Ik kijk naar de vrouw tegenover me. Ze is ruim tachtig jaar oud, haar vingers trillen van de Parkinson, een plukje dun grijs haar komt onder haar donkerblauwe kap vandaan. Aan haar vinger prijkt een trouwring. Ze is getrouwd met God, dat is dus niet de minste, maar erg gelukkig ziet ze er niet uit. Ze was nog jong, toen ze besloot het klooster in te gaan, 19 jaar. Een vlotte jonge meid, gek op mooie kleren met genoeg huwelijkskandidaten. Op de ochtend van haar vertrek naar een klooster in Noorwegen, had haar moeder nog een indringend gesprek met haar, maar haar besluit stond vast. Ze wilde God en de maatschappij dienen. Ze wilde mensen helpen, verzorgen.

Vol verwachting, stapte ze op de trein, die haar naar Noorwegen zou brengen. Daar zou ze intreden. Haar leven zou nuttig zijn. Ze zou wat betekenen in deze maatschappij. Mensen zouden haar nodig hebben.
Haar haren werden gekortwiekt en van novice werd ze een echte zuster. Haar naam werd veranderd, voortaan zou ze Zr. Vita heten, vernoemd naar de kerk in Bussum, de Vituskerk.

Ze werd voorlopig in de keuken geplaatst, want een baantje in het ziekenhuis als ziekenverzorgster moest ze verdienen. Het was hard werken in de keuken, vloeren schrobben, gasfornuizen verplaatsen, afwassen, etc.
Na vijf jaar werd ze overgeplaatst naar de wasserette, daar konden ze haar goed gebruiken, zo’n harde werkster.
Opvallend vond ze dat de zusters uit welgestelde families wel een baantje wisten te bemachtigen in het ziekenhuis of het klooster zelf.

De brieven naar huis werden afstandelijker, ze was nu een echte non. Haar zus beschreef in haar brieven de oorlog en de hongerwinter, haar antwoord was duidelijk. “God zal voor jullie zorgen, vergeet vooral niet te bidden!”

Zo vervreemdde ze van haar familie en de wereld. Haar doel om mensen te verzorgen kwam na twintig jaar eindelijk uit, dacht ze. Ze werd geplaatst in het ziekenhuis, eindelijk zou ze daar mensen kunnen helpen en verzorgen, maar ook daar moesten de vloeren op handen en knieen worden geboend.

Eén keer in de tien jaar kwam ze terug naar Nederland. Haar moeder was al overleden, haar broers en zusters waren getrouwd. Ze voelde zich een buitenbeentje. Met een tweeslachtig gevoel nam ze altijd na vier weken dan weer afscheid van hen, één van die gevoelens kon ze niet anders omschrijven dan “opluchting”.

Zo verliep haar leventje, geen zorgen maar hard werken, soms teleurstellingen die ze dapper achter zich probeerde te laten. Ze zal ongeveer zevenitg jaar zijn geweest toen ze twee mede-zusters op heterdaad betrapte in bed. De zusters bang dat ze verraden zouden worden, hebben haar het leven flink zuur gemaakt. Zo zuur, dat ze uiteindelijk om overplaatsing terug naar Bussum heeft gevraagd.

Ik weet dat ze me niet alles heeft verteld, haar leven heeft ze in grove lijnen uit de doeken gedaan, niet te veel details, je hoeft niet alle vuile was buiten hangen, moet ze hebben gedacht.
*Kijk vervolgt ze met trillende stem, als jij straks dood gaat, laat jij je kinderen achter, in je kinderen zul jij verder leven. Ze zullen over je praten, nog lang nadat je bent overleden. Wie zal er over mij praten?”
Ik weet niets meer te zeggen, kan haar alleen maar vol medelijden aankijken, haar eenzaamheid is bijna tastbaar.
Dan recht ze haar schouders, haar hoofd gaat omhoog en zegt “Jij bent naar mij vernoemd, jij heet net als ik Vita, zorg er voor dat jouw leven zinvol en mooi is, Ago vestri vita!”

*)Ago vestri vita leef je leven, geniet van je leven


8 reacties

Dees · 28 februari 2009 op 10:35

Tja, een leven als het hare zou eigenlijk een boek verdienen / kunnen vullen. Sommige stukjes roepen wat beelden op zoals in de film the Magdalene Sisters (indien niet gezien: tip!), al werden die meisjes gedwongen en gingen ze niet vrijwillig aan de slag. Uiterst treurig, mooi geschreven.

Vita is een te mooie naam om zo’n bestaan, met zulke conclusies te moeten leiden, dus je weet wat je te doen staat 😉

Mosje · 28 februari 2009 op 15:22

Ja die God is niet zo’n leuke man om mee getrouwd te zijn. Heel ouderwets en ongeemancipeerd. Hij doet aan veelwijverij en laat zijn vrouwen boenen en poetsen en fornuizen verplaatsen. En zwanger maken…, ho maar.
Inderdaad, geniet van het leven en zet God buitenspel.

KawaSutra · 28 februari 2009 op 17:00

Goed verhaal, Bitchy en prachtig verteld.
Zo’n vrouw verdient een voetstuk in plaats van een bittere oude dag.
Ik had vroeger twee tantes in het klooster. Zij hadden het gelukkig wel gered om carriëre te maken in het ziekenhuis van Roermond. Hoewel misschien een beetje wereldvreemd waren het schatten van mensen. De liefde straalde er vanaf. Waarmee ik maar wil zeggen dat mensen de kerk of de moskee maken en niet God of Allah. Mensen verklaren, bepalen, regelen maar ook kiezen. De bitterheid van deze vrouw was misschien wel in zichzelf gericht. Uiteindelijk heeft zij zelf gekozen zoals bij iedere relatie of huwelijk gebeurt.

pally · 28 februari 2009 op 17:22

Mooi verteld , Bitchy, dit treurige maar zelfgekozen leven.

Een klein stijlpuntje: In de derde alinea staat 5x ‘zou’ of ‘zouden’ achter elkaar, dat stoorde mij een beetje

groet van pally

Prlwytskovsky · 28 februari 2009 op 18:52

Alez Bitchy: een beauty van een story.

“zorg er voor dat jouw leven zinvol en mooi is”
Is dit een bekentenis dat zij het verkeerd heeft gedaan?

Mien · 28 februari 2009 op 20:33

Soms is het kloosterleven ook bitchy…
Mooie column.
Mijn dochter zou ook Vita hebben geheten.
Vita Mientjes :hammer:

Mien

Bitchy · 28 februari 2009 op 22:48

@Dees Ik heb de film niet gezien, nog nooit van gehoord trouwens ook. Wordt op dit moment gedownload.

@Mosje Een rode kaart is soms op zijn plek 😉

@Kawa Ze was ook een schat van een mens, lief en o zo trouw eigenljk aan de kerk. Maar als ze het over zou mogen doen, had ze waarschijnlijk voor het moederschap gekozen. (Als ik het goed ingeschat heb hoor)

@Pally Helemaal gelijk, het was me nog niet opgevallen.

@Prlywy Ik durf het niet te zeggen, maar ik geloof het wel

@Mien Het is mijn 3e naam, heb hem altijd vreselijk gevonden, tot ik de betekenis wist.

Thanks allemaal

:kus:

Syl · 1 maart 2009 op 23:07

…wij zullen over haar praten. Mooi geworden meis :kus:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder