Lampenkap

We hebben de Siciliaanse zondagssfeer van flaneren door Middeleeuwse straten uitgebreid geproefd. Een hete cappuccino met een toef melkschuim heeft ons een elegante snor bezorgd. Kruidige geuren waaien uit de ramen. Prachtige gevels. Velen gerestaureerd, maar de vervallen, verveloze huizen trekken mij juist meer aan. Vertellen of verbergen verhalen. Oude verhalen. Maar kom, we moeten een restaurant vinden om te lunchen. Een doolhof vormen de straten hier. We lopen er een heleboel door. Komen vaak weer op dezelfde plek uit. Het wordt steeds leger rond dit middaguur, steeds heter ook. De etensgeuren prikkelen onze neus steeds heftiger.
Waarom is hier geen enkele eetgelegenheid te vinden? Na veel vragen en zoeken stuiten we op een op het eerste oog gewoon woonhuis.
Oh nee, toch een piepklein bordje op de muur: Pizzeria. Donkerglazen deur. Hij lijkt gesloten. Toch even proberen. Beweging.

Vanuit het helle zonlicht naar het donker, krijgt langzaam een lange gedekte tafel vorm, met in doodse stilte een groot gezelschap.
Ik weet niet wie wie het meest verwonderd aanstaart en hoe lang het duurt. Het lijkt erg lang. Een frisgewassen ober komt op ons af en maakt een uitnodigend gebaar. Alle tafelgasten kijken naar ons. Dat voelen we ook zonder het te zien.
We kunnen iets eten, zegt hij, natuurlijk. Hij wijst naar een steile spiltrap, helemaal achterin de smalle ruimte. Een paar gedekte tafeltjes zijn daar in de donkere hoogte. Zonder mensen.

Wij klimmen naar boven en gaan opgelucht zitten. Als je zonder repetities plotseling de hoofdrol in een stuk moet spelen, word je onzeker.
Nu zijn we toeschouwers geworden, die rol ligt ons meer. We tellen van bovenaf de keurig uitgedoste mensen. Veertig. Veel zwart en wit. Bruiloft? Nee, we zien het al: In een versierde maxi-cosy ligt een baby van een paar maanden oud. Geplakte haartjes. Een wijd uitstaande van baleinen voorziene doopjurk aan. Veel kant en stroken. Ze wordt geregeld langs het hele gezelschap rondgedragen, onder het eten. Als een trofee, die sprekend lijkt op een lampenkap. Er wordt heel zacht gepraat en niet gelachen. Tussen de zes gangen door gaan sommigen even naar buiten. Vaak blijft er veel eten op de borden over, dat de obers achteloos weghalen.

Wij bestellen een pasta, want pizza’s nee, die bakken ze op deze plechtige dag niet.
En krijgen na minstens een uur wachten en naar beneden gluren – vervelen doen we ons niet – een reusachtige berg tagliatelle met schaaldieren opgediend. Heerlijk. Maar zoveel, ik krijg met moeite mijn bord leeg.
De ober lijkt even verwonderd als we maar één gang nemen maar schiet dan snel terug naar neutraal. Wij in onze loge kijken vooral naar het toneelstuk.
Geen gangen, maar bedrijven.

Als een feestelijk gekleed heerjongetje gillend begint rond te rennen, worden het allemaal echte mensen.

De betovering is verbroken. We verlangen naar het zonlicht.