Familieziek

Midden jaren zeventig haalden mijn ouders opgelucht adem toen twee artiesten op televisie verschenen die eruit zagen alsof ze dagelijks naar de kerk gingen. Tussen al het langharige tuig dat Toppop onveilig maakte, waren [url=http://www.richardandkarencarpenter.com/index.html]The Carpenters[/url] een stijf gekapt duo dat uit de jaren vijftig ontsnapt leek. Broer Richard zat roerloos achter de piano en Karen stond in een vormloos jurkje achter de microfoon. Ik vond ze er niet uitzien, maar was wel geïntrigeerd door hun verschijning. Richard bleek het muzikale brein achter zoetsappige hits als ‘Close to you’ (geschreven door Hal David en Burt Bacharach) en ‘We’ve only just begun’. Zus Karen was echter de onbetwiste blikvanger. Ze was gezegend met een prachtstem. Hoewel het duo zich naar buiten toe als een hecht en onafscheidelijk stel presenteerde, ging achter die façade een gecompliceerde broer-zus relatie schuil. Karen was een onzekere vrouw die sterk leunde op haar broer. Hun verstandhouding begon barstjes te vertonen toen Richard jaloers op zijn zus werd, omdat zij alle aandacht kreeg. Om zijn leven een beetje draaglijk te maken en de stress de baas te zijn, slikte hij overdag slaaptabletten, waardoor hij bijna continu high was. Karen raakte geobsedeerd door haar gewicht en viel ten prooi aan anorexia nervosa in een tijd dat er nog weinig over die ziekte bekend was. Tot overmaat van ramp liep hun populariteit tegen het einde van de jaren zeventig sterk terug.

[img align=left]http://image.allmusic.com/00/amg/pic200/drP100/P113/P11387CFP0X.jpg[/img]Om de commerciële neergang te keren, maar vooral om onder het juk van haar broer uit te komen, nam Karen in 1979 een solo-album op met een paar erotisch geladen disconummers. Ze wilde wel eens wat anders dan de suffe seksloze liedjes die ze met haar broer zong. Grote namen als Rod Temperton (die later ‘Thriller’ voor Michael Jackson zou schrijven) en producer Phil Ramone (die veel met Billy Joel werkte) verleenden hun medewerking aan de plaat. Karen had er de tijd voor omdat Richard besloot af te kicken. Maar toen hij uit de kliniek ontslagen was, raadde hij haar sterk af om de plaat uit te brengen. Hij zag zijn zus liever niet in de rol van sekspoes. Bovendien had hij een hekel aan disco. Karen werd hierdoor aan het twijfelen gebracht en liet de opnames op de plank liggen. Erg jammer, want het was de ideale mogelijkheid geweest om uit de dwangbuis van The Carpenters te ontsnappen. Pas zestien jaar na de opnames werd het (overigens uitstekende) album alsnog op cd uitgebracht.

Begin jaren tachtig trouwde Karen met een foute zakenman en probeerde ze haar werk met The Carpenters weer op te pakken. Helaas bleek het publiek enigszins uitgekeken op hun bijna karikaturale pose van ‘all American boy and girl’. Karen bleef worstelen met haar gewicht, scheidde van haar man en overleed in 1983 onverwacht aan een hartaanval. Het jarenlange lijnen had zijn tol geëist. Een succesvol solo-album had haar het zelfvertrouwen kunnen geven dat nodig was om los te komen van haar tot last geworden imago van onkreukbare vrouw. Broer Richard zag dat helaas anders.