Op het Nederlandse platteland werden in de late jaren ’70 veel boerenschuren met een paar kleine wijzingen omgebouwd tot plaatselijke disco’s. Minstens zo fantasieloos waren de platenkeuzes van de plaatselijke deejays. Die wisselden de nieuwste singles van [url=http://abba.pagina.nl/]Abba[/url] en [url=http://www.popinstituut.nl/index.htmx?page=bez/bz7876.htm]Luv'[/url] af met meezingers van [url=http://www.popinstituut.nl/index.htmx?page=bez/bz7876.htm]Ben Cramer[/url] en [url=http://www.popinstituut.nl/index.htmx?page=bez/bz7876.htm]Vader Abraham[/url]. Wat een genot moet het voor deejay ‘Little’ Louie Vega zijn geweest om op te groeien in New York City! Clubs als Paradise Garage, Loft en Studio 54 draaiden in die tijd een bijzonder interessante mix van funk, jazz, latin, disco en new wave. Later zou Vega die invloeden meenemen in zijn houseproducties voor [url=http://www.mawrecords.com/]Masters at Work[/url], het succesvolle duo dat hij samen vormt met Kenny ‘Dope’ Gonzalez. Vega’s muzikale roots zijn nu vastgelegd in het nieuwste deel uit de goed verzorgde cd-reeks ‘Choice, a collection of classics’. Wat alle ‘Choice’-delen gemeen hebben is dat de ontwikkeling van de late disco naar de vroege house duidelijk zichtbaar wordt. Wat een revolutie in de dansmuziek lijkt, is niet meer dan een logische stap. In het midden van de jaren ’70 experimenteert [url=http://www.giorgiomoroder.com/]Giorgio Moroder[/url] al met electronica in de dansmuziek. Op ‘Choice’ van Louie Vega staan 2 producties van hem. Moroder stopt voor een Duitser trouwens opvallend veel humor in zijn muziek. Lolliger dan [url=http://www.popinstituut.nl/index.htmx?page=bez/bz7876.htm]Rudi Carrell[/url] zijn blijkt niet zo heel moeilijk. Later borduurt het Zwitserse duo Yello op dat elektronische geluid van Moroder voort. En van daaruit is het een marginaal sprongetje naar de vroege houseproducties uit het midden van de jaren ‘80.
Naast het weergeven van de geschiedenis van de dance in een notendop weet Louie Vega als geen ander de plaatjes in de juiste volgorde te draaien. Hij zorgt voor voldoende afwisseling zonder hinderlijke stijlbreuken. Hij deinst er niet voor terug om zowel punkrock van The Clash als het swingende sixties geluid van [url=http://www.moorsmagazine.com/muziek/hollies.html]The Hollies[/url] voorbij te laten komen. Ook horen we huidige soulhelden als Mos Def en D’Angelo. Vega mixt de stukken losjes, zonder veel trucs of extra beats, aan elkaar.
Als je enthousiast bent geworden kun je voor 50.000 euro Louie Vega vragen voor een avondje draaien op je verjaardagsfeestje. Mocht je dat teveel vinden, dan is er natuurlijk altijd wel een buurjongen bereid om voor een paar tientjes een dampende set te draaien met hoogtepunten uit het oeuvre van de Twee Pinten en de Deurzakkers. En als hij in een goede bui is haalt hij misschien wel ‘Y.M.C.A.’ van Village People of ‘Brown girl in the ring’ van
[url=http://www.groovecave.com/boneym/]Boney M[/url] uit zijn platenkoffer. Over dat laatste nummer heeft bergbeklimmer Joe Simpson in de spannende, waargebeurde film ‘[url=http://www.cinema.nl/cinema/magazines/news/index.jsp?magazines=5268514&portals=3142294&news=17474483]Touching the void[/url]’ een uitgesproken mening. Slechts één gedachte hield hem op de been toen hij dacht dat zijn laatste uur geslagen was: ‘Ik wilde gewoon niet doodgaan met een lied van Boney M in mijn hoofd.’
2 reacties
Bakema_NL · 15 juni 2004 op 19:31
Toch hadden die omgebouwde schuren en zoldertjes wel wat. Meer in ieder geval dan dat massa-gedreun van die feesten van nu, wat een ellende.
Met de komst van house was mijn interesse voor dance toch echt over, natuurlijke progressie of niet, de lol was er toen vanaf. Maar er blijkt af en toe toch weer iets leuks op te staan……een Faithless, Moby, Daft punk, Zero 7, Autechre, Cyborg attack, Anthony Rother, Le syndicat electronique, Psylocity, Air, St. Germain, Future sound of London en nog wel wat gein……….alles in meer of mindere mate gelinkt met dance (maar geen house…….wel veel electro) en zeker te pruimen en het ontstijgt de meeste eenheidsworst-dreun van de house.
Oh, en favoriet Boney M-nummer is Nightflite to Venus…….met stip, de rest mag je houden……alsof die dames en heer alles zelf zongen, wahahahaha……herr Frank Farian heeft het zelfs meermalen geflikt.
Hans · 16 juni 2004 op 01:25
Boney M in je hoofd als je dood gaat….. sja het kan erger de ploem ploem jenka van Trea Dobbs of hij was maar een clown van Ben Cramer. Zolang je bij leven maar de mooiste deuntjes in je hoofd hebt.
Ik zeg altijd: Heb je geen toekomstmuziek meer zorg dan voor een mooi blues