De laatste maanden gaat het erg slecht met mijn oma. Ze ziet bijna niks meer en is erg ziek. Dit zette mij aan het denken. Wat heeft het leven eigenlijk voor zin als je zo oud bent? Zelf ben ik nu 16, en heb het gevoel dat ik eigenlijk al genoeg geleefd hebt. Moeilijkheden die je op deze leeftijd krijgt, gezeur met ouders, vriendjes, drukte op school, enzovoort. Elke keer weer het gevoel van dat ik niet weet wat ik hier op aarde te zoeken heb. Ik walg bij het idee om ouder te worden. Stel je voor, je bent 80 en je hebt zin in sex? Dat lijkt me echt helemaal niks. Nu heb ik nog een mooi lichaam, en hoef ik me nergens voor te schamen. Maar straks als ik 80 ben zal er wel weinig van over zijn. Zoals ik nu elke keer na het douchen naar de kast loop om een string te pakken, zal ik dan naar de kast lopen (als ik dat nog kan) om zo’n grote tent te pakken. Verschrikkelijk lijkt me dat. Wanneer ik over een paar jaar met mijn vriend zou trouwen kan ik me er echt helemaal niets bij voorstellen om de rest van mijn leven bij hem te zijn. En stel nou dat hij eerder dood zal gaan als ik? Dat kan ik niet verwerken denk ik. Ik zou me eenzaam voelen.
Ook heb ik sterk het gevoel dat ik niet oud zal worden. Een jaar of 50 hoogstends. Misschien nog wel jonger. Ik weet niet of ik dat erg zal vinden, maar ik zou het moeilijk vinden om nu nog eens 64 jaar te leven zonder gelukkig te zijn. Als je niet gelukkig bent is 16 jaar natuurlijk erg lang. Wanneer ik dat tegen vrienden van mij vertel verklaren ze mij voor gek. Ze snappen niet dat ik niet gelukkig ben. En tegen mijn ouders moet ik het al helemaal niet vertellen. Het zal wel komen doordat mijn ouders altijd verschrikkelijk streng zijn. Ik zoek altijd mijn toevlucht op school, en maak lol door met jongens te flirten. In het begin vond ik de aantrekkingskracht die ik op jongens had erg leuk. Wanneer ik voor het eerst met iemand gepraat had waren ze vaak al weg van me. Maar op een gegeven moment begon ik me verschrikkelijk aan mezelf te ergeren. Een tijdje daarna werd ik op mijn vriend verliefd, die mij al iets gelukkiger maakt. Ik kan niet wachten tot we lekker samen wonen, en geen problemen meer heb. Maar tot nu toe zie ik de toekomst somber in…
10 reacties
Kees · 14 februari 2004 op 12:04
Kijken naar jezelf op een andere leeftijd is vaak niet leuk, zowel in voorwaartse als achterwaartse richting. Wat je niet moet vergeten, is dat je geestelijk ook verandert. Waar je nu nog erg tegenop kijkt, kan er straks ineens heel anders uitzien en wat je nu heel leuk vind, moet je later misschien om lachen.
Probeer er niet teveel over te piekeren en laat het over je heen komen. Rustig aan, je wordt per jaar ouder, je schiet niet meteen van 16 naar 80. Makkelijker gezegd dan gedaan overigens, dat besef ik heel goed. Enne… het is meer mensen gelukt tachtig te worden!
Dat was inhoudelijk. Nu de vorm. Je kunt je gevoelens goed omschrijven in een begrijpelijke column. Heel goed. En wat je boek betreft, het help als je het eerst puur en alleen voor jezelf schrijft, je voorneemt het zodra het af is in een donkere kast te leggen. Niemand die het zal lezen. Dan voel je je een stuk vrijer. Een pseudoniem helpt ook. En verder: van elk boek, hoe fictioneel ook, zullen mensen jou en – vooral – zichzelf erin (willen) herkennen. Dat is nu eenmaal zo. Wat je eventueel kunt doen is een fictionele hoofdpersoon maken die een heel ander leven heeft dan jij, maar waar toch al de elementen in voorkomen die jij op papier wilt zetten. Je geeft de personen in je verhaal eigenschappen en laat ze dingen meemaken die niet 1op1 op je echte leven lijken. Is moeilijk, maar gebeurt heel vaak.
Ga door met schrijven!
