De opstandige maïs heeft het veld moeten ruimen voor nieuw gewas.
Enkele gebroken, achtergebleven stompjes steken voorzichtig boven het jonge groen uit. Het zijn de laatste getuigen van een veldslag, begonnen en gewonnen door de combinatie Claas van den Boer. Gaston, de zwijgzame boerenzoon gaat nog een druppelke drinken in ’t Soete Leste’, zoals hij wel vaker doet op zondagavond. Vader en moeder moeten niet voor hem opblijven. Kunnen ze eens vroeg de bedstee in. Hij zal wel in de stal gaan kijken als hij terugkomt.

Vlaanderen in België. Het land waar veel mensen de einddatum van hun leven min of meer zelf bepalen. Van al die zelfdoders bestaat het grootste gedeelte uit personen van het mannelijk geslacht tussen twintig en vijfentwintig jaar, wonend op het platteland.
Boerenzonen in Vlaanderen. Hoe leven ze? Wat drijft hen?

Marieke zes weet dat ze door Gaston graag wordt gezien en is content wanneer ze iets voor middernacht de klompen van de boerenzoon hoort naderen. Een brave jongen die respect heeft voor al wat leeft. Hij geeft de koe vers water, wat hooi en een bietje meer.

De eerste roodbonte of Belgische witblauwe met een slecht karakter moet ik nog tegenkomen. Herkauwers die met grote donkere ogen de wereld inkijken. Nooit chagrijnig, boos of agressief maar eerder verdrietig en vragend. Weet Marieke dat Gaston niet gelukkig is en dat hij met zichzelf in de knoop zit? Voelt ze aan wat er op het hooizoldertje gaat gebeuren? Of heeft ze genoeg misère aan haar eigen zwart met wit gevlekte hoofd?
Boerenzonen die met grote knuist een te klein kalf voeren en daarna de eeltige hand aan zichzelf slaan. De reden van al dat boerenverdriet is voor mij als leek vaak te raden.
Zelfmoord als doodsoorzaak nummer één bij de Vlaamse plattelandsjongeren! Bij de eerstvolgende ontmoeting met een jonge boer op de trekker of fiets twijfel ik niet en zal hem groeten alsof het de laatste keer is.

Koeien en stieren in Vlaanderen. Hoe leven ze? Wie drijft hen?
Bij mijn laatste wandeling sjokten vaarzen negen tot en met zestien op het perceel naast de ijzeren weg. De eigenaar van het levende vlees in de weide bij de overweg is een stuk minder onpersoonlijk. Daar staan op dit moment dikbilstieren Arnold vier tot en met twaalf zich uit te leven. Meestal grazen de beesten met het gespierde gat gezellig bij elkaar in de buurt.
Mijn oog valt op een kalfje dat in zijn eentje staat te knauwen. Het dier dat na een traumatische geboorte en een chronisch gebrek aan moederliefde niet wordt opgenomen in de groep. Wedden dat het ongelukkige schepsel ver van het vertrouwde erf wordt opgehangen, gekeeld en gekliefd nadat het een te lange laatste reis heeft moeten maken.

Marieke en de andere boerderijbewoners zagen Gaston regelmatig lopen met een pak stro op de schouders. Ook zonder die last liep hij een beetje voorovergebogen. Alsof hij naar iets op zoek was.
Mijn honden weten van het hoog gemiddelde leed per vierkante meter. Daarom zullen zij nooit gemeen doen tegen droevige jonge boeren. Evenmin tegen hun dieren die met nieuwsgierige hoofden vol verwachting over de akelige prikkeldraad naar hun bezoekers snuiven.
Terriër één en terriër twee snuffelen aan het zwarte leer van de koeieneus en begrijpen waarom ze straks thuis weer verwend worden met een bot of mergpijpje.
Nog even kijk ik om en zwaai naar de trekker en bijbehorende figuurtjes in de verte.
Dag boer, zorg goed voor uw beesten. En voor uw zoon.

Categorieën: Algemeen

10 reacties

Mup · 8 juli 2012 op 16:03

[quote]Gaston, de zwijgzame boerenzoon gaat nog een druppelke drinken in ’t Soete Leste’, zoals hij wel vaker doet op zondagavond. Vader en moeder moeten niet voor hem opblijven. Kunnen ze eens vroeg de bedstee in. Hij zal wel in de stal gaan kijken als hij terugkomt.[/quote]

Door bovenstaande alinea dacht ik eerst in een verhaal uit ‘vroeger tijden’ terecht gekomen te zijn, uit de rest van het verhaal haal ik dat weer niet.

[quote]Bij de eerstvolgende ontmoeting met een jonge boer op de trekker of fiets twijfel ik niet en zal hem groeten alsof het de laatste keer is.[/quote]

Had ik een mooie afsluiter gevonden,

Groet Mup
(leuk je weer te lezen!)

pally · 8 juli 2012 op 17:57

Goed verwoord hoe de Vlaamse boerenzonen zich voelen. En mooi verweven met het veeleven, de goedaardige koeien met hun intuitie.

Hoewel het een regel is dat je onder de twintig geen getallen schrijft zou ik Marieke 6, beter vinden dan Marieke zes.(enz)

Ben het met Mup eens over de laatste regel

groet van pally

Prlwytskovsky · 8 juli 2012 op 23:11

Leest lekker weg LouisP. Maar ik zou tegen die boer zeggen: en ga nou maar weer naar je koeien. Maar ja: wie ben ik.

En toch hè, die psychologie van het platte land, heerlijk om ook eens bij de zuiderburen te gluren.

Nachtzuster · 9 juli 2012 op 00:33

Ik heb geprobeerd om een kritische noot te vinden, maar dat is me niet gelukt.
Ik vind het in een mooie, trieste sfeer geschreven, zowel vanuit het mensenleven als het dierenleven. Heel even, echt heel even maar, dacht ik dat Marieke zes een struise boerendochter was, verliefd op Gaston. :stom:

Marieke en de andere boerderijbewoners zagen Gaston regelmatig lopen met een pak stro op de schouders. Ook zonder die last liep hij een beetje voorovergebogen. Alsof hij naar iets op zoek was.

Mooie veel, zo niet alleszeggende zin!

Koeien vind ik ook zulke toffe beesten. En lekker! 😉

Yfs · 9 juli 2012 op 07:29

[quote]Boerenzonen die met grote knuist een te klein kalf voeren en daarna de eeltige hand aan zichzelf slaan.[/quote]

Een kernzin waar ik stil van word.

In dit verhaal kwam ik heel veel ‘snoepjes’ tegen, gewikkeld in hele mooie papierkes. Het feestelijke en verrassende gevoel om deze uit te mogen pakken tijdens het lezen, zorgde ervoor dat ik niet geheel in een verdrietige stemming geraakte, maar slechts bewonderend en stillekes kon knikken. Pfff, ik hoop dat ik mezelf duidelijk maak :eh:

Sagita · 9 juli 2012 op 12:29

Prachtig geschreven column Louis! Alleen is er iets bekend over de reden van die hoge aantallen zelfdoding onder plattelands jongens? Is er onderzoek naar gedaan? Of nemen ze dit in Vlaanderen voor koeienkoek aan?

WritersBlocq · 9 juli 2012 op 12:47

Mooi hoor, Louis, hoe je dit hebt geschilderd. De lederen neuzen… ja, dát zijn het inderdaad! En dat gesnuif over het akelige prikkeldraad, helemaal goed gevat.

Knap neergezette trieste waarheid. Hier en daar ruw naakt.

LouisP · 9 juli 2012 op 17:20

Sagita,
ik heb de cijfers gelezen. Belgie heeft het hoogste cijfer in zelfmoord van europa. En vlaanderen scoort daar weer erg hoog. Op het platteland is het aantal zelfdodingen enorm.

L

Sagita · 9 juli 2012 op 20:56

Dat zou je toch niet verwachten van dat Bourgondische volk! En er is geen verklaring voor? Ik vind het echt heel triest, die jonge mannen opgegroeid dicht bij de natuur en dan die keuze maken! Weet je ik heb toen ik jong was ook wel eens (tamelijk vaak) gedacht, van mij hoeft het niet meer, maar uiteindelijk toch voor het leven gekozen. Juist omdat ik op een gegeven moment besefte dat de dood vanzelf kwam. Die hoef je niet te zoeken.

Mien · 20 juli 2012 op 23:39

Lowieke gaat maar weer eens op herhaling.
Een ouwe VEC uit de kast gehaald.
[b][u][url=http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=9362]Dubbel triest[/url][/u][/b]

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder