Dat ongemakkelijke gevoel, je kent het wel…

Je ziet je ex-collega terug na een lange tijd, en je weet niet of je moet kussen, dan wel handje schudden… Je gokt en gokt verkeerd, want jij buigt voorover, en zij steekt haar hand uit.
Ongemakkelijk, als kruimels in mijn decolleté.

Je baas zijn nieuwjaars-speech, net iets te langdradig en hij denkt dat hij grappig is. Terwijl hij wacht tot het publiek begint te lachen, begin jij te klappen omdat je denkt dat de speech gedaan is.
Ongemakkelijk, als kruimels in mijn decolleté.

Je moet een presentatie geven en je staat voor een overvolle zaal. De coltrui die je aanhebt irriteert je continu aan je hals. Tijdens een adempauze kijk je even naar beneden en je merkt dat je de trui niet enkel achterstevoren, maar ook binnenstebuiten aan hebt. Het merk, incluis wasvoorschrift, hangt te wapperen recht onder je kin.
Ongemakkelijk, als kruimels in mijn decolleté.

Dat ongemakkelijke, genânte gevoel blijft bovendien eventjes hangen. Je kan het niet zomaar van je afschudden. Je moet wachten tot het zakt, tot het verdwijnt in de huidplooien van de rest van de dag.
Zoals de kruimels in mijn decolleté.

Categorieën: Algemeen

Namol

Ik schrijf me van verward en verloren, naar verwonderd en verbonden.

7 reacties

Nummer 22 · 22 mei 2018 op 18:53

Mooie metafoor. Heel mooi geschreven. ?

G.van Stipdonk · 22 mei 2018 op 21:06

Leuk gedaan, zou er zo een liedje van kunnen maken. Of is er dat al?

I-Pat · 23 mei 2018 op 15:24

Leuk stuk om te lezen.
De krumels bij mijn vrouw haal ik er altijd graag uit.. 😉

Robert · 24 mei 2018 op 11:27

Het slot is hilarisch!

Arta · 25 mei 2018 op 00:42

Heel leuk, die repeterende zin!
Elk van de situaties komt me helaas bekend voor, al was de binnenstebuiten trui bij mij een broek (?)) Tegenwoordig kus ik niemand en knuffel ik iedereen, schijt aan statussen.
Leuk stuk!

Namol · 25 mei 2018 op 10:13

Dank jullie. Ik heb genoten van het schrijfproces…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder