Later

Nergens hoef ik te kijken om te weten welke datum het is vandaag. Mijn hart weet het ver vooruit. Een jubileum, voor zover je je hiervan kunt spreken bij een verlies wat al te lang duurt, waarvan het verdriet niet overgaat en ook nooit zal overgaan. Dat is mijn enige zekerheid, in dit leven.

Welke leeftijd ik ook bereik, altijd zal ik het verdriet blijven voelen, met mij meedragen, waarheen ik ook vertrek en wat voor bijzondere dingen ik verder nog zal ondernemen. Ergens in mijn binnenste is ooit een gat ontstaan dat zich een weg naar mijn binnenste heeft gevreten.

Tijd heelt? Dat ontken ik vandaag ten stelligste. Verdriet heeft niet zozeer met tijd te maken als wel met invloed op de groei ervan. Verlies kent een zekere houdbaarheidsdatum die nimmer wordt uitgesproken of opgeschreven en toch is ze er wel degelijk, onmiskenbaar stilgezwegen, omgeven door zachte dwang en goed bedoelde adviezen.

Soms verzwaart de tijd het verdriet. Omdat wat niet was ook nooit meer misschien kan zijn. Omstandigheden veranderen. Groei en ontwikkeling in een later leven maken pijnlijk duidelijk dat wanneer iemand is weggevallen, een terugkeer nooit meer mogelijk is en er geen kans op herstel van of time-out meer mogelijk is. Niets valt nog op te tuigen en er is geen bijstelling van oude argumenten. Wat was, is weg.

Soms kolkt het zwarte gat zich terug naar boven; leeg en gapend schatert hij om zijn allesomvattende aanwezigheid in mijn bestaan. Wanneer ik slik zoekt hij zich een weg terug, langs mijn slokdarm naar beneden, om zich ergens in de diepere lagen van mijn onderbuik als ongenode gast te nestelen.
Onmiskenbaar is het stand-by, op enig moment oproepbaar, als een te licht afgestelde alarminstallatie.

Later wordt altijd meer. Minder wordt het nooit, ook niet na dertig jaar.