Volkomen blank kijkt de koele januarilucht mij aan. Even koel kijk ik terug tussen de kale bomen door. Ik hou niet van verwachtingen en voorspellingen. Het beginnende jaar is als een jurk, per ongeluk door een postorderbedrijf op mijn adres bezorgd. Toch besluit ik hem te houden en in de kast te hangen tot ik zin krijg hem aan te passen. Ook in mijn achterhoofd blijft hij hangen. Licht intrigerend daagt hij me uit. Vanzelf komt de tijd dat ik de kast zal open doen, om er aan te voelen en de stof te ruiken om hem weer dicht te doen. Het geschikte moment om werkelijk te passen is nog niet aangebroken. Al begin ik er vaag een band mee te ontwikkelen, het wordt iets vertrouwder. De kleur verandert langzaam en krijgt iets met mijn huid te maken.
Plezier heb ik er wel in, in dit subtiele spel met het verse jaar. Het vraagt mij ten dans, ik ben nog niet klaar, aarzel, maar sluit niks uit. Dan mag de jurk met een hanger aan de muur. In het ochtendlicht glanst de stof van de rok me tegemoet, het lijfje houdt zich stijf, nog niet van plan zich naar mijn lichaam en geur te voegen. Nors plooit het stijve kant zich rond de hals. Vleiend zet ik de schoenen er vast onder. Het geeft iets frivools.
Dan moet het gebeuren:
Eerst de schoenen aan. Ik ril in mijn ondergoed. Scheur dan opeens haastig het prijs- en maatkaartje eraf. De rits gaat stroef open, ik forceer hem bijna.
De koele jurk baant zich een weg langs mijn halfblote huid naar beneden. Blijft even aarzelend steken op mijn heupen. Ik adem diep, maak de rits vast en loop naar de spiegel. Daar is mezelf, onwennig nog, maar niet onplezierig. Ik kijk, de hals geeft nu verrassend zacht mee en wijkt iets aan de voorkant. De rok staat feestelijk wijd uit. Mijn benen begrijpen dat nog niet helemaal.
Ik besluit hem aan te houden. De lege kleerhanger gaat terug in de kast. Ik ga de trap af, een beetje verlegen, bijna struikelend. Flarden dansmuziek waaien me tegemoet.
Tussen de bomen kleurt de lucht langzaam warm violet, met de jurk mee.
Februari is aarzelend begonnen.
17 reacties
Anne · 9 februari 2008 op 09:21
Oh Pally, dit is pas echt origineel! Het jaar dat pas na drie weken overtijd, misschien zelfs wel vier, in jou geboren wordt! Ik zie de jurk zo voor me. Heel mooi geschreven. Enne, zelfs Mosje kan tevreden zijn.
SIMBA · 9 februari 2008 op 09:36
Dit is pas een orginele invalshoek!
Prachtig Pally!
Mosje · 9 februari 2008 op 10:55
Wow, prachtige insteek voor het februarithema. Heel mooi.
En Pally, heel moedig dat je toegaf dat de jurk op je heupen bleef steken.
adriaantje · 9 februari 2008 op 11:10
Wat een mooi taalgebruik en zo subtiel beschreven! En origineel, inderdaad. Heel mooi stukje!!!!
Dees · 9 februari 2008 op 11:19
Schitterend geschreven, petje af.
arta · 9 februari 2008 op 14:46
Mooi, mooi, mooi! 🙂
Siebe · 9 februari 2008 op 15:11
Ik sluit me aan: dit is wel een heel bijzondere invalshoek. Maar ook een kleine blijk van herkenning. Ik heb je onlangs ook al eens zo mooi over het verscheiden van een jaar zien schrijven. Of dat een column of in een reactie was, dat weet ik zo niet meer. Heb je een speciale verbondenheid met dat thema?
Hoe dan ook mooi.
Gr.
S
WritersBlocq · 9 februari 2008 op 16:19
Ik ging hem niet lezen, omdat de bevallingsverhalen mij zoveel naweeën hebben gegeven. Toen heb ik de reacties gelezen, en kon ik niet snel genoeg page-uppen om hem tòch te lezen.
Prachtig!! Hij is echt geweldig Pally!
@ Mosje: [quote]En Pally, heel moedig dat je toegaf dat de jurk op je heupen bleef steken.[/quote]
Wat [d]ben[/d] was je toch een etterbak heh heh heh [img]http://www.klue.be/media/2/20060214-shootthepuppy.gif[/img]
lagarto · 9 februari 2008 op 17:03
Het gevoel dat je beschrijft herken ik niet helemaal. Misschien omdat ik nooit een jurk draag. Ik vind hem wel heel mooi geschreven. Mooi taalgebruik.
Adios Lagarto
(sieraden, moet je daar ook zo aan wennen?)
Li · 9 februari 2008 op 20:26
Mooi, klein maar daarom juist zo groots.
Eentje om in te lijsten Pally.
Li
DreamOn · 9 februari 2008 op 23:08
Prachtig Pally.
Even aarzelde ik om de column te gaan lezen, want door dit thema ben ik wel achter één ding gekomen (ik durf het bijna niet te zeggen) maar [b]ik heb de pest aan bevallingsverhalen! [/b] :hammer:
Maar ik ben blij dat ik me niet door de titel van je column heb laten weerhouden om dit schitterende stukje literatuur te lezen.
Liefs DO.
KawaSutra · 9 februari 2008 op 23:23
De seizoenen en de natuur lopen als een rode draad door jouw verhalen. Niet zo gek want aan de beschrijvingen te zien merk je aan alles dat je een natuurmens bent.
Zo ook deze prachtige metafoor die je gebruikt. Voor jou zou het vuurwerk wel een maandje later mogen begrijp ik?
[quote]Daar is mezelf, onwennig nog, maar niet onplezierig.[/quote]
Ik begrijp waarom je deze zin zo geschreven hebt, je verlaat de ik-vorm als toeschouwer van jezelf. Toch heb ik wat moeite met ‘is mezelf’ en ook met ‘onwennig’ versus ‘onplezierig’ in de vorm van ‘zijn’. Als je begrijpt wat ik bedoel.
pepe · 10 februari 2008 op 07:20
Als alles al is gezegd kom ik eens lezen hier.
Doe er zo nog maar een paar 😉
Prlwytskovsky · 10 februari 2008 op 11:31
[quote]De rok staat feestelijk wijd uit. Mijn benen begrijpen dat nog niet helemaal.[/quote]
Laat zien.
pally · 10 februari 2008 op 15:29
Bedankt allemaal, Ik ben heel blij met jullie reacties.
Kawa) de zin die jij noemde, is inderdaad wat krom, taalkundig gezien. ik wilde het toch zo omdat ik geen bondig alternatief kon vinden, dat me beviel.
Mosje)Dat zo’n ogenschijnlijk lief hondje zulke nare dingen kan zeggen… :hammer:
liefs van Pally
Neuskleuter · 10 februari 2008 op 19:13
Mijn enige kritiekpuntje over een zin is al uitgesproken door Kawa, dus nu rest mij niets dan aan te sluiten bij de lof van de anderen 😉
Gelukkig wordt het nieuwe jaar niet zo bij mij thuis bezorgd, maar overkomt het me gewoon als een reeks herhalingen in steeds nieuwe vormen! Alleen de data veranderen steeds 😉
Veel plezier met deze jurk, en niet viesmaken, je moet er nog een heel jaar mee 😀
lisa-marie · 11 februari 2008 op 09:45
Een pareltje om te lezen en heb dan ook zeer zeker genoten. :wave: