Laatste deur

Terwijl ik op de bel naast haar voordeur drukte, werd ik opeens zenuwachtig. Mijn nervositeit leek zich als een touw om mijn middel te spannen. Mijn handen begonnen te trillen en de rozen die ik in mijn rechterhand hield leken zelfs uit te vallen. Ik was ineens niet meer zo zeker van mijn zaak. Deed ik er wel goed aan Petra na vijf jaar weer op te zoeken? Zou ze me nog wel herkennen? En wat waren haar gedachten over de brieven die ik haar stuurde? Zou ze nog wel positief over me denken? Ik stond op het punt om rechtsomkeert te maken en hard weg te rennen, want ik voelde mezelf knap belachelijk met een bos rozen dat ik als een frikandel in mijn hand vasthield. Gelukkig was het ’s avonds laat en kon niemand mij zien staan. Het was koud en de straat was uitgestorven. Onverwacht vloog de deur open. Ze was toch thuis. Ik schrok. Met haar zwartgeverfde haar, bruine ogen en donkere huid leek ze op de schrijfster Marion Bloem. Ze keek me verbaasd aan. Ik stamelde “hoi” en propte de rozen tussen haar vingers.
“Jij bent de laatste die ik hier verwacht, maar je bent het echt, zie ik”
“Ach ja, ik was in de buurt en wilde weten hoe het met je ging.”
Ik zag dat ze met veel make-up een blauwe plek onder haar ogen probeerde te verbergen.
“Het gaat zijn gangetje. Je weet dat ik 40 uur in de bakkerij werk?”
Ze schonk koffie voor me in.
“Melk en suiker, dank je.”
Ik roerde in mijn kopje en zei enigszins huichelachtig dat ze er goed uitzag.
“Dank je.”
Mijn blik viel op een paar glasscherven. Ze probeerde ze met haar voet weg te moffelen. Ik moest denken aan de tijd dat ze slechts 35 kg. woog. Misschien zij ook wel.
Ze lachte verlegen. Een tijd lang wilde ze me niet meer zien, omdat ik haar ongevraagd had opgezocht in het ziekenhuis.
Ik keek uit het raam en dronk mijn kopje leeg. Een auto stopte voor haar huis. Ik stond op, want ik wilde haar niet samen met haar vriend zien. Ik deed een laatste poging om een antwoord te krijgen op vragen waar ik al jaren mee rondliep.
“Misschien ben ik wel egoïstisch en kom ik alleen maar omdat ik niet zonder je kan. Dat is ook de reden waarom ik destijds in het ziekenhuis langskwam. Maar je wist me vroeger altijd op kritieke momenten op te peppen. Maar waarom accepteerde je mijn hulp niet toen je die nodig had?”
“Ik was ziek, voelde me niet goed. Daarna wilde ik een nieuw leven beginnen.”
Ik liep de deur uit als een met rood bestrafte voetballer. Het bezoek had niets opgeleverd. Op de trap passeerde ik haar vriend. Hij zei niets, omdat hij geen idee had wie ik was. Bij de bushalte aangekomen, keek ik omhoog naar haar raam. Ik zag haar silhouet afgetekend tegen het licht. Haar lichaam bewoog licht heen en weer. Misschien huilde ze, maar haar bewegingen leken meer op een aanval van de slappe lach.