewenst. Boos veeg ik de tranen die over mijn wangen lopen weg en mijn bui zakt nog verder onder het vriespunt. Mijn pubers hoor ik schelden en tieren tegen elkaar omdat een van hun te lang onder de douche staat. Ik reageer niet, opstandig denk ik: *maak elkaar maar af, dat scheelt mij straks weer werk*. Als twee van hen binnen komen en mij achter de pc zien zitten, schatten ze de situatie in en zonder wat te zeggen wordt mijn senseootje ververst, gooien ze de tv aan en het eerste wat ik hoor zijn een paar schelle stemmen die gillen: *om de kwaadaardigheid van liefde aan te tonen*. Ik besluit dat dit geen toeval is en ik geef een schreeuw dat ze kunnen kiezen, of die tv uit of ik laat ze zien wat mijn kwaadaardigheid kan aanrichten bij hen. Nou zijn mijn pubertjes niet dom en kiezen voor het eerste en druipen af naar hun kamer. Mijn jongste daarentegen, is van een heel ander soort, die heeft totaal geen idee, wanneer hij wat wel of juist niet moet zeggen, op het moment dat hij me ziet zitten en ik hem zonder wat te vragen mijn lege kopje in zijn handen druk , zegt hij ronduit tegen me: *Uhh mankeer je wat aan je poezelige handjes?* En KABOEM, ik vertel hem zonder na te denken wat ik van hem vindt en tot mijn grote afschuw rollen er weer tranen over mijn wangen. Hij kijkt me aan draait zich om en zegt tegen zijn broers: *pfff het is weer zo ver, gecondoleerd*, wat duidelijk niet in goede aarde bij me valt.

Eindelijk ben ik dan alleen, ik zet de radio aan en hoor Marco, de tranentrekker Waarom nou jij? Weer voel ik mijn keel dicht geknepen worden en ik dreig te verdrinken in een poel van zelfmedelijden met een diepte waar de Atlantische Oceaan jaloers op zou worden. Heel langzaam, maar dan ook echt heel langzaam, wordt een deel van mij, zich bewust van mijn achterlijke gedrag. Dat deel zit me uit te lachen en maakt me belachelijk, terwijl het andere deel een diploma reddend zwemmen probeert te behalen.
Ik verman mezelf pak mijn agenda om te kijken wat ik vandaag moet doen. Mijn oog valt op de dag van morgen, daar staat *Porky is dood*. Als in een echo hoor ik de opmerking van mijn jongste zoon. Ik bel bepaalde afspraken van vandaag af met een smoesje, nou ja smoesje? Heb mezelf er ondertussen van overtuigd dat na een slapeloze nacht plus het besef dat je kater dood gaat er bij niemand iets uit handen zou komen.

Als de telefoon gaat en ik mijn vriendin aan de andere kant van de lijn hoor vragen hoe het met me is, vertel ik haar op emotionele wijze dat Porky dood is. Ik word op gepaste wijze gecondoleerd waarna zij snel ophangt. Zo gaat het eigenlijk de hele dag. Mensen bellen op, klikken me aan op msn en ook hun vertel ik van mijn grote verlies, waarna het gesprek op gepaste wijze wordt beëindigd. Ik stuur mijn man een smsje met het berichtje dat Porky dood is en krijg als antwoord dat hij onverwachts over moet werken.
Als mijn pubers binnen komen, lig ik op de bank onder een dekentje met een videootje, rtl4 een waargebeurd verhaal, tranen lopen nu vrijlijk over mijn wangen en zonder dat ze wat vragen vertel ik hun dat Porky dood is. Ze kijken me wezenloos aan en bellen hun vader op dat hij naar de shoarmaboer moet omdat er geen eten op tafel zal staan als hij thuis komt, Porky is namelijk dood.

Ik schik me in mijn lot met de wetenschap dat ik me morgen stukken beter zal voelen.

Porky, mijn kat, is 10 jaar geleden overleden op de respectabele leeftijd van 24 jaar en ik heb nog steeds heel veel plezier van hem. Iedere maand als ik ongesteld moet worden en ik weer eens niet kan slapen, huil ik steevast om mijn aller aller liefste kater!