Li · 14 februari 2004 op 12:14
[quote]Ik kan niet wachten tot we lekker samen wonen, en geen problemen meer heb.[/quote]
Kijk Aliesz, deze zin is jouw lichpuntje.
Samen met je vriend. een eigen huisje, een eigen leven.;-)
Jij hebt in deze column knap verwoord hoe onzeker iemand zich kan voelen over de toekomst. Op je zestiende, dertigste of vijftigste, dat maakt niet uit! Je kunt je op elke leeftijd afvragen ‘is dit het nu?’. Dertigers kampen met vragen zoals: wil ik een kind, een carrière of allebei. Of wil ik alleen verder.:-?
Vijftigers schrikken zich rot dat ze middelbaar worden genoemd. De helft van het leven voorbij. Zorgen om ouders en zorgen om kinderen. Ze voelen zich niet middelbaar maar een jonge geest in een ouder wordend lichaam.:-D
Maar het leven is waard om geleefd te worden. Je groeit mee. Door schade en schande word je wijs. En door je ervaringen, humor, veel nadenken en opschrijven kun je mooie columns en verhalen produceren, Waardoor je anderen weer aan het denken zet. En dat heb jij toch maar mooi geflikt! 🙂
deZwarteRidder · 14 februari 2004 op 14:59
[quote]Ik kan niet wachten tot we lekker samen wonen, en geen problemen meer heb.[/quote]
Het is een duidelijke column..en een kreet voor hulp/begrip..maar ik denk dat als je het merendeel van de aanwezige collegae zou vragen …dat ze je kunnen vertellen dat iedere leeftijd ze leuke en minder leuke kanten heeft..ze zeggen niet voor nies : kleine kinderen kleine zorgen..grote kinderen grote zorgen..Nee, reeel blijven Aliesv.. je zal nog problemen genoeg tegenkomen in je leven, het voordeel is alleen dat naar mate je ouder wordt je er mee omleert gaan..maar roze wolken bestaan niet..sterkte..
Rich@Rd
Mosje · 14 februari 2004 op 15:39
Net als Kees geloof ik dat schrijven kan helpen…..
Schrijf dat het een lieve lust is, en laat ons er af en toe wat van lezen.
Eftee · 14 februari 2004 op 16:39
Je kunt je toekomst niet plannen. Maak er wat van en laat het gewoon over je heen komen.
Schrijven kun je als de beste. Schrijf het lekker van je af. Zet de leuke en minder leuke dingen eens naast elkaar. Zul je vast zien dat de leuke dingen de overhand hebben.
pepe · 14 februari 2004 op 17:16
Gelukkig weet niemand wat zijn/haar toekomst brengen zal.
En misschien gek, maar een mens kan zo veel meer aan dan hij/zij denkt!!
Soms heb je tijden van overleven, maar meestal komt er wel weer een zonnetje, voor jou en voor iedereen.
Mup · 14 februari 2004 op 19:50
Blijven schrijven, blijven leren en leven, en ga er voor,
Mup.
Suus · 15 februari 2004 op 02:05
Meis, geluk vind je ook in jezelf. Je ervaart de dalen van het ongeluk. Er zal een tijd komen dat je ook geluk zal vinden. Kijk naar jezelf, zeg tegen jezelf dat je trots op jezelf kunt zijn, zeg het keer op keer, laat je onderbewuste in jezelf geloven, dat is de eerste stap. Mooi hoe je jezelf verwoord, knap dat je het opengooit. Blijf in jezelf geloven. Walg van jezelf, is een teken dat je verder kijkt. Dat doet niet iedereen! Ga zo door!
Kees Schilder · 15 februari 2004 op 09:11
kan je maar een advies geven: Leef het leven zoals het komt.Observeer en kijk om je heen.Erover schrijven kun je.Alleen dat al maakt het de moeite waard.Geluk is een abstract begrip.
Als je er naar op zoek bent hoef je niet ver te kijken. Meestal ligt het in jezelf.
Ma3anne · 15 februari 2004 op 10:22
Tussen kind en volwassen is een onzekere periode. Op eigen benen gaan staan is soms eng. Maar gelukkig leef je maar 1 dag tegelijk en elke dag leer je… en zo groei je vanzelf in je jasje.
Toen ik 16 was, vond ik mensen van 25 al bejaard en hoopte nooit zo oud te worden. Verder kon ik niet eens kijken!
Heel herkenbaar… vroegwijs meisje. Niet vergeten ook te genieten van je jonge jaren hoor! Ze zijn zo voorbij!