Kruiwagentje

Sommige mensen hebben gaten van binnen. Holtes vol met lucht in hun psyche, waarvoor ze vulling van buitenaf zoeken. Meestal, als dat geregeld lijkt te zijn, blijkt dat er ergens een lek zit, waardoor het gat telkens opnieuw bijgevuld moet worden. En in plaats van de lekken te dichten blijft men doorgaans van buitenaf en bovenaf verder gieten, zonder ooit vervuld te raken. Dat kan een heel leven duren. Een vacuüm is anders. Het is een opgeheven gat. Een gat heeft altijd zichzelf nog; de mogelijkheid om gevuld te raken, de kans om volle lucht voor vaste of vloeibare inhoud te ruilen. Vacuüm niet. Vacuüm ontstaat doordat lucht wordt weggezogen uit een holte zonder dat daar iets voor in de plaats komt. De herinnering aan het gat implodeert. De holte sluit zich met zichzelf.

Ikzelf ben misschien wel een vacuüm. Zo hartstochtelijk hoop ik dat werkelijke vervulling alleen van binnenuit kan komen, dat ik geobsedeerd ben met de bewijsvoering daarvan; geen schets zo futiel of het moet opgetekend worden, geen idee zo klein of het krijgt ruimte in mijn dagboek, geen ontwerp zo ruw of het verdient wel uitwerking. Mijn ideale dagen huppelen aan een ketting van euforietjes vanuit de ochtend naar de avond. De overgang van dag naar nacht verloopt naadloos omdat ik toch al droom. Al die andere dagen vol realiteiten van zorg en smog en koken en vermoeidheid en financiële onzekerheden die me verzwaren breng ik bij voorkeur met een kruiwagentje naar het stort: de avond. Die laatste uren probeer ik me met wat verlichting te bevrijden van de opgelopen ballast. In de hoop dat mijn geestelijk leven opnieuw mijn hele lichaam zal vullen. Alsof er nooit een gat was.