In het stadje Léon, ligt het restaurant aan een zijstraatje. Fijn sjofel en tussen de opgenomen rafelige gordijnen, de bladderende exotische naam : ‘ LE AT NOI ‘. Binnen een donkere, soort rommelige huiskamer. Niemand eet. Er zitten wat mensen te kaarten aan de tafeltjes. Ze kijken maar heel even op. Geen ober te zien. Wel een dikke slapende kater in een van de raamkozijnen.
We kiezen een tafeltje vlak naast het beest. Ik aai hem, hij klauwt naar me en loert me geringschattend aan. Een roodgeneusde kaarter met afgezakte broek staat op, wankelt naar een dressoir met flessen drank, schenkt beverig wat glazen vol en loopt terug naar zijn tafelgenoten. We vragen hem of er hier misschien ook bediening is?
Hij haalt zijn schouders op. ‘De kok heeft ruzie met het personeel en ze zijn weggelopen. ’ Ook wat drinken, oui?’
Boven de zure rode wijn, kijken we elkaar aan. We pakken de menukaart maar: ’Gésiers (maagjes), Andouillettes (worst van pens) of Rognons (niertjes).
‘Ze eten hier wel organisch’, zei ik tegen echtgenoot. Men loopt intussen af- en aan naar het drankbuffet, wij pakken ook maar een hele fles mee, worden steeds lodderiger.
Er komt een man binnenstuiven met een bloederig schort voor en een vuurrood aangelopen orgaanvleesgezicht. Hij schreeuwt kwaad of we iets willen bestellen.
’Dagschotel’, fluisteren wij timide. Hij stampt weg richting keuken. Blijft lang weg en zet dan een mand oud stokbrood neer en twee borden vol lillerige roze niertjes. Ze lijken nog te bewegen. De kat loert er al naar.
Ik leeg mijn bord snel op de vensterbank en echtgenoot kiepert het andere in een nabije plantenbak. Het gortdroge stokbrood schrokken we hoestend naar binnen, terwijl we aan de bar op de rekening wachten.
Bovenaan staat in krulletters:
‘Le Chat Noir’
Van harte aanbevolen!
20 reacties
Mien · 10 juli 2015 op 07:24
Filmisch sferisch geschreven. Een levendige Franse keuken met een flinke laag stof. Mooi in beeld gebracht. Eventjes op een verkeerd spoor gezet door titel. Ik dacht nu komt de Japanse of Chinese keuken aan bod. Grappig is dat ik bij kaarter kater las. Was hij rood of en had hij een zwarte neus? Verwarring alom. De hele column staat in de tegenwoordige tijd. Behalve een zin. Ik zou zei vervangen door zeg. [b][url=http://www.appiehein.com/3033-2951-thickbox/katjes-drop-hard-zoet-venco.jpg]Zwarte katjes[/url][/b] gegeten na afloop, om de vieze smaak weg te spoelen? 😉
pally · 10 juli 2015 op 10:24
Dank je Mien. Natuurlijk moet ‘zei’, ‘zeg’ zijn. Ik heb het geheel later in de tegenwoordige tijd gezet en dat woord over het hoofd gezien…
Mien · 10 juli 2015 op 10:59
Wat ik nog vergeten was te vragen. Le Chat Noir toch niet een toevallige verwijzing naar [b][url=https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Le_Chat_Noir]dit[/url][/b] beroemde etablissement in Parijs?
Esther Suzanna · 10 juli 2015 op 11:12
Ha, had ik ook, ik las kater na stukje over kat. Grappig hoe je geest werkt..of juist niet werkt.. 😀
Esther Suzanna · 10 juli 2015 op 10:02
Haha..heerlijk geschreven. De sfeer zou zomaar kunnen of was dit écht gemengd met fictie?
🙂
-gelukkig stond mijn column al in de wachtrij…- 😉
pally · 10 juli 2015 op 10:26
realiteit gemengd met fictie, inderdaad Esther…
Yfs · 10 juli 2015 op 10:06
Net als je door de voorgaande uitdagingen denkt dat het niet meer erger kan, bewijs jij het tegendeel.
De kat speelt overigens een geweldige rol in het geheel en zorgt bovendien voor een verrassende verklaring van de titel aan het einde!
Heel erg leuk gedaan Pally! :rose:
Dees · 10 juli 2015 op 10:36
Was het op een vr d g, de d rti nde?
Heel leuk stuk, genoten.
pally · 10 juli 2015 op 21:49
Nee. op een do d g de, tw l de, De s… :laugh:
Ferrara · 10 juli 2015 op 11:16
Net terug uit Frankrijk, kan ik me bij dit verhaal wel een en ander voorstellen. Leuk mengsel.
pally · 10 juli 2015 op 21:52
Bedankt, Ferrara
Meralixe · 10 juli 2015 op 15:32
Ook wij zijn in Frankrijk eens geconfronteerd geweest met Andouillettes. Echt waar, we kregen het niet binnen. 🙂
Ik rook ze terwijl ik deze column las. 🙁
pally · 10 juli 2015 op 21:53
Fijn, je zintuigen aangespoord, dat wil een schrijver
, toch?
Pierken · 10 juli 2015 op 21:17
Lillende niertjes…? Wat een heerlijk gore omschrijving, Pally. Hoop voor je dat dat het aangedikte deel was. Als je dan toch semi op de realiteit schrijft, doe mij dan maar het mandje stoepkrijtbrood met een ander niet lillend nietsje. Alhoewel de kat je graag terug ziet komen als het wel zo was. Die is niet voor niets zo dik met zijn dagelijkse dosis Gourmet Lillerige niertjes. Leuk stuk! Originele titel ook. :yes:
pally · 10 juli 2015 op 21:56
Natuurlijk laat ik niet weten wat er aangedikt is…dat haalt de magie weg, toch?
Dank voor je uitgebreide reactie.
Suus · 10 juli 2015 op 21:38
Het is wel grappig dat meerderen toch ergens een stukje van zich zelf in de recensies gooien. Dat meen ik toch echt te “proeven” bij jouw column. Ik kan persoonlijk maanden vooruit met deze opdracht. Die bebloede schort heb ik ooit meegemaakt met het ophalen van onze hond in de kennel. Een ander verhaal uiteraard, maar het brengt memories boven, en inspiratie.
pally · 10 juli 2015 op 21:57
Tja, je brengt toch bijna altijd je eigen ervaringen mee als je schrijft, veel er van of een beetje.
bedankt voor je reactie.
trawant · 10 juli 2015 op 22:35
Wees blij dat je niet aan het mes geregen bent.
Vorige keer met die rivier en die handdoek …toch?
Ook nog eens bijna verdwaald ….
Avontuur alla, maar pas nou toch op Pally!! 😉
Volgend jaar naar een huisje in Putten !
Nachtzuster · 10 juli 2015 op 23:29
Voor mij een van de leukste UvdM. Onwillekeurig schoot de film ; the thief, the cook, his wife and her lover’ door mijn gedachten. Vraag niet waarom . Een onverwachte twist aan het eind maakt het verhaal helemaal af. :rotfl:
arta · 13 juli 2015 op 10:18
De titel is geweldig!
En dan het stuk zelf…. Heerlijk smeuïg geschreven, precies op het randje gebleven.
De kok met orgaanvleesgezicht vind ik echt meesterlijk gevonden 🙂
Superleuke uitdaging!