Willy DeVille

Dertig jaar heb ik er op moeten wachten, maar op een regenachtige dag in juni was het dan zover. Ik ging Willy DeVille zien in Groningen als stopplaats voor zijn dertig jaar jubileum als ‘recording artist’. In 1977 brak hij internationaal door met de single ‘Spanish stroll’ en sindsdien heb ik de man altijd bewonderd om zijn temparement, maar vooral natuurlijk om zijn geweldige muziek. Een bijzonder eigenzinnige mix van soul, blues, rock (& roll) en latin. Vooral op het podium is Willy van ongeëvenaarde klasse, hoewel sommige optredens door zijn eigengereidheid en (overmatig) drugsgebruik nogal chaotisch verlopen. Jan Douwe Kroeske dreef hij bijvoorbeeld tot wanhoop door tegen de afspraken in niet zijn hits te spelen tijdens zijn Twee Meter Sessie. “It must be something special”, zei Willy.

Het was gemakkelijk om de ingang van de Oosterpoort te vinden, want je kon gewoon achter de oudere jongeren aanlopen. Het was even wachten op Willy, maar toen zijn band begon te spelen, kwam ook Willy na een paar minuten het podium op waggelen. Het was even slikken om hem verkleed als Tomahawk-indiaan te zien. Door het weggeschoren haar bij zijn slapen en zijn magere gestalte zag hij er ongezond slecht uit. Meteen kwam de gedachte aan Herman Brood in zijn laatste levensjaren naar boven. Nietttemin maakte Willy een goedgemutste indruk en met een strakke blik op zijn tekstboek begon hij te zingen. Bij het door hem gecomponeerde ‘Spanish Stroll’ dacht hij het wel zonder spiekbriefje af te kunnen, maar bij het tweede couplet ging het mis. Hij wist zijn tekst niet meer. Gelukkig hield hij daarna continu de muziekstandaard in het oog, zodat hij zonder al te veel kleerscheuren de eerste nummers afwerkte.

Natuurlijk verliep het concert ook daarna allerminst vlekkeloos. Willy wilde een paar nummers solo doen, maar toen hij daar genoeg van had, had de band geen zin om terug te komen. Dus ging Willy gewoon alleen door. Wat opviel waren zijn gedreven vertolkingen van rock & roll klassiekers als ‘Let it be me’ van The Everly Brothers en ‘It’s too late’ van Buddy Holly. Tussendoor meldde Willy nog even met een glimlach dat hij geen drugs gebruikte, maar dat moesten we toch vooral met een korreltje zout nemen. Ik kan me overigens herinneren dat hij een jaar of vijftien geleden voor de tv verkondigde dat hij van de drugs af was. Maar hij voegde er meteen aan toe dat ze voelden als een verloren geliefde en het was nog steeds een ‘struggle’ was om ervan af te blijven. Tijdens het optreden kreeg ik de indruk dat hij die strijd voorgoed verloren had.

[img align=left]http://www.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Crossingborder/willy.jpg[/img]Zelden heb ik zo’n vermakelijk concert gezien van iemand die leeft voor zijn muziek. Als Kabouter Spillebeen op zijn grote paddestoel vermaakte hij ons van begin tot eind. Af en toe knipoogde hij naar de vrouwen en gooide hij een bos rozen de zaal in. Entertainment van de bovenste plank, kortom. Voor wie zijn muziek niet kent, kan naar de film ‘Death proof’ van Quentin Tarantino. Daarin hoor je ‘It’s so easy’ van Willy, naast een keur aan andere geweldige soulmuziek. Overigens is Willy zelf in 1987 genomineerd geweest voor een Oscar met zijn compositie ‘Storybook love’. Jammer dat hij door zijn eigenzinnigheid nooit de waardering heeft gekregen die hij verdient